We moeten een straten stuurde hij, ik voelde het al aankomen. Er was niets aan de hand, en toch ook zoveel. Geen vuiltje aan de lucht maar erboven was het aan het donderen. Vanaf het moment dat hij die sms stuurde wist ik dat het gedaan was. Hij ging bellen die avond, waarom moest hij mij nog zo lang laten wachten? Ik stuurde hem dat hij het ook gewoon mocht smsn, ik wist het toch al.
Die avond voelde ik mijn hart 2x zo snel slaan als de mijn gsm trilde, ik nam op en hij begon heel casual hoe gaat het, bla bla bla. Ik had geen zin in dat praatje dus ik vroeg hem gewoon recht af. Wa moest je zeggen?
*voeg pijnlijke woorden in die ik niet meer exact weet* het ligt niet aan jouw maar aan mij. Ik heb gewoon geen tijd voor jouw nu. Sorry.
Zo bleef hij maar door praten en praten en praten. Ik kon byna geen woord over mijn lippen krijgen en vocht ook niet enorm om hem te doen veranderen van gedacht. Uiteindelijk heb ik gewoon midden in zijn zin ergens afgelegd omdat ik zijn leugens echt beu was om aan te horen.
Het heeft pijn gedaan, zeker 2-3 weken, maar toch doet gedumpt worden minder pijn dan dumpen. Later die week sprak ik met een vriend die hem kende, Oooh die gast, dat Is echt een player! Fuck. Ok dat kon je niet eerder zeggen? Dat had mij toch serieus wat tijd en pijn gespaard.
//dit is al even geleden sorry voor de late update, things are so busy right// now
YOU ARE READING
Story Of My Life
Non-FictionHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
