Akira's POV.
"Gina, paki notify na lang si Thunder na maaga akong uuwi ngayon ulit" sabi ko sa sekretarya ko.
After kasi ng annual ball which happened last week, I felt as if Thunder is avoiding me. Kahit sa board meeting ay naka poker face lang sya. He doesn't say anything or smile at me and I know it's my fault. I pushed him again and again. Sino bang hindi mapapagod sa ginagawa ko?
"Sige ma'am" sagot ni Gina.
Pero hindi si Thunder ang problema ko ngayon. It's Celestine, maglilimang araw na syang nilalagnat. Mawawala tas babalik. Ayaw nyang magpadala ng ospital dahil natatakot sya. Sanay kasi sya na ang family doctor lang namin ang gumagamot sa kanya. But unfortunately ay nag out of town vacation si Dra. Victorio with her husband Dr. Rick.
Napatingin ako sa lumabas sa elevator at si Thunder yun. Nakapamulsa sya.
"Thunder uuwi ako ng maaga ngayon, may emergency. Pag may ipagbibilin ka sabihin mo na lang kay Gina, sya ng bahalang magsabi sakin" sabi ko dito.
Huminto ito sa harap ko at binigyan ako ng bored look.
Yung puso ko halos lumabas na sa lakas ng kabog nito.
Jusko, malapit pa lang sya sakin, ganito na ang epekto sakin.
"Do whatever you want Akira, as if you are considering me in all of your decisions" sabi nya bago ako nilagpasan at magtungo sa opisina nya. He's like that I told you.
Nasaktan ako sa sinabi nya but I can't blame him. He will not understand me.
I bit my lip to stop myself from crying. Sumakay na ko ng elevator para makauwi na.
Focus Akira. Wag kang maging emotional. May sakit ang anak mo. Think! She need you.
Huminga ako ng malalim at thankfully hindi tumuloy ang luha ko.
Mabilis akong nakauwi dahil hindi naman kalayuan ang opisina na namin sa condo ko.
Papasok pa lang ako sa condo ay nakita kong karga ni Cloud ang walang malay na si Celestine.
"A-anong nangyari?" sabi ko, nanginginig kong hinawakan si Celestine. "Ang taas ng lagnat nya Cloud!"
Hindi nagsasalita si Cloud batid ko din na natataranta sya. Mabilis itong naglakad habang buhat ang anak ko patungong parking lot. Binigay nya sakin ang inaapoy ng lagnat na anak ko dahil sya ang magda drive.
Sumakay kami ni Wendy sa back seat.
"Dadalhin na natin sya sa ospital. Seryoso na ang kondiyon nya Akira" sabi ni Cloud na nagsisimula ng magmaneho.
Sunud sunod lang ang ginawa kong pagtango dahil nagpa panic na ko. Pakiramdam ko ay maiiyak ako, natatakot ako sobra para sa anak ko. Sabi ko na nga ba dapat pinilit ko na syang dalhin sa ospital.
"Ate, dumugo na ang ilong ni Celestine at nagsuka na sya. Ang taas din ng lagnat nya nasa 40° na ate" naiiyak na sabi ni Wendy.
Lord please, pagalingin mo ang anak ko. Hindi ko alam ang gagawin ko kapag may mangyaring masama sa kanya.
Habang nasa biyahe ay panay ang pagdarasal ko.
Mabilis naman kaming nakaratibg sa ospital. Inihiga agad sa stretcher si Celestine at ipinasok na sa emergency room. Tahimik kaming nakaupong tatlo sa bench sa labas ng ER.
"She will be fine. Wag kang umiyak. Tatagan mo ang loob mo Aki" nagulat ako ng akbayan ako ni Cloud at hindi ko napansing tumutulo na pala ang luha ko. Pinunasan ko iyon. Of all times dapat ngayon ako maging matatag.
"I hope she will" sagot ko dito.
Halos isang oras na din ang lumipas ng may lumabas na doktor mula sa ER.
"Relatives of Celestine Santos?" tanong nun kaya mabilis kaming naglapitang tatlo.
"Ako! I'm the mother" sabi ko dito.
"Ma'am your daughter has dengue at stage 3 na iyon. She's in critical state right now dahil may bleeding in her gastrointernal which is called dengue haemorrhagic fever at kapag hindi naagapan ay pwede syang mag suffer from dengue shock syndrome and it's deadly" pagpaliwanag nito samin. Muntik na kong tumumba mabuti na lang at nakaalalay sakin si Cloud.
"A-ano pong dapat gawin? Please help my daughter" sabi ko.
"As of now po, may mga gamot na kaming in-inject sa kanya pero ang kailangan po natin dito ay blood transfusion dahil bumaba ang platelet counts nya"
"Ako po! Pwede ako!" sabi ko.
"Anong blood type mo ma'am?" tanong nito sakin.
"O+" sabi ko.
"How about you ma'am and sir?" tanong nya kay Cloud at Wendy.
"Same ako ng blood type kay Akira. I'm O+" sagot ni Cloud.
"B+ po ako" sagot ni Wendy.
Nakita kong napailing ang doktor.
"Ano pong problema?" tanong ko.
"Wala sa inyo ang pwedeng mag donate ng dugo. Hindi kayo compatible sa bata. AB- ang blood type nya and it's the rarest one. I suggest since ikaw ang mother at O ka and this guy is not the father dahil O din sya. I believe yung father ng bata ang ka match nya ng dugo. You should inform him about the situation. We need to do transfusion as soon as possible dahil di natin alam ang pwedeng mangyari. Your daughter is currently in the ICU. Just inform us kung mag start na ang transfusion. Excuse me" sabi ng doktor.
Tuluyan na kong nawalan ng lakas at napaupo sa bench.
Sinubsob ko ang mukha ko sa mga palad ko at nag iiyak na. I don't know what to do.
Inalis ni Cloud ang kamay ko sa mukha ko.
"Akira. Look at me" sabi nito sakin.
"Cloud. I don't know what to do" sabi ko.
"Listen Akira. Focus. Don't lose focus. Celestine is in grave danger. Focus Akira"
Tumango tango at pinunasan ang mga luhang patuloy sa pag agos.
"What should I do?"
"You need to tell Thunder"
Sunud sunod ang ginawa kong pag iling.
"Ayoko. Ayoko! What if kuhanin nya sakin si Celestine?"
"Akira, that is not what important here. Ang importante mailigtas ang bata and only Thunder can help her"
Tumulo na naman ang luha ko. If I tell Thunder right now? Anong sasabihin at gagawin nito? He's so mad at me right now at mas madadagdagan ang galit nito.
"I can't. I don't know how to tell him"
Huminga ng malalim si Cloud.
"Gusto mo bang ako na ang magpunta at magsabi sa kanya?" sabi ni Cloud.
Nanatili akong nakatahimik ng ilang minuto. Iniisip kong maigi kung ano ba ang dapat gawin. Huminga ako ng malalim para mawala ang pagpa panic ko.
"Hindi na. Ako na" sabi ko.
"Gusto mo bang samahan kita?" pagbo volunteer ni Cloud.
"Hindi na. Mas gugulo at magagalit yun kapag isinama pa kita. Kaya ko na. Ako na ang bahala. This is for Celestine" sabi ko.
I must do this even though this is what I feared in all these years. Tadhana na talaga ang gumagawa ng paraan para magkakilala silang dalawa.
Mabilis akong nakabalik sa kompanya ko. Papasok na sana ako ng opisina ni Thunder ng lumabas mula rito si Sanya.
"Oh Aki! Akala ko umuwi ka na. Yun ang sabi ni Thunder. Kaya nga kami nagpunta dito kasi niyaya nya si Josh na uminom na naman" sabi nito sakin. She hugged me. "Are you crying? Mugto ang mata mo"
"Umuwi na ko, I just came back. Galing akong ospital" sabi ko.
"Sinong na hospital?" nag aalala nyang tanong.
"Celestine" sabi ko.
"Sinong Celestine?" nawe weirduhan nyang tanong sakin.
Hindi nya pa kasi alam or kilala ang anak ko. I'm sorry Sanya.
"You'll know" sabi ko at pumasok na sa loob ng opisina ni Thunder. Nakita kong nag uusap sila ni Josh at napahinto sila ng makita ako.
Sobra sobra ang kaba ko at pakiramdam ko ay may bumabara sa lalamunan ko pero kailangan ko itong gawin. Buhay ng anak ko ang nakasalalay.
"Thunder" tawag ko dito. Poker face nya kong tiningnan. "She needs you"
"Who needs me?" nagtataka nitong tanong.
"Sumama ka na lang please" sabi ko.
I heard him sighed pero tumayo na sya at sumunod sakin.
Thankfully sumama sya at hindi lang sya pati si Sanya at Josh.
Nung makarating kami sa ospital ay tinungo namin ang ICU.
Hindi kami pwedeng pumasok sa loob pero may window kung saan makikita mo ang pasyente.
"She needs your help" turo ko kay Celestine. Pakiramdam ko babagsak na ang luha ko dahil sa itsura ng anak ko. She looks so weak.
"Panong tulong? Diba sya yung anak nung kapitbahay mo sa condominium? She's Celestine right?" tanong ni Thunder.
Umiling ako at nagsimula ng umiyak.
"Aki, why are you crying?" nag aalalang tanong ni Sanya.
"Sorry. Sorry Thunder I lied" sabi ko.
"What do you mean?" seryosong sabi ni Thunder. Natatakot man ay sinalubong ko ang tingin nya.
"She's yours. She's your daughter" sabi ko.
Nakita kong lahat sila nagulat.
"What does she need?" tanong ni Thunder.
I led him to the transfusion room.
"He's the father" sabi ko sa doktor.
"Come sir, your daughter needs blood and you're the only compatible one. Let's start the transfusion" sabi nito kay Thunder.
Nagtama ang paningin namin ni Thunder bago magsarado ang pinto and I can see madness in his eyes.
"Why? Why did you lie? Totoo ba to? Anak ba talaga ni Thunder ang bata?" tanong ni Sanya.
"Sorry Sanya. I am so scared that time, muntik na syang malaglag nun and I decided na itago na lang na buhay pa sya. Yes anak namin sya ni Thunder" sagot ko.
"You don't know how much Thunder grieved nung akala nyang namatay ang bata. All he did is blame himself tapos buhay pa pala. I bet Thunder is so damn furious and at the same time happy right now" Josh.
"Sorry. Ako na lang ang bahala kay Thunder" sabi ko.
Nung lumabas si Thunder sa transfusion room ay sinenyasan ko sya na sa roof top na lang kami mag usap.
Nung maka akyat kami ay walang nagsasalita. Tanging kabog lang ng dibdib ko ang naririnig ko.
"Totoo ba? How come she is my daughter when you said you had a miscarriage 5 years ago?" sabi ni Thunder. Ramdam kong tina try nyang pakalmahin ang sarili nya.
"I lied. Natakot ako na baka talagang malaglag ang bata kung ipagpapatuloy ko pa ang makisama sayo" sagot ko.
"So kaya nagsinungaling ka?! Fvck Akira! You don't know how much I suffered thinking and believing that I am the reason why my child died when the truth is she's alive!"
"Thunder hindi mo ko maiintindihan-
"Hindi talaga kita maiintindihan! I am doing my best to fix this relationship and here you are hiding my daughter! Anong balak mo? Sasabihin mo na lang sakin pag patay na sya?! I doubt na may balak kang sabihin sakin to kung hindi lang may mangyaring masama kay Celestine!"
Galit na galit sya.
"Sorry" yun lang ang tanging lumabas sa bibig ko.
"Sorry?! May pagkakataon ka na noon nung nagkita kami na sabihing anak ko sya and yet you lied again! Bakit ba pinagdadamot mo sakin ang anak ko? Why Akira?! Why?!"
"Dahil natatakot ako na kunin mo sya sakin!"
Natulala sya sa pagsigaw ko.
"Is that what you fear?" tanong nya.
Tumango ako. Iyak na ko ng iyak.
"Don't worry. I am not taking Celestine only" sabi nya kaya napatingin ako sa kanya. "I am also taking you back no matter what"
"Ha?"
"Keep this in your head Akira, soon enough you'll both come home" sabi nito bago ako tinalikuran at bumaba.
What? I don't get him.
Later that night ay nilipat na si Celestine sa private room dahil nag stabilize na ang condition nya.
Lahat kami ay nandito.
Ako, si Thunder, si Cloud, si Wendy, si Sanya at si Josh.
"Baby" tawag ko ng magmulat ang mata ng anak ko. She smiled at me. "Hi baby, are you feeling well?" tanong ko.
Tumango tango sya.
"Mommy, can you help me sit down?" tanong nya kaya tumango naman ako at inalalayan namin sya ni Cloud sa pag upo. "Wow! Who are they?" sabi ni Celestine ng makita si Sanya at Josh.
"Celestine, yan si Tito Josh at Tita Sanya. Friend namin sila ng mommy mo" sabi ni Cloud.
"Oh wow you have a beautiful and handsome friend papa" sabi ni Celestine.
"Akira, masyadong honest itong anak mo" sabi ni Sanya.
Nakita kong napakunot ang noo ni Thunder.
"Oh! You're here too Mr. Nice Guy!" natawa naman kaming lahat sa tinawag ni Celestine kay Thunder.
Mabilis na nawala ang kunot na noo ni Thunder dahil nginitian nya ang anak namin.
"Mommy. I had a wonderful dream" baling sakin ng anak ko.
"Anong dream?" tanong ko.
"In my dream. My daddy and I went to a amusement park. We had so much fun! But I am not able to see my dad's face even in dream. Mommy will my daddy come now that I am in the hospital? Did you tell him what happened to me?" nakita kong lumungkot ang mata ng anak ko.
Nakita kong lumunok si Thunder. Cloud has this serious face.
Sinuklay ko ang buhok ng anak ko at hinalikan iyon.
"Mommy when will I meet my daddy?" tanong nito sakin.
I smiled at her.
"Now" sagot ko. Nakita kong nag bright up ang mukha ng anak ko.
"For real?!" masaya nyang sabi. Tumango ako. Sinenyasan ko si Thunder na lumapit.
"Hi baby" tawag nya sa anak ko. He sat down beside her. "I'm your daddy" he smiled at her.
Now I know who can tame the dragon
Nakita ko ang gulat na ekspresyon ni Celestine.
"Totoo po ba? Kayo ang daddy ko?"
"Yes baby"
Nakita kong mabilis na yumakap si Celestine kay Thunder.
"Finally! Ang saya saya ko na mommy! Nandito na si daddy" sigaw nya kaya nagtawanan kaming lahat.
"So now that I am here. Now that daddy is here. You don't need a papa. You can just call him Tito Cloud" nagulat ako sa sinabi ni Thunder. Nagtinginan si Thunder at Cloud.
"Okay, nagugutom na si Celestine. Pakainin kaya muna natin sya" mabuti na lang ay sumabat si Sanya.
"Yep. I'm hungry but I want my daddy to feed me" sabi ni Celestine na hindi pa din bumibitaw kay Thunder.
"Of course baby. Hindi na aalis sa tabi mo si daddy" sabi nito bago hinalikan sa ulo ang anak ko.
Buong araw nasa hospital si Thunder and guess what hindi na ata sya pinatayo sa hospital bed ni Celestine. Pakiramdam daw kasi ng anak ko pag binitawan nya ang daddy nya ay aalis ito at iiwan sya.
The smiles on their faces is priceless and somehow I am starting to regret the years that I seperated them.
I've never seen Celestine so happy like that as well as Thunder. I can feel how much he loves our daughter and it's making me fall over and over again.
How can a Thunder Rein Montenegro be so perfect?
--------
TBC
As I promised. Magwala na ang magwawala hahaha 😂😂
I need good comments for next update.
I am now feeling better, thank you for all your concerns. I am grateful to have you all as my readers.
Vote and Comment :)
- Kayeng