Terwijl ik dit schrijf lig ik te wenen in bed, niet mijn bed. Een bed.
Onder me zit 14 man zich te amuseren. Ze zijn net aan het eten. Ongeveer een uur geleden voelde ik me al niet lekker in myn vel. Een half uur geleden, draaide de wereld weg en was er enkel nog paniek. Ik greep zo snel als ik kon naar mijn medicatie ik rende de keuken is slikte de pil snel en spurtte al wenend naar boven. Waar ik nu al een half uur lig te wenen in fetus houding. Ik probeer mezelf te kalmeren maar mijn adem kiest zelf zijn tempo. Iedere poging om recht te komen verstikt me gewoon en dwingt me weer neer. Ik wil terug naar beneden. Gewoon zijn. De angst overwinnen.
YOU ARE READING
Story Of My Life
Non-FictionHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
