Je was niet depressiever dan de dag ervoor. Maar je voelde je wel zo. Nu het beest een naam had kon je het benoemen. Je isolement, je zelfbeeld, alles wat je fout doet. Het werd niet erger, het werd alleen zichtbaar, voelbaar, streelbaar.
We zijn nu dag 4, dag 4 dat ik niet meer ben buiten gekomen. Al 4 dagen lukt het my niet, om niets te doen. Zelfs geen boodschappen, niet naar de les, vrijwilligerswerk. Alleen vg lukte deze week. Dat lukte me nog, omdat ik wist dat ik me daar kon lam zuipen en eventjes niets hoefde voelen. Niet eens gelukkig voelen, maar niets. Want niets was het nieuwe gelukkig. Tranen zijn het nieuwe lachen. En isolement is het nieuwe uitgaan. Mijn huisgenoten zien is het nieuwe naar vrienden gaan. En aan mensen vertellen hoe het nu eigelijk echt met my gaat is het enigste waar het nog over gaat. Mijn oefeningen lukken niet. Ik kan me nauwelijks ergens op concentreren. Mijn aandachtsspan van 2 minuten is moordend. Terwijl de tijd naar me lacht. Voel ik iets. Ik voel het zo sterk aanwezig. Ik voel liever niets. Iedereen wilt drinken. Maar ik wil liever verdrinken
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Story Of My Life
Документальная прозаHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
