Ο Χανς βρισκόταν στο μαγαζί του πατέρα του. Τελευταία αισθανόταν μοναξιά και η κάθε μέρα φάνταζε χειρότερη από την προηγούμενη. Καθώς γυάλιζε το δέρμα των παπουτσιών, προσπαθούσε να σκεφτεί ποια να ήταν άραγε η τελευταία φορά που είχε περάσει όμορφα. Ίσως εκείνο το τελευταίο, ηλιόλουστο καλοκαίρι, προτού τον ήλιο του τον κρύψει μία και καλή η εκλογή του Χίτλερ. Στην τσέπη του είχε μία παλαιά φωτογραφία με εκείνον, τον Βίνφριντ, τον Λούκα, τη Χέλγκα και την Κρίστα. Ήταν η παρέα του, η παρέα των παιδικών του φίλων που πλέον αποτελούσε παρελθόν.
«Σου αξίζει ένα διάλειμμα, από το πρωί δουλεύεις» άκουσε τον πατέρα του να ψελλίζει. Η υγεία του είχε επιδεινωθεί έπειτα από τον ξυλοδαρμό.
«Είμαι εντάξει. Θέλω να είμαι βέβαιος πως εσύ νιώθεις καλά» απάντησε ο Χανς.
«Στην δουλειά είμαι μία χαρά. Έχω τον καλύτερο συνεργάτη που θα μπορούσα να ζητήσω» προσπάθησε να τον κάνει να νιώσει καλύτερα. «Αυτό που με απασχολεί είναι το μέλλον σου και η καλοπέρασή σου. Στην ηλικία σου έπρεπε να έχεις φίλους, κορίτσι ίσως και αντί αυτού εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης, μαραζώνεις κάνοντας παρέα με έναν γέρο σαν εμένα. Συγγνώμη που εμείς, η γενιά μας δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει σε εσάς ένα καλύτερο μέλλον»
«Μπαμπά τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Και επιτέλους, πρέπει να καθαρίσουμε τις μπογιές από την βιτρίνα» ξεφύσησε.
«Θέλεις να εξαγριώσουμε τα κτήνη; Να φτάσουν να χτυπήσουν μέχρι θανάτου εσένα ή τη μητέρα σου;»
«Τι κακό κάναμε στη χώρα τους; Από παιδί το σκέφτομαι» αγανάκτησε.
«Στον κόσμο θέλεις να πεις. Ο αντισημιτισμός είναι ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο, απλώς εδώ παράγινε. Τελοσπάντων, αρκετά με αυτές τις συζητήσεις. Βγάλε από το μυαλό σου αυτά τα βάσανα για λίγο έστω» πρόφερε ο πατέρας του.
«Ίσως πάω τότε μία βόλτα, για να χαζέψω τις χιτλερικές σημαίες που ανεμίζουν στην κούνια που μας κούναγε» ψέλλισε ο Χανς ανόρεχτα.
«Γιατί δεν παίρνεις τη Χέλγκα μαζί; Τόσο όμορφο κορίτσι...»
«Είμαστε κολλητοί από παιδιά, δεν την είδα ποτέ αλλιώς» του χαμογέλασε ο Χανς και ανέβηκε επάνω στα δωμάτια.
Μπαίνοντας στο δικό του απλό και λιτό, αφέθηκε να καταρρεύσει στο κρεβάτι για μερικά λεπτά. Κατόπιν σηκώθηκε βαρύς και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. ΄΄Γιατί να μην μπορώ να ζήσω όπως οι άλλοι; Τι είναι αυτό που μου αφαιρεί το δικαίωμα του ανθρώπου; Έχω λευκό δέρμα, μικρή μύτη και αυτή την στιγμή σαν ηλίθιος, απολογούμαι στον Χίτλερ για την ύπαρξή μου΄΄ εκνευρίστηκε στο τέλος. Κάνοντας ένα σύντομο μπάνιο και χτενίζοντας τα μαλλιά του για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, βγήκε από το σπίτι για περπάτημα που και αυτό τον δυσαρεστούσε. Στο τοπίο μίας υποσυνείδητα νεκρής ηθικά πόλης, βάδιζε δύσθυμα, όταν μπροστά του δύο νεαρές κοπέλες της ηλικίας του, ντυμένες με τις στολές της Ένωσης Γερμανίδων Κορασίδων στέκονταν κουβεντιάζοντας. Ολόξανθες, με τα μαλλιά χτενισμένα σε περίτεχνες πλεξούδες, μιλούσαν και γελούσαν μονάχα που στα αφτιά του νεαρού το γέλιο τους παραμορφωνόταν και έφτανε σαν σατανικό ντελίριο. Κάθισε απέναντί τους, μη δίνοντας σημασία. Όταν στράφηκαν προς το μέρος του, το πρόσωπο της μίας ήταν ότι πιο όμορφο είχε δει ποτέ του. Τα μάτια της δεν ήταν απλώς γαλάζια. Έλαμπαν και στραφτάλιζαν κάτω από τις αδύναμες ηλιαχτίδες της δύσης. Στη θέα αυτή, ο Χανς απέσυρε τη ματιά του με αηδία. Πώς τους είχαν καταντήσει; Με τι είδους ιδέες ανατράφηκαν τα παιδιά αυτά από μωρά ακόμη, όταν χορωδιακά και γλυκά τραγουδούσαν στο σχολείο πως πρέπει να αποφεύγουν τους Εβραίους και τους Κομμουνιστές για το καλό της πατρίδας;
Είδε από μακριά έναν νεαρό να τις πλησιάζει. Πρώτη φορά έβλεπε άνδρα να τρίβεται ξεδιάντροπα και στις δύο. Η κοπέλα ωστόσο με τα νεραιδένια μάτια, δεν φαινόταν να συμφωνεί, σε αντίθεση με τη φίλη της που χάιδευε στα κρυφά το ευαίσθητο σημείο του.
«Άντα μωρό μου, τι έπαθες; Το κράτος περιμένει παιδιά. Ενήλικες είμαστε, το καθεστώς θα φροντίσει τις μέλλουσες μητέρες» δήθεν της πέταξε πειρακτικά και προσπάθησε να την αγγίξει. Εκείνη οπισθοχώρησε σπρώχνοντάς τον, όταν το χέρι του Χανς τον έστρεψε προς την μεριά του.
«Ποιος είσαι εσύ;» άστραψε ο νεαρός.
«Δεν ήξερα πως έπρεπε να συστηθώ πριν σου σπάσω τα μούτρα» απάντησε ο Χανς.
«Γιατί φίλε μου; Δεν προσφέραμε ωραίο θέαμα;»
«Άριστο αν είχα υπόψη μου να ξεκινήσω δίαιτα και να αποφασίσω μετά από αυτό να μην φάω ποτέ ξανά ή να αδειάσω τα προηγούμενα» του απάντησε και τότε το χέρι του νεαρού κινήθηκε προς το πρόσωπό του, με τον Χανς να σκύβει με ταχύτητα και τον αντίπαλο να γλιστρά μπροστά σε μία λιμνούλα με λασπόνερα. «Τώρα βρίσκεσαι στο φυσικό σου περιβάλλον» το συνέχισε και μόλις τον είδε να παλεύει να σηκωθεί, με μία κλοτσιά τον ξάπλωσε κάτω.
Δίχως να πει ούτε μισή λέξη στις κοπέλες κίνησε να φύγει οργισμένος για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
«Στάσου!» του φώναξε η μία, εκείνη η ξελογιάστρα νεράιδα και ο Χανς κοντοστάθηκε. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, το βλέμμα του ήταν χρωματισμένο με θλίψη και θυμό.
«Τι θέλεις;» την ρώτησε απότομα.
«Να σου πω ένα ευχαριστώ» πρόφερε εκείνη ελαφρώς θιγμένη με τον τρόπο του.
«Να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Από ό,τι καταλαβαίνω, ανήκεις στο παρεάκι του Χίτλερ, επομένως από τώρα σου το δηλώνω ξεκάθαρα. Είμαι Εβραίος επομένως έχω και το δικαίωμα να μιλώ για τον Φύρερ όπως επιθυμώ. Ο μολυσμένος γείτονας της διπλανής πόρτας είμαι που θα σε βιάσει αν σε δει μόνη σου και που πισωπλατομαχαίρωσε την Ιερή σου πατρίδα. Ο καμπούρης ντε! Με τη μύτη που προεξέχει και τις αφύσικες εγκεφαλικές ανωμαλίες; Αυτός! Ωστόσο, εκτός και πέραν όλων αυτών, είμαι ένας νεαρός άνδρας που οι γονείς του τον έμαθαν να τιμά τη γυναίκα και να τη σέβεται ανεξαρτήτως καταγωγής. Αυτός ο ξανθός άριος μπροστά σου, δεν σε σεβάστηκε και τον έβαλα στη θέση του. Ήταν το καθήκον μου» της απάντησε αφήνοντάς την άφωνη.
Ένας Εβραίος. Ένας όμορφος νεαρός Εβραίος με καλούς τρόπους. Η προπαγάνδα όμως από μικρή ηλικία και η αιώνια έχθρα των γονιών και της μεγαλύτερης αδερφής της απέναντί τους, την στραγγάλιζαν. Δεν της άφηναν επιλογή. Φοβόταν να διαφέρει και ίσως κάπου είχε πιστέψει πως αυτοί οι άνθρωποι έφταιγαν για όλα. Να, ο πατέρας της είχε διώξει τους Εβραίους υπαλλήλους του γιατί είπε πως τους έπιασε να κλέβουν. Δεν μπορεί να είχαν όλοι άδικο.
