Story Of My Life

The Climb?

Het eeuwig vechten blijft maar duren en jezelf in handen hebben kan op een seconde verdwijnen tot een hand vol zand. Onmogelijk om te dragen toch doet een ander het zo makkelijk. Ik voel me aan de zee staan met in beide handen een hoopje zand. Maar elke stap ik zet en hoe dichter ik ook bij het strand kom, elke stap verlies ik zand. Ik verlies. Telkens opnieuw, elke nieuwe hoop die ik probeer te maken maakt plaats voor andere korrels die daarna ook hetzelfde lot krijgen toegeschreven. Ik voel me langzaam aan wegsmelten alsof het zand ijs zou zijn en ik er op de warmste dag van het jaar stond. Wat je ook maar wilt doen, je kunt het water niet terug bevriezen. Het smelt in je handen en dan is het weg. Je kunt het vervangen, doen alsof je het wel nog hebt maar je maakt er alleen jezelf gestoord van.

De basis dingen lukken niet meer.
De basis waar ik zo hard aan gewerkt heb.
Opstaan,
Ontbijt,
Douchen,
Niet in bed blijven,
Simpelweg buiten komen,
Pillen nemen,
Koken,
Slapen.
Deze zaken waren niet vanzelfsprekend voor mij. En dat zullen ze ook nooit zijn. Mijn schuld, de schuld van mijn ziekte. Maar ik ben mijn ziekte niet. Maar is mijn ziekte mij? Waarom kan ik niet gewoon uit bed stappen en zin in iets hebben. Eender wat, al is het eenderen voeden, online leren schilderen of de buitenwereld willen zien. Maar de angst houdt me tegen. Hield me tegen, anderhalf jaar na mijn diagnose is een deel van het probleem al weg. Maar een paniekaanval schuilt nog in elke hoek, het kleinste onverwachte kan het uitlokken. Die angst is niet weg, de paniekaanval die ik vorig jaar had sindert nog altijd in mijn hoofd rond. Het gevoel van machteloosheid en het gebrek aan moed om door te gaan voelen ijzig aan tegen realiteit die ze me proberen te verkopen.
De realiteit die ik graag ontloop.
De Pillen vol plezier die me die nodige break gunnen. Die me telkens opnieuw naar een wereld transporteren waar bestaan geen last is en spontaniteit zege viert.
Ik deed het maar om de 2 weken, maar recentelijk korten die weken in tot week. Een hel om je lichaam door te jagen, het is niet dat ik het niet besef. Maar een hel trotseren om aan een hemel te raken is het elke keer waard. Mijn ziel mag dan wel verkocht zijn, mijn hoofd in de wolken heeft er maar weinig gehoor aan. Het verhoogt mijn kansen op een slechtere gezondheid en mijn levensverwachting zal er niet van beteren. Maar laat ons eerlijk zijn, daar zat ik toch niet op te wachten.