Story Of My Life

Er Zijn Zo

Er zijn zo van die zomer dagen. Die eerste dagen in een jaar waarin voor 2 dagen na elkaar alles met heel de wereld lijkt goed te gaan. De terrasjes zitten vol, je kan eindelijk weer een zonnebril aandoen en stappen lijkt het beste vervoermiddel ooit. De zon houd zich als een geweer tegen ons voorhoofd maar schijnt enkel dopamine af te vuren op wie zich voor zijn vizier durft. Ze staat haaks op wat een revolver tegen het hoofd normaal van schade brengt, al kun je je aan beide verbranden. Het lijkt haast onmogelijk om tijdens die eerste dagen depressief te zijn. Kijk om je heen, heel de wereld lacht en versmacht zich in sociaal aanvaarde drugs, want het weer is een reden om te consumeren! De zon mag toch niet passeren zonder een glas? Je kunt toch ook niet in een onweersbui zijn en nee zeggen tegen drugs injecteren? Maar daar zit het hem net wel, de zon verschijnt en de paradoxische zonnebril word spontaan opgezet. De anders hatelijke kasseien veranderen in een charismatische omgeving. Straatmuzikanten verzamelen groepjes toeristen en rond de vuilbakken blijken zich artistieke cirkels kunst in glas te vormen.
De persoon die de vergadering leidde kon er spontaan een depressie van krijgen. En dat bleek nog een goeie grap te zijn ook, net alsof het slechts een keuze was die ze kon maken.
Een ridicuul idee dat een hele nacht