FİKOTRA: Zihin Serisi

19. BÖLÜM - Kategori Sınavı

Canlarım yine yeni yeniden ben geldim. Bölüm biraz gecikti ama bomba gibi bir bölüm geldi. O zaman keyifli okumalar.

Müzik:

Alexiane - A Million On My Soul

.

Yaklaşık birkaç dakikadır babam ile bakışıyordum. Henüz üzerinden şaşkınlığını atamamıştı ki bu çok normaldi. Yıllar sonra kurulun en güçlü kişisinin kardeşi gelmişti ve onu yıkmak için elinden gelen her şeyi yapacaktı. "Bir kahvenizi alırım, Nafiz." Beste Hanım tüm asaletiyle babamın odasına doğru yürüyordu ve şimdiden kurula otorite sağlamıştı. "Dur ya da seni burada rezil etmek varken neden içeride konuşayım ki?" Büyük bir kahkaha patlattı. Babamın paçası tutuşmuştu. Ne yapacağını bilemez bir şekilde Beste Hanım'ın yanına ulaştı. "Beste ne diyorsun böyle? Gel, doğru düzgün konuşalım." Babamın ikna çabaları Beste Hanım'ın üzerinde pek işe yaramıyor gibi gözüküyordu. "Ben hiçbir şey demiyorum. Sadece buradaki insanları nasıl kandırdığını, başkanlığı gerçekten hak etmediğini ve..."

"Beste sus artık." Annem büyük bir sinirle Beste Hanım'ın yanına ulaşmıştı. "Ne var biliyor musun Öniz? Hiç susasım yok çünkü yıllarca yeterince sessiz kaldım ve şimdi yine beni susturmaya çalışıyorsun, cümlemi yarım kesiyorsun ama bu yaptıkların hiçbir işe yaramıyor. En iyisi ben devam edeyim."

"Beste!" Babamın ve annemin uğraşları hiçbir işe yaramıyordu. Beste Hanım resmen alev almış bir odun parçası gibi çevresindekileri yakmaya hazırlanıyordu. "Herkes senin onlardan daha üstün olduğunu zannediyorlar. Yani bir ablam kadar olamasanda sonlu passè (geçmiş) ve sonsuz L'avenir (gelecek) kategorisindeymişsin. Böyle bir kategori yok bile. Sen sadece sonlu passè yapan zavallının tekisin. Bu arada eğer yeni bir kategori istiyorsan yani kendini insanlara tanıttığın kategorinin gerçek olmasını istiyorsan Andaç'a bak derim."

Beste Hanım'ın kurduğu cümlelerin çoğundan haberdardım ama son söylediği cümle hakkında pek bir fikrim yoktu. Bahsettiği kategori yani sonlu passè ve sonsuz L'avenir kategorisini daha önce bana söylemediler ki zaten böyle bir kategori bile yokmuş. Bu duruma pek anlam verememiştim ama yine de çok fazla takılmadan Beste Hanım'ı dinlemeye devam ettim. "Evet, şimdi gelelim asıl konumuza."

"Bir dakika Beste Hanım. Bu Andaç ile ilgili söylediğin şeyi anlayamadım. Yıllar önce kategorisi belirlendi ve yeni bir kategori çıkma ihtimali yok." Beste Hanım yapay gülümsemelerinden birini takındı. "Çok emin olma derim. Her neyse. Şimdi siz bu kıza büyük bir oyun oynadınız ve o da mantıken size tepkisini koyuyor ve buraya gelmek istemiyor ama kategorisi ölçülmek zorunda. Ayrıca dersleri almaya başlamalı. Sizin yüzünüzden fazlasıyla geç kaldı zaten. Bunlar siz de biliyorsunuz ama bilmediğiniz bir şey daha var. O da; kurula artık benim başkan olacağım."

O an annem ve babam öyle bir bozuldular ki yüz ifadeleri ilk defa bu kadar çaresizdi. Tam şu an, şu noktada anlamıştım. Onlar hatayı bana yalan söyleyerek yapmamışlardı. Onlar geride kalanların canlarını fazlasıyla yakarak zaten hata yapmışlardı ve ilerideki kişilerin onlar için hiçbir anlamı yoktu. Bense o ilerideki kişilerden sadece birisiydim. Yapacak hiçbir şeyim yoktu. Ailem tarafından baştan beri değersiz bir insan olarak büyütülmüştüm ve bu böyle devam edecekti. Çocuklukta maruz kaldığım travmalar bu günümde de son bulmayacaktı. Benim kaderim buydu, başka çarem yoktu.

Derin bir nefes soludum ve yürümeye başlayan Beste Hanım'ın arkasından yürümeye başladım. O an ne ailem ne kendim ne de başka bir şey umurumdaydı çünkü o an öyle hisler içerisindeydim ki başka bir şey düşünmek bile aklımdan geçmiyordu. Belki de hakkında hiçbir şey bilmediğim ve az sonra olacağım bu sınav benim hayatımı değiştirecekti. En çok da bu beni korkutuyordu. Hayatım yeterince değişmişti ve daha fazla değişiklik kaldırabilir miydim? Bilmiyordum.