FİKOTRA: Zihin Serisi

1. BÖLÜM - Saçma Düşünceler

Herkese merhaba. Kitabımın ilk bölümü ile karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın...

Müzikler :

Yüzyüzeyken Konuşuruz / Onlar da Yansın

Pinhani / Çok Alıştım Sana

.   

Pazartesi - 07.03 / Ev

Neden herkes alarmın sesiyle ya da herhangi birinin dürtmesiyle uyanıyor da ben annemin ve babamın kavga sesleri ile uyanıyorum? Hem de her sabah. İstisnasız...

Ne kadar sitemkâr bir giriş dimi? Hayatım boyunca hiçbir sabahımın kavga sesi olmadan geçirdiğimi hatırlamıyorum. Ben yavaş yavaş değişiyorum ama yaşadığım şeyler değişmiyor. Bozulması zor bir döngü ile her şey kendini tekrarlıyor ve size benim için önemi büyük olan cümlelerimden birini aktarmak istiyorum:

Bazı insanlar hayat boyu çok fazla şey yaşar ama yaşadıklarından hiç ders almazlar, bazı insanlar da çok az şey yaşarlar ama hayat boyu unutamayacakları dersler alırlar.

İşte bende hayatımda hiç büyük bir acı görmemiş ama hayatım ile alakalı unutamayacağım güzel dersler almıştım. Mesela kim olursa olsun, hiç kimseye güvenmemeliydim. Kimseye gereğinden fazla değer vermemeliydim. Aldığım bu dersler benim herhangi bir arkadaş yapmama da engel oluyordu.

Hem zaten ben küçüklüğümden beri hep yalnız bırakılmıştım. Bakıcılarla büyütülmüştüm. Yani yalnızlığa alışkındım. Tüm bunların nedeni ise annem ve babamın işlerinin çok önemli olması, bana zaman ayırmaya vakitleri olmamasıymış.

Ben annem ve babam olduğu halde aile nedir bilmeyen ve sadece on sekiz yaşına girmesine az kalmış bir genç kızdım.

Her sabah yaptığım gibi hayatımı gözden geçiriyordum. Yaşadığım, yaşamaya devam ettiğim şeyler peşimi bırakmıyordu. Hoş onların peşimi bırakmasını istiyor muyum? Belli değil.

Beni umursayan bir insan hayatımda hiç olmadığı için yaşadığım şeyleri değiştirmeye çalışsam bile bana geri dönecekti. Bu yüzden çaba sarf etmeme gerek yoktu.

Her neyse.

Bugün on ikinci sınıfın ilk günüydü. Hemen yatağımdan kalkıp hazırlandım. Ve son olarak kapıdan çıkmadan önce, arkamı dönüp odama son bir bakış attım. Burada okul başladığı için eskisi kadar vakit geçiremeyecektim. Bu yüzden beyazlar içindeki yatağıma, siyah renkli dolabıma ve yine beyaz renkli çalışma masama baktım. Son olarak siyah halıma baktım. Odam sadece beyaz ve siyahtan oluşuyordu. Başka bir renk barındırmıyordu.

Odamı son bir kez daha gözden geçirdikten sonra aşağı indim ve o her zamanki meşhur, iki sinirli surat ile karşılaştım.

"Günaydın kızım. Nasılsın bakalım?" Babamın sorusuna karşılık moralsiz bir tavırla karşılık verdim. "İyiyim. Sen nasılsın baba?" Babam memnun olmayan bir suratla birkaç saniye beni izledi. Ardından ekledi. "İyiyim kızım ama senin bu moralsiz tavırların bizi çok üzüyor." Babam kafasını, karşımda oturup bizi dinleyen anneme çevirdi. "Elis, bak kızım işimizin ne kadar yoğun olduğunu ve seninle ilgilenemediğimizi defalarca açıkladık. Bizi biraz anlamaya çalışsan olmaz mı?"