Story Of My Life

Fucking Make It End

Het is woensdag. 4u 's ochtends, maar voor mij is het nog avond. Ik deed nog geen oog toe. Vandaag heb ik geminderd in medicatie. Ik voel me down. Ik voel me kut. Ik kan niet slapen. Ik zet wat muziek op. Emo rock mijn go to sad music. Ik begin te wenen, een traantje.
Dan begin ik te snotteren, voor ik in volle huilbui uitbarst.
Ik rol op in fetus houding en ween als een pasgeboren baby.
Ik heb geen enkele controle over mijn lichaam. Mijn spieren zijn allemaal opgespand en ik probeer wel te bewegen maar het lukt me niet. Ik zit vast in dit lichaam.
Ik word wanhopig.
Mijn gedachten beginnen te dwalen.
Ik verlies ook daar de controle.
Ik heb geen idee wat er gebeurd. Fysiek kan ik geen kant uit, en mentaal heb ik geen controle. Mijn geest gevangen in mijn eigen lichaam.
Mijn gedachten zoeken naar een uitweg. Er is geen uitweg. Hoe kan ik deze kwelling doen stoppen? Hoe geraak ik hier nu van af? Mijn brein neemt over. Precies of er kaapt iemand je gedachten. Mijn gedachten komen op een oplossing. Ik moet mezelf het leven ontnemen. Ik begin te zoeken hoe ik het kan doen. Hoe kan ik mezelf het snelt neerhalen. Minuten lijken uren. De wereld bestaat niet meer. Enkel wat ik rond me zie is echt. Helder nadenken lukt niet. Ik vind een manier. Ik kan me ophangen. Een brug hier verderop. Ik knoop het touw vast en spring. Dat was voor me de beste manier.
Maar ik kon mijn plan niet uitvoeren. Ik kon geen vinger bewegen. Nog steeds in volle huilbui. De gedachte spookt door mijn hoofd. Ik beslis geen afscheidsbrief te schrijven. Ik wil geen afscheid nemen. Ik wil gewoon dat de pijn stopt. De eindeloze pijn waar ik maar geen rust van krijg. De harde realiteit die me constant probeert klein te krijgen. Mijn eigen hersenen die op de self destruct duwen. Ik probeer zo hard als ik kan naar mijn angstmedicatie te grijpen. Maar mijn spieren laten zich niet doen. Na een tijd lukt het me toch om 1 arm los te maken en snel een pil te slikken. Al heb ik nog altijd geen controle over wat ik denk is het me nog altijd gelukt om toch mijn angst medicatie binnen te krijgen. Maar dat duurt nog een klein half uur eer ik normaal wat kalmeer. Ondertussen gaat de zelfdoding planning gewoon door. In mijn hoofd is het een goed idee. Ik ben volledig overtuigd dat dit de beste optie is. Volledig bezeten van die gedachte. Er bestaat niets anders meer dan die gedachte. Niemand zal me toch missen. Iedereen haat me toch. Ik ben maar een last voor iedereen. Als ik weg ben zal de wereld een betere plaats zijn. Mijn hoofd op hol en niets kan het stoppen. Zo gaat het door en door en door.
Tot ik terug half de controle krijg. Ik kan terug proberen een denkpatroon te veranderen. Langzaam krijg ik mijn lichaam terug. Maar in welke toestand. Volledig getraumatiseerd door wat er net gebeurd is. Geen flauw idee hoe ik hier moet mee omgaan.

Het is nu 8u 's ochtends. Nog steeds geen seconde geslapen. Ik realiseer nog half niet wat er net gebeurde wat ik net meemaakte. Ik val uiteindelijk in slaap van uitputting.
Volledig leeg geknepen. Tot de laatste druppel.
De volgende middag word ik wakker.
Ik denk terug aan gister. Wat er allemaal gebeurt is. Welke gedachten er door mijn hoofd spookten. Ik kan mijn bed niet uit. Ik kan niet terug functioneren. Dat gaat niet zomaar. Niet na gister. Geen honger. Niets. Ik probeer mijn gedachten te verzetten.

Dag 3
Je probeert te verstaan wat er gebeurde. Maar snap er niets van. Ik wil niet dood. Waarom gebeurde dat?
Ik kan er gelukkig morgen met mijn psycholoog over praten.

Dag 4:
Mijn psycholoog mailt me dat ze ziek is. Fuck my life.

Dag 5:
Ik vertrek op weekend. Het lukt me om mijn gedachten te verzetten.

