Story Of My Life

Die Dinsdag

We hadden ruzie, het ging al een week niet goed. Het waren examens. Hij had me zes uur lang niets gestuurd. Geen smiley, geen hey, geen Ik mis je, niet van zijn gewent nochtans anders stuurt hij dat heel de dag door. Ik mis je, ik hou meer van jouw dan jij van mij. (over dat hele gedoe, hij zegt dat hij van me houd, dan zeg ik daar natuurlijk op dat ik ook van hem hou. Maar daar reageerde hij altijd heel raar op, hij werd plots heel serieus en moest zijn gelijk hebben, dat hij meer van mij hield. Klinkt niet zo spectaculair, maar in het echt was dit ofzo creepy. alsof hij meer van mij kon houden dan ik van hem,  sorry maar dat klinkt voor mij als: jij houdt niet genoeg van mij. Hij zei altijd dat hij alles zou doen voor mij. Maar ik vroeg dan ook nooit iets aan hem. Zo raar allemaal maar dan liet ik het gewoon met rust. Gaf hem zijn gelijk, ik kan tegen mijn verlies, soms zelfs iets te goed.) hij kwam die dag ook van de psycholoog , daar ging hij al naartoe sinds zijn zelfmoordpoging. Midden in de ruzie zei hij dat hij ermee gestopt was. Niet vreemd dat hij daarom zo raar deed. Ik ben nu misschien geen psycholoog maar die jongen had nog serieus wat problemen in overschot. Ik zou hem opsluiten moest ik een psycholoog zijn. Maar dat ter zijde. Hij zei dat hij gestopt was omdat hij bang was dat mijn ouders dat zouden ontdekken en denken dat hij gek was. (yeah right) da zouden we niet willen zeker. Jongen je bent gestoord dat is het juist! Dat is de reden waarom je naar daar gaat om dat te beteren! Maar dat vind je blijkbaar niet meer nodig? Ik was bang om het uit te maken. Ik had er al even over zitten nadenken. Zou hij? Springen. Voor mij? Wat zou hij doen? Hij is echt gestoord! Tot wat is hij in staat? Te bang dat hij zichzelf pijn zou doen maak ik het dan maar weer goed. Wat moet ik doen met die vakantie zei hij nog. Ik weet het niet zeg ik.