ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο
Η Χλόη έφτασε στο σημείο το οποίο της επέδειξε ο Άρης. Τον βρήκε καθισμένο σε ένα παγκάκι, σκεπτικό να κρατάει το κινητό στο χέρι. Μόλις διαισθάνθηκε την παρουσία της αμέσως σηκώθηκε όρθιος. Η ίδια κράτησε μια απόσταση ασφαλείας αλλά διέκρινε καθαρά το χτυπημένο πρόσωπο. Παρόλα αυτά διατηρούσε μια επιφύλαξη για τις λέξεις, ήταν ένας ψεύτης και σαφώς επικίνδυνος.
"Ήρθες!" αναφώνησε ο Άρης. Η στάση του φανέρωνε χαρά, μια επιφανειακή χαρά αφού και αυτή χανόταν στο επόμενο λεπτό σε ένα βούρκο.
"Δεν είχα άλλη επιλογή. Ας περάσουμε στο δια ταύτα όμως!"
"Με πίστεψες όμως;"
"Ας μη παίζουμε με τις λέξεις. Και οι δυο θα κερδίσουμε κάτι από αυτή τη συνάντηση. Τα αισθήματα και των δυο γνωστά"
"Ποτέ όμως..."
"Μην τολμήσεις να το πεις διότι γνωρίζεις πολύ καλά πως αλλιώς έχουνε τα πράματα. Δε με τρομάζει η λάσπη που έριξες προς το πρόσωπο μου. Μπορώ να φωνάξω σε όλο το κόσμο ποια είμαι και τι έχω κάνω. Εσύ αντέχεις όμως με τη ταμπέλα του..."
Αμέσως ο Άρης με δυο δρασκελιές την πλησιάσει. Της έκλεισε το στόμα, παγιδεύοντας της σε ένα κορμό δέντρου. "Μη το πεις!"
Οι κόρες των ματιών της άλλαξαν χρώμα, σκοτείνιασαν. Αυτό το άγγιγμα την έσπρωχνε όλο πιο κοντά στο γκρεμό. Δεν ήθελε να την ακουμπάει το τέρας, εάν μπορούσε να φορούσε μια μάσκα ώστε να μην τον βλέπει καθόλου.
"Μη σε παρακαλώ..." Ναι την παρακαλούσε. Ο Άρης δεν ήταν ο γνωστός Άρης. Δήλωνε μετανιωμένος, έτοιμος να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ελευθέρωσε το στόμα της.
"Όταν φώναζα εγώ μη όμως..."
"Χλόη..." αμέσως έριξε χτύπησε τον κορμό με τη γροθιά του. "Δε θυμάμαι, δεν είναι η πρώτη φορά.."
"Που τι Βέργο που έγινα η πουτάνα σου; που ήμουν διαθέσιμη για σένα; Μου έκλεισες ραντεβού σε ξενοδοχείο μερικές ώρες πριν. Έλα πάμε... μπορείς να με ξεσκίσεις και άλλο, η ψυχή μου είναι ήδη κουρελιασμένη, η δε καρδιά μου αργοπεθαίνει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να μου κλέψεις.... είμαι η Χλόη μια ζωντανή νεκρή" τσίριξε προς το μέρος του.
"Είχες πεθάνει ήδη στη φυλακή όμως.." της είπε πιο ήρεμα. "Αφαίρεσες μια ζωή..."
"Κάνεις λάθος, ζωντάνεψα πάλι, βγήκα με όρεξη για ζωή, να σταθώ στα πόδια μου... και εσύ αποφάσισες πως δεν πλήρωσα αρκετά... πως..."
"Είσαι ελεύθερη, θα επιστρέψεις στο σπίτι της μητέρας σου, δε μου χρωστάς τίποτα..." δήλωσε με σιγουριά, καλοζυγισμένες λέξεις ώστε να εξιλεωθεί ουσιαστικά. Η εξιλέωση όμως ερχόταν μαζί με τη συγχώρεση και κανείς από τους δυο δεν ήταν έτοιμος να τη δεχτεί.
"Δεν είσαι γενναιόδωρος όμως Βέργο, η παρουσία μου σου προκαλεί αναγούλα. Με μισείς όπως ο διάβολος το λιβάνι!"
"Δε θα σε έβλαπτα ποτέ..." επανέλαβε όπως και στο τηλέφωνο. Έπεσε πάνω της, η ανάσα του της χάιδευε το λαιμό. "Εάν με μισούσες τότε θα με γρονθοκοπούσες..."
