Story Of My Life

Daar Was Je Dan

Ik zag je gister, je kwam me bekend voor. Eenmaal ik het me herinner sta ik plots niet meer in die discotheek. Ik sta daar terug. Daar waar we elkaar achter semi gesloten deuren voor het eerst zagen. Ik heb je nooit leren kennen, maar ik voelde je pijn. Het doet vreemd en even weet ik niet waar ik ben. Verward loop ik maar door.
We zijn nu niet echt op speaking terms dusja ik laat het maar achter me.
Al lang had ik gedacht dat het me ooit wel zou inhalen. Ooit zou ik één van hen terug moeten zien. Ditmaal in de echte wereld en niet in de psychiatrie. We hadden wel eens therapie samen maar alles bleef heel kil. Nu zag ik je op de dansvloer, je ging de wc binnen en was nog dingen aan het roepen. Niet naar me, maar eenmaal ik keek stopte je wel. Je was aangeschoten, net zoals de rest van de zaal maar volgens mij zul je me vandaag niet meer herinneren. Ik heb dan ook niets gezegd. Wou je dat? Doe je dat wel?

Bijpraten over een goeie tijd gaat niet, ik kon wel vragen of het al beter was.

Beter niet.

Ik wil hier met iemand over praten maar niemand kan het begrijpen.
Geen reep of lijn kan er aan uit.