Story Of My Life

05-09-18

Ken je dat gevoel. Je denkt na over het leven, en beseft dat niemand je echt begrijpt. De enigste persoon die een beetje in de buurt komt is mijn psycholoog. Zij kan hier en daar een deeltje van mijn gedachten grijpen en ze aan elkaar naaien. Als een visvijver met miljoenen vissen. En zij als visser die er een paar in haar netje kan bewaren. Alvorens ze te doden en volledig leeg te halen.
Je leeft in een wereld met allemaal mensen zoals jou. Iedereen is een mens dat hebben ze je zo gezegt. Maar toch van alle mensen in de wereld, heb jij nog niemand gevonden die je echt begrijpt. Ik kijk soms neer op mensen met een beperking. Maar wat als ik die persoon ben. Wat als ik de persoon ben met de beperking die maar amper in deze samenleving functioneert. Maar iedereen rond me durft het niet zeggen. Mijn ouders liegen me voor en de hele wereld past zich aan aan jou. Of juist niet. Want daarom voel je je anders. Daarom voel je je overal zo buitengesloten. Daarom ervaart iedereen zijn leven anders dan de jouwe. Want niet iedereen ervaart het anders. Enkel jij bent anders.
Iedereen heeft zijn hoofd zowat bij elkaar, maar mijn hoofd is een grote chaos. Je kan heel moeilijk emoties lezen en bent altijd de laatste die dingen ziet. Elke dag vertellen mensen dingen je die je vergeten bent. Iedereen lijkt er een beter geheugen te hebben dan jij. Maar toch besef je het.
Ben ik dan gedoemt om te mislukken? Zit mijn lot al vastgelijmd om in een achterstallige wijk te belanden met een veel te vuile hond en mijn eerste Cara pils die open gaat om 11u. Net voor ik mijn oude aardappelen afgiet in de al maanden niet gekruistte gootsteen. Waarna ik mijn 5de sigaret opsteek en 'STIL' roep naar mijn pagegaai die choco noemt. Omdat ik dat ooit op een dag leuk vond om een dier in huis te halen voor mijn vermaak.
Is het dan mijn enige keus om me er bij neer te leggen.
Of heb ik nog de kans om rijk te trouwen? Ook al wil ik nooit trouwen.
Om mij een vent te zoeken die niet kijkt naar sociale klasse. Die enkel een depressieve, krankzinnige zot zoekt om af en toe zijn fluit in te steken en die niet teveel zaagt. Die al blij is als hij niet buiten hoeft te komen. Die zich zat drinkt op feesjes zodat hij de pijn niet voelt en die elke dag dat hij bij jouw is een nieuw plan smeet om jou subtiel van kant te maken. Boter op de trap, of de kelderdeur saboteren. Een maaltijd verkeerd koken of een parachute sprong die verkeerd afloopt.
Wat als er morgen een pakje toekomt bij je thuis. Al verwachtte je niets. Je opent langzaam de doos, probeert de tape zo volledig mogelijk er af te halen want zo hoort dat volgens jou. Opent de kartonnen flappen met zenuwachtige handjes, klaar voor een wat onwennige maar toch mysterieuze verassing. Tot je verbazing zie je vanboven enkel een brief met daaronder enkel piepschuim. Je haalt de brief uit de doos en er vliegt al wat piepschuim uit. Je begint de brief te lezen en ontdekt dat de er in de doos een machine zit. Benieuwd en ongeduldig zoals je bent haal je de bovenste laag met piepschuim al snel weg terwijl je verder leest. Je ziet een soort printer achtig machine in de doos. De brief vertelt je da je in de doos een machine vind die je de toekomst zal laten zien. Je moet echter zelf een exacte dag kiezen, en kunt de machine maar 5 keer gebruiken. Wat zou je dan doen.
Je krijgt ook de optie om de machine vanavond terug voor de deur te zetten en dan halen ze hem terug op.
Overweeg je om je toekomst te zien, of ben je te bang om te zien wat er staat te gebeuren. Je kan de toekomst toch onmogelijk veranderen. Maar je bent nieuwsgierig. Je wilt de toekomst zien! Maar je kunt echter slechts een momentopname bekijken. Je krijgt slechts een geschreven tekst met wat je die dag juist gedaan hebt. En welke dag kies je dan? Ga je willekeurig te werk of kies je een dag die Belangerijk voor je is. Begin je met de oudste datum of eerst de jongste. Wat als je je 30ste verjaardag kiest en er niets uit de printer komt. Welke dagen kies je dan nog? Welke dagen van de komende 9 jaar wil je speciaal maken? Wat wil je überhaupt nog doen de komende 9 jaar. Weet ik zelfs wat ik wil doen dit jaar? Weet ik zelfs wat mijn doel is deze week.
Als mensen me vragen hoe het is zeg ik hen. Ik leef nog. Want dat neem ik niet langer als voorwaar. Elke dag waarin me het lukt om mijn bed uit te komen is een mirakel. Ook al voelt het als een hel. Het voelt als een helse tocht waar ik iedere stap weer iets tegen kom. Soms klinkt van het pad gaan als de beste uitweg. Want het gras zit dan misschien vol met slangen en gevaarlijke insecten. Het is er minder druk en er zijn geen gevaarlijke stenen of stukken glas. Waar ik ook wandel. De tocht is even ver. Ik moet blijven wandelen. Dat is toch wat ze me gezegt hebben.