Story Of My Life

Anyone Has Glue?

(Aan de mensen die ik persoonlijk ken, dit gaat misschien je kijk op mij veranderen. Maar dit is wie ik momenteel ben, ik schaam me ervoor maar het is de waarheid. Daarom vertel ik dit, hier moet ik de waarheid durven zeggen. Geniet van de eye-opener, judge me, defriend me idc. )

Kan je een gebroken hart blijven lijmen? Wat als de gast die je hart brak stuurde dat hij je mist?

''Kheb even nagedacht en kben tot de conclusie gekomen daj een fantastische jongen zijt en dak je mis ... ''

Wat mist hij? Mij of de aandacht dat ik hem gaf? Een fantastische jongen? Ik heb hem zitten uitschelden toen hij zei dat hij nog niet klaar voor een relatie was! En dan zou hij nu plots wel klaar zijn?

Wat verwacht hij nu dat ik nog gevoelens voor hem heb? Ik dacht het niet! Maar toch wil ik hem niet kwijt. Waarom is dit zo moeilijk? Waarom zou ik hem de kans geven om mijn hart nog eens te breken terwijl ik bij iemand anders op dit moment misschien kans maak. Hartverscheurende keuzes maken. Leuk. Dat berichtje stuurde hij de dag dat we normaal afgesproken hadden. Die dag net. Waarom? Ik had met een vriend van hem gesproken. Misschien had hij iets gezegd? Maar dan nog! Wat voor een relatie ga ik dan hebben? Het is misschien zijn eerste maar dat geeft hem geen carte blanche om fouten te maken! Alle gevoelens zijn allesinds weg voor hem. Geen vertrouwen, geen verliefdheid, geen gemis. Waarop wil ik hem dan nog een kans geven? Maar die andere jongen dan? Die wil ik ook een kans geven. Ookal staat daar zelfs nog niets vast. Hij zit op mijn trein en ik zal hem misschien morgen passeren. Wat een kans zeg! Zou ik daarom de hartebreker achterlaten om me in een misschien hopeloze situatie te smijten? En dan terug naar de dating app te moeten en daar terug depressief te worden? Of mij weer te laten gebruiken?! dat vindt ik nog het ergste. Ik laat mij gebruiken. Omdat het goed voelt, het haalt de pijn weg. Sex zonder gevoelens, zonder een band gewoon ''fun'' noemt dat dan. Dan nog met een gast van 30! En het voelt nog goed ook. Maar het voelt ook zo fout. Na de eerste keer blijven snapchatten met hem en nu een tweede keer afgesproken. Waarom? Hoe? Waarom doe ik dit? Dit is niet wie ik wil zijn! Maar toch heb ik met hem afgesproken. Omdat ik ernaar verlang. Ik schaam mij er zo voor. Maar telkens stuurde hij als ik even depri was. Hij beurde me op en ik trapte in de val. Maar ik doe dit toch zelf? Ik heb toch zelf de afspraak gemaakt? Hij heeft mij niet gedwongen! De drang aan affectie was te groot zeker? Ik hoop dat dit een fase is. Dat ik ooit iemand mag ontmoeten en alles achter me kan laten. Deze fucked up reality I'm living in.

Waarom doe ik dit toch terwijl ik duidelijk besef hoe fout het is. Jezelf zijn is het belangrijkste, gelukkig zijn. Maar wat als je afschuw hebt van wat je gelukkig maakt. Misschien val ik gewoon op ouder? Die gast is gewoon mijn droom. Alles wat ik zoek alleen de leeftijd is een bok voor mij. Ik voel me een slet, vuil, een object klaar om te gebruiken. Af te halen aan het station. Soms wil ik gewoon een trein knuffelen. Zodat alles achter me ligt. Einde verhaal geen pijn meer. Maar het lef niet om te knuffelen. Kon iemand mijn gewoon uit deze hel komen halen. En zeggen dat alles nu gedaan was. Dat ik eindelijk gelukkig zou worden. Onbeperkt termijn. Wat zou dat fijn zijn. Maar dat zal nooit gebeuren dit is mijn leven. Nu leef ik het en je moet er maar het beste uithalen. Probeer ik toch. Hoe lang nog tot ik de hoop verlies? Blijven vechten voor wat ik geloof! Wat houd mij eigenlijk nog recht een rood draadje op punt van breken. Leven leren zonder dan maar. Iemand lijm om mijn hart te verenigen, of een bijl om de knopen door te hakken. Of een klok want ik heb weeral tijd nodig. Waarom kan ik geen gewoon leven lijden. Zou zo leuk zijn. Row with the belts you have om het letterlijk te vertalen XD

Dusja even keuzetjes maken dan zien we wel weer waarin ik dan terug belandt. Hoop toch minimum een week tussen te laten deze keer. Keep believing what you are,you'll get there!