Story Of My Life

Het Leven Als Lijden

Depressie is als een zwarte hond. Sommige dagen ga je hand in poot op stap. En andere dagen is de leiband aan je voet gebonden en haalt de hond je onderuit. Van alles ok tot jezelf uit bed sleuren. Jezelf uit bed krijgen is lastig. Nu neem ik slaap medicatie, maar die garandeert enkel slaap. En hoe blij ik ook ben met niet meer elke nacht wakker te liggen en mijn depressieve gedachten de loop te laten gaan. Slapen is helaas geen droom. In tegenstelling, het is een nachtmerrie. De nacht was gevuld met angst, met frustratie en toch ook hoop. Elke keer ik wakker wordt hoop ik dat de volgende keer dat ik weg dommel ik gewoon zal slapen, en niet wakker schieten vol zweet en angst. Naar het uur kijken doe ik liever niet, enkel. Naar mijn ramen kijk ik, daar schijnt de zon al of niet. Slechts als het licht probeert door mijn gordijnen te schijnen geef ik op. Ik neem mijn gsm om me af te leiden. Af te leiden van hetgene dat me heel de nacht terroriseerde. Heel nacht vol spanning brengt ook een vreselijk gevoel als het ochtend is. Alhoewel er amper herinneringen zijn van wat mijn brein de hele nacht mee bezig was. Is het gevoel dat ik heel de nacht beleefde wel aanwezig. Sterk aanwezig. Dat maakt het uit je bed sleuren nog maar zwaarder. Je hebt nergens zin in en kijkt dus ook niet uit naar uit je bed komen. Ik kijk niet uit naar iets, ik heb geen doel, ik heb geen ambitie. Ik heb enkel de donkere gedachte, en de droom van deze te breken. Het enigste waar ik naar uit kijk is mijn volgend bezoek bij de psychiater. Want die kan pillen voorschrijven. Dat is ook het enigste waar ik in geloof. Na het sleuren van mijn lichaam en de dichtstbijzijnde kleren aan te trekken sleur ik mezelf naar beneden. Wat koffie kan me misschien weer wat leven en energie verlenen. Ik open ook mijn kast met pillen. Nutteloos, want liefst zou ik een pil nemen die het gevoel weg neemt. Het gevoel van die leiband die breekt. Het gevoel dat ik uit mijn bed komt voor iets. Maar nee, deze ziekte wist heel mijn leven om zeep te brengen, nergens haal ik nog plezier uit. Nergens kijk ik naar uit, iemand graag zien klinkt absurd. Maar toch sleur ik me door de dag. Niemand die ziet of weet dat ik me zo voel. Soms wou ik dat mijn hoofd verkleurde. Of mijn arm er af viel. Mijn hart die uit mijn borst scheurde of mijn ogen die net zoals mijn gedachten pik zwart werden. Al zou het mijn ziekte niet helpen. Het zou me zelf wel helpen. Dan zie ik tenminste zelf hoe slecht het vandaag met me zelf zal gaan. Dan kan ik zien of er enkel zwarte tranen vloeien uit mijn ogen. Of dat mijn ogen pikzwart zien, en me helemaal verblinden. Dat mijn hond een blindgeleide hond werd, die voor me zorgt als ik het zelf niet kan. Een blind geleide hond geneest niemand, een blind geleide kan maar zoveel doen als hij weet. Een hond zijn naïve liefde gaat niet uit van dingen. Het probeert je niet te forceren. Want het forceren van gevoelens werkt nooit.
Net zoals liefde of haat, kan ook geluk niet geforceerd worden. Al zeker niet als je eigen lichaam fysiek de stoffen niet kan aanmaken. Dan mag je nog doen wat je wilt. Geluk voel je niet. Je kwelt je geest met de psychische pijn van niet blij te worden terwijl je dat wel zou moeten zijn. De teleurstelling van familie en vrienden die zoveel moeite steken in het proberen me beter te laten voelen. Maar in realiteit zijn het psychische martelingen die je enkel laten doen alsof je het ervaart. En net zoals bij orgamses nadoen, voel je je achteraf dubbel zo kut. Je kan uren, dagen en maanden doen alsof je wel plezier ervaart. Maar als niemand kijkt hoef je niet meer te doen alsof, dan kan je gewoon je gevoelens de loop laten gaan. Een zwarte golf die meters hoog is en recht op je afkomt. Je weet dat hij komt, en hij zal je meesleuren. Maar het moment waarop hij komt weet je niet. Sommige dagen is de zwarte zee rustig, andere vloeien er meerdere tsunamis je onder de voeten.