De hoeveelste dag het is weet ik niet exact ook al zegt mijn kalender pas 3. De 4 muren van mijn tweepersoonskamer schermen me af. Erbuiten zijn er weer muren. Net alsof mijn geest is gevangen in mijn lichaam. Is mijn lichaam gevangen in deze afdeling. Ik snak naar verse lucht maar ik hap enkel die muffe ziekenhuis lucht. Een film op de tv probeert mijn gedachten op te slorpen maar mijn gedachten gaan de vrije loop. Mijn polsbandje met gele stip volgt me overal waar ik wil ontsnappen. Het leven voelt zo leeg aan. Het eten is smakeloos en dat ligt niet enkel aan de kwaliteit. Het proberen opwekken van inspiratie en interesse komen harder aan als het niet lukt. De ziekenhuisbedden geven geen huiselijke sfeer. De tv is er om me af te leiden. Ik voel me als een zaad in een broeikas. De verpleegers zijn als het zonlicht die ons wil laten groeien. De afdeling is de zachte aarde maar onze problemen vormen een rots die ons in de weg staat om zuurstof te bereiken.
Online gaat het leven verder, je stuurt je vrienden om te horen hoe of wat. Gefrustreerd op vooruitgang geeft het omgekeerde effect. Verwerken is de enige uitweg. Een andere is er niet
YOU ARE READING
Story Of My Life
Non-FictionHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
