Daar zit ik dan. Een witte ruimte, koud en kill. Zenuwachtig zit ik voor haar, dat wat ik al zo lang wou doen. Het is mooi weer buiten, maar bewolkt. Achter haar is een raam, al kan ik er niet door kijken. De woorden sociale angsten en depressie klinken door de kamer. Botsen hard door de kamer, klanken kregen betekenis. Dat woord sleur je vanaf dan mee. Je voelt je zot, maar je bent ziek. Je zoomt uit. Zoals je altijd doet.
Je luistert niet naar de klanken, maar binnen in je hoofd botsen de woorden tegen je scheldel die op barsten staat. Alle klanken van buiten kaatsen af, ook al knik je steeds bij alles wat gezegd wordt. Als een spel zie je jezelf zitten, analyseer je wat je bent, wie je bent, wat je nu doet, hoe de ander er pp zal reageren. Je hoofd zit vol. Je zoomt in. Voor je ligt nu een schema. NEGATIEVE ZELFEVALUATIE. Je slikt, je hoofd terug leeg. Een krop in de keel. Je zoomt uit. Je bekijkt jezelf, ziet wat er gebeurd, ziet hoe alles in elkaar zit, ziet hoe je een mislukking bent, ziet hoe je alles fout doet, ziet hoe je zot bent. Ziet niet dat je ziek bent. Je zoomt in. ANGST, je zoomt uit. Angst voor irrationele dingen, angst om buiten te komen, angst om je kamer te verlaten, angst voor iemand te kwetsen, teleur te stellen, angst. Je zoomt in. Je wil praten, angst, negatieve zelfevaluatie. Onvaardig gedrag, je kan niet zeggen wat je bedoelt, je snap jezelf niet, hebt niets in de hand, autopiloot, je zoomt uit. Je leven gaat verder terwijl jij uitgezoomt piekert. Angsten negatief Onvaardig, je ziet jezelf in real time de fout maken. Je kan er niets aan doen. We schrijven je voor. Na 1 maand effect. Volgende week hier terug. Angst. Hulp. Angst
JE LEEST
Story Of My Life
Non-FictionHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