"Πήγες και ξάπλωσες σαν να μη συνέβη τίποτα, έφυγα έτοιμη να χαθώ από αυτόν τον κόσμο αλλά αποφάσισα πως έτσι θα πανηγύριζες" του εξήγησε καθώς η φωνή έτρεμε.
"Το παιχνίδι τελείωσε, το βαρέθηκα..." αποκρίθηκε ενώ προσπάθησε να την ακουμπήσει.
"ΜΗ!" φώναξε εκείνη.
Απομακρύνθηκε από κοντά της, σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά. "Είσαι ελεύθερη, θα βρω τον πατέρα σου για να σου αποδείξω πως δεν είμαι το τέρας που πιστεύεις αλλά...."
Δεν τον άφησε να ολοκληρώσει. Γνώριζε το παρακάτω ήδη. "Αλλά να παραδεχτώ πως όλα ήταν συναινετικά τελικά... πως... υποτάχτηκα σε σένα για χάρη ενός χρέους, πως είμαι μια κοπέλα χαμηλών ηθών;" τον ρώτησε.
"Δεν έχει σημασία, σκοπεύω να κρατήσω το λόγο μου, εσύ και ο Λάμπρος είστε ελευθέροι". Ανέπνευσε βαριά, δείγμα της έντασης. "Σου δίνω χρόνο να σκεφτείς..." Επέστρεψε στο αυτοκίνητο, περιμένοντας την κίνηση.
Η Χλόη για μερικά λεπτά γονάτισε κάτω, ουσιαστικά αποδεκατισμένη. Δεχόταν ένα μαστίγωμα συναισθημάτων, το εντονότερο ήταν η προσμονή και η ελπίδα. Τα λεπτά κυλούσαν αργά, το κεφάλι της κρυμμένο σαν φοβισμένο κοριτσάκι. Δεν ήταν όμως ένα, είχε μεγαλώσει απότομα, γνωρίζοντας δυο διαφορετικούς κόσμους ξαφνικά. Τον ακολούθησε στο αυτοκίνητο, έτοιμη να πληρώσει το βαρύ τίμημα με σκοπό τη διαφυγή από τη φυλακή του τέρατος.
Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο ρίχνοντας κοφτές ματιές προς το μέρος της. Η Χλόη έτριβε τα χέρια νευρικά ενώ κρατούσε το χερούλι της πόρτας σφιχτά.
"Πες μου που θες να σε αφήσω, είμαστε μακριά από την πόλη... αυτή η βόλτα από το βουνό με χαλαρώνει πάντα"
Δεν απάντησε όμως βυθισμένη σε σκέψεις. Χάζευε έξω, η φύση της έστω και τόσο αργά ήταν ζωντανή όμως. Καλούσε το όνομα της, ένα δάσος απλώνονταν και τα δέντρα ήταν έτοιμα να αγγίξουν τον ουρανό. Ο δρόμος στένευε σε κάποια φάση. Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη. Ένα αυτοκίνητο τους ακολουθούσε πολύ γρήγορα. Της φάνηκε περίεργη η απερισκεψία του οδηγού.
"Πρόσεξε το αυτοκίνητο πίσω μας.." του είπε αμέσως φοβισμένα ενώ συνέχισε να σφίγγει την πόρτα του συνοδηγού.
Ο Άρης πάτησε το γκάζι επίσης. Το αυτοκίνητο του αρκετά γρήγορο. Βρισκόταν σχεδόν σε μια πλαγιά, τα πρώτα φώτα φαινόταν καθαρά. Το πίσω αυτοκίνητο επιτύγχανε επίσης. Μπροστά του όμως βρέθηκε ένας πιο αργός οδηγός, με ένα αγροτικό αμάξι. Έπαιξε με τα φώτα ώστε να του κάνει νόημα. Το πίσω όχημα τους είχε πλησιάσει αρκετά. Τους χτύπησε ελάχιστα, αλλά αυτό το χτύπημα ήταν αρκετό για τον Άρη να χάσει τον έλεγχο. Από τα δεξιά τους δεν υπήρχε τίποτα παρά μονάχα το απόλυτο κενό. Τα κιγκλιδώματα παρείχαν μια υποτυπώδης ασφάλεια αλλά εξαιτίας του χτυπήματος αναγκάστηκε να πατήσει φρένο απότομα. Το αυτοκίνητο τους κοκάλωσε μερικά μέτρα πιο πέρα.
Η Χλόη έβαλε τις φωνές. Ο ίδιος πάλευε να κράτησε το τιμόνι σταθερό. Όταν επιτέλους σταμάτησαν άφησε την ανάσα του ελεύθερη. Η κοπέλα δίπλα του χτύπησε στο κεφάλι όμως. Τα μάτια τους συναντήθηκαν ψάχνοντας μανιωδώς απαντήσεις αλλά δεν τις είχε όμως.
Τέσσερις άνδρες με μαύρες κουκούλες τους πλησίασαν, κρατούσαν όπλα οι δυο από αυτοί. Τους τράβηξαν με το ζόρι έξω. Κανείς τους δε μίλησε αφού το σχέδιο ήταν συγκεκριμένο όπως και ο προορισμός.
"ΜΗ φοβάσαι!" της φώναξε αμέσως ο Άρης.
Όμως έτρεμε, της κρατούσαν τα χέρια ψηλά. "Τι θέλετε;"ρώτησε αμέσως εκείνη αλλά δεν έλαβε πάλι απάντηση. Ο ένας άνδρας επέστρεψε στο αυτοκίνητο. Ο δεύτερος μιλούσε στο κινητό λίγο πιο πέρα. Ακούγονταν εκνευρισμένος.
Ο Άρης πάλι δεν αντέδρασε. Ίσως να γνώριζε πως είχαν να νέα δεδομένα.
"Θα ζητήσουν λύτρα..." της εξήγησε αμέσως. "Μη φοβάσαι!" της είπε με σιγουριά.
Ο τρίτος άνδρας έσπρωξε τη Χλόη ώστε να προχωρήσει. Έτρεμε, είχε βαρεθεί να της λένε τι να κάνει, να υπακούει να σκύβει το κεφάλι. Κάπως έτσι, μέσα από το μίσος αυτού του αγγίγματος εκείνη αντέδρασε. Χωρίς να υπολογίζει τις επιπτώσεις όρμησε πάνω του. Τότε άκουσε τη φωνή του Άρη να προστάζει το αυτονόητο.
"Μπες στο αυτοκίνητο..." Κάπως έτσι μέσα στον πανικό και ενώ η αντίδραση της Χλόης αποσυντόνισε τον τρίτο της παρέας, του δόθηκε η ευκαιρία να επιτεθεί στον τέταρτο άνδρα. Είχε εκπαιδευτεί άλλωστε στις πολεμικές τέχνες γι' αυτό δε φοβόταν να κυκλοφορεί μόνος πολλές φορές. Πέταξε το όπλο του στην άκρη του δρόμου. Τώρα ήταν η ευκαιρία τους... έτσι θα γλίτωναν.
Η Χλόη υπάκουσε. Ο Άρης έβαλε μπρος ώστε να ξεφύγουν. Οι άνδρες τους ακολούθησαν όμως από πίσω πάλι, πυροβολώντας αυτή τη φορά. Αποφάσισε πως κάποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε. Σταμάτησε απότομα, διατάσσοντας τη Χλόη να τρέξει...
"Στο δάσος τώρα!"
Πάλι υπάκουσε. Η καρδιά της πάλλονταν σαν τρελή, ο φόβος είχε κυριεύσει κάθε σπιθαμή του κορμιού της αλλά συνέχισε να τρέχει μέσα στο δάσος. Χάθηκε ανάμεσα στα πυκνά δέντρα, έγινε ένα με το σκοτάδι. Δεν είχε προορισμό όμως. Παρόλα αυτά δε σταμάτησε να τρέχει. Ξαφνικά άκουσε έναν πυροβολισμό πίσω της... μαρμάρωσε σαν άγαλμα ανήμπορη να συνεχίσει. Έστρεψε πίσω το κορμί της έτοιμη να επιστρέψει κοντά του...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
** Θέτω το εξής ερώτημα. Την ιστορία είχα σκοπό να την ολοκληρώσω σε περίπου δώδεκα κεφάλαια. Εν μέρη έχω αποφασίσει και το τέλος. Παρόλα αυτά έχω τη δυνατότητα να αλλάξω κάποια γεγονότα στο στόρι ώστε να παρατείνω λίγο τα κεφάλαια. Μη φανταστείτε πολλά ίσως άλλα πέντε έξι επιπλέον. Σε κάποιο από τα σενάρια ο Άρης υποφέρει πιο πολύ και κάποιο πιο λίγο, χωρίς αυτό να προδικάζει ένα καλό ή κακό τέλος και τους δυο πρωταγωνιστές. Για να μην κουράζω ερωτώ εάν κουραστήκατε να το τελειώσω με βάση αρχικού σχεδίου ή να το παρατείνω λιγάκι; **
#NnN