Een glimlach, één glimlach, ze verbergt zoveel emotie, zoveel verdriet en zoveel pijn. Een lach die iedereen ziet, de afleiding naar de waarheid. Als de zon in de winter. Ik lach, ik lach alles weg. Maar vanbinnen raakt de limiet langzaamaan vol. Het eet me op vanbinnen uit. De eindeloze gedachten spoken door mijn gedachten. Ze jagen me op, ze woekeren naast me in bed, ze wijken geen seconde van mijn zijde. Ze slaan in, als messteken in de nacht. Onverwacht. Ongezien. Maar aanwezig. In myn hoofd, mijn emoties, mijn gedrag.
Ik voelde me zo depressief vorige week. Geen lust meer in het leven, thuiskomen om te gaan Wenen in de zetel. Drinken om de zorgen te verzachten. Maar de nuchtere waarheid komt hard aan. Harder dan verwacht. Ik sta op het punt om mijn huidige studies stop te zetten. Maar wat daarna? Wat na dat ik die stap zet? Zover kan in niet inschatten? Val ik nog dieper? Vind ik een nieuwe passie. Wat zeg ik? Wat doe ik? Hoe leg ik uit wat ik zelf niet weet? Hoe? De tijd wurgt me langzaam, hoe langer hoe harder! Ik loop rond met migraine, ik kan me nergens op concentreren. Met welk doel haal ik het einde van de dag zelfs nog? Weet ik niet! Maar ik haal hem wel! Dat is een goed teken. Nu nog mijn prioriteiten opstellen. Weten wat ik wil. Wanneer ik het wil. Waarom ik het wil. Soms wou ik gewoon dat ik even de touwtje in iemand anders zijn handen kon leggen,zodat ik even rust Had, even weg van alle gedachten. Even stilte, even ontspannen.
Maar zo werkt het niet, ik zal het moeten doen en het zal niet makkelijk worden maar We moeten erdoor! We moeten dit doen. Ook al week ik nog niet wat '' dit '' is
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Story Of My Life
Документальная прозаHet begon allemaal op die bewuste dinsdag dat ik besloot mijn leven omver te gooien. Een nieuwe aanpak nieuwe ik. Eindelijk wie ik altijd al wou zijn, het perfecte leven in mijn ogen. Bleek het het omgekeerde te worden van hero tot zero (zo cliché)...