1 week later:
Mijn afspraak met de psychiater.
Ik ga naar het ziekenhuis. Zoals altijd ben ik te vroeg en hij te laat. Ik moet gaan zitten op een rij stoelen. Allemaal bezet behalve 1.
Stress level 4
Links naast me zit een geïntegreerde man die in een vreemde taal tegen vermoedelijk zijn moeder praat. Bij elke andere patiënt die ergens binnen gaat komt een grote zucht.
Stress level 6
Mensen komen en gaan. Ik blijf er zitten. Word nerveuzer en nerveuzer. Begin me klein te maken, voorover gebogen, benen naar binnen, hoofd omlaag, in mijn handen wrijven. Hrt is duidelijk dat ik me zeer ongemakkelijk voel.
Stress level 7.
Ik zie mensen naar me kijken, ze zien ook hoe angstig ik ben. In mijn hoofd begin ik weer alles uit te vergroten. Ik wil zo snel mogelijk weg uit die situatie. Ik wil wel weglopen of uit een raam springen. De spanning stijgt en stijgt en stijgt.
Stress level 9
Eindelijk arriveert de psychiater.
Mentaal ben ik al gebroken.
Dan begint het gesprek.
Ik leg uit wat ik meegemaakt heb.
Het is een gesprek met veel stiltes.
Na alles wat gezegd word komt een bedenkelijke blik, wat getyp en heel traag word er verder gegaan. Er word zeer klinisch omgegaan met de situatie. Langzaam komt er een gesprek op gang. Maar toch voelt het zo medisch aan. Geen psychologische aanpak maar gewoon een medische blik op mijn medicatie. Zelfmoordgedachten is gewoon een bijwerking. Het word niet besproken. Het word behandeld net alsof ik had gezegd dat ik een droge mond had. Hij verhoogt mijn ene medicatie en zorgt ervoor dat ik de andere in mindere grote hoeveelheden kan verminderen.
Hij wil me volgende maand terug zien.

2 weken later:
De afspraak met mijn psycholoog.
Ik vertel het verhaal.
Zoveel emoties komen naar boven maar ik snap er niets van.
Ze vraagt hoe ik me er bij voel.
Maar ik weet er geen antwoord op.
Je gaat het niet graag horen, maar je moet er over spreken met mensen.
'Hey hoe ist nog? Anhnja kwou 2 weken geleden zelfmoord plegen door een angstaanval, en met jou?'
Ik zie het me niet echt zeggen. Ik wil er ook niemand mee lastig vallen. Ik wil niemand bezorgt maken met mijn problemen. Ik wil niet dat mensen me gaan vragen of ik die gedachten nog gehad heb. Wat kunnen zij er aan doen? Het is mijn beslissing. Maar ook bij haar wordt duidelijk dat ik niet dood wil. Dat ik geen controle had. Ik krijg uitleg over hoe zoiets nu juist in elkaar zit. Ik snap wat er in mijn hoofd gebeurt. Dat maakt het niet minder eng. Ze vraagt me of ik er nog veel aan gedacht heb. Wat ik niet durf te zeggen is dat ik eergister nog overdosis slaappillen heb gegoogled. Gelukkig kwam ik terecht op de site van de zelfmoordlijn. '' je komt waarschijnlijk op deze site terecht omdat je het niet meer ziet zitten''. Wat was ik blij dat ik daar op botste. Zo kon ik mijn onderbewustzijn afremmen en kon ik de tekst op de site lezen. Ik kon me afleiden van de gedachte. Nam een extra slaappil en geraakte gelukkig in slaap.
Ik heb al veel moeilijke gesprekken gehad met haar. Maar deze was enorm heftig voor mij. Ik sprak met haar af een app te downloaden die ik zou kunnen gebruiken als de gedachte terug opkomt.
Ze stelde ook voor om me eventueel te laten opnemen. Ik had daar zelf ook al aan gedacht. Dan is er toch iemand die me kan tegenhouden. Dan kan ik met die emoties weg.
Maar ik wil niet behandeld worden als een gek. Ik wil niet eten met vork en lepel omdat een mes te gevaarlijk zou zijn.
Mijn leven staat op zijn kop. Maar eenmaal ik buiten stap moet ik gewoon weer functioneren. Ga ik gewoon naar de boodschappen doen en naar de winkel om een pakket. Die avond maak ik spaghetti en de wereld draait verder, maar mijn hoofd draait nog steeds op hol.