«Κακώς με βοήθησες. Δεν έχεις καμία δουλειά εδώ!» του φώναξε στο τέλος, μα η πονεμένη του έκφραση για κάποιον λόγο την ενόχλησε.
«Εδώ είναι και δική μου πατρίδα. Δεν μεγάλωσα κάτω από τα δέντρα» γρύλισε και εκείνη στυλώθηκε περισσότερο.
«Στα δέντρα ανήκεις!» ανταπέδωσε με θυμό.
«Είσαι μία κακομαθημένη ρατσίστρια!» ανέβασε τους τόνους ο Χανς.
«Και εσύ ένας Εβραίος» επέμεινε.
«Το γνωρίζω, δεν μου λες κάτι καινούργιο» απάντησε εκείνος πιο ήρεμα βλέποντάς την να έχει αλλάξει μερικά χρώματα. Η συνεχής αντιπαράθεση δίχως να το καταλαβαίνουν, τους είχε φέρει σε κοντινή απόσταση. Τα βλέμματά τους ενώθηκαν και ο Χανς χάθηκε καταλάθος σε εκείνο το απρόσμενα ιριδίζον κυανό χρώμα. Ο δείκτης του χεριού του υψώθηκε και ακουμπώντας τον στον ώμο της, την έσπρωξε πίσω. «Δεν χρειάζεται να μολυνθείς» η φωνή του έβγαινε σαν ψίθυρος.
«Είναι γελοίο αυτό που μου λες» ένας άλλος ψίθυρος γύρισε πίσω και η κοπέλα δεν τον κοιτούσε στα μάτια.
«Άντα!» η φίλη της την φώναζε δίχως να γνωρίζει φυσικά την καταγωγή του Χανς ή να έχει ακούσει τη συζήτησή τους.
«Το χρώμα των ματιών σου, είναι πιο σπάνιο από το όνομα σου» Χανς χαμογέλασε σαρδόνια και αποχώρησε με γρήγορους ελιγμούς αφήνοντάς την πίσω του να αναρωτιέται για όλα.
Δεν στράφηκε ούτε μία στιγμή προς το μέρος της. Όσο εντυπωσιακή και αν ήταν η εμφάνισή της, τόσο αποκρουστική έμοιαζε η στολή που φορούσε και η φιλοσοφία που πρέσβευε. Γύρισε σπίτι του νιώθοντας πιο ευνουχισμένος από ποτέ. Είχε μάθει να στέκεται σαν άνδρας δίπλα σε μία γυναίκα, αλλά το καθεστώς τον έκανε να μοιάζει με ανθρωπάριο μικρό που κινδύνευε να ξυλοφορτωθεί και ξεφτιλιστεί με την πρώτη ευκαιρία. Πώς να έκανε σχέσεις; Δεν του έβγαινε. Ο έρωτας είναι κάτι αυθόρμητο. Όταν του επιβάλλανε εμμέσως ακόμη, να αποφεύγει τις Γερμανίδες, αναγκάζοντάς τον να κοιτάζει μονάχα Εβραίες, όσο και αν αυτό δεν είχε σημασία, λειτουργούσε καταπιεστικά. Τα πράγματα μελλοντικά με την απαγόρευση των μεικτών γάμων, θα χειροτέρευαν. Στάθηκε μπροστά στον καθρέπτη, το αιώνιο σιωπηλό δικαστήριο του ειδώλου του.
Οι γονείς του κοιμούνταν και εκείνος ζούσε με την αγωνία της ζωής τους. Τοποθετώντας μία λάμπα πετρελαίου στο πάτωμα, κοίταξε το γυμνό τώρα κορμί του. Σαν άνδρας αυτής τις ηλικίας, είχε ξεκινήσει να έχει ανάγκες. Ήδη στην σκέψη της γυναίκας αυτής με την ματιά στο χρώμα του πάγου, το σώμα του ανταποκρινόταν. Ήθελε να το ζήσει, μα από την άλλη αηδίαζε και θλιβόταν. Ο Λούκα τώρα θα είχε την απάντηση. Στη σκέψη του φίλου του, στο μυαλό του ήρθε ο δίδυμός του. Τι να έκανε άραγε; Πνεύμα αντιλογίας και οι δύο είχαν πιαστεί στα χέρια άπειρες φορές ως πιτσιρίκια, μα για κάποιον λόγο, ένιωθε πως είχε την πλάτη του σε στιγμή ανάγκης. Αυτό θα σήμαινε φυσικά, πως μελλοντικά αντίστοιχα, θα είχε και την δική του αν χρειαζόταν. Και η ιστορία θα έδειχνε πως κατά έναν παράδοξο τρόπο, ο Ότο θα τον χρειαζόταν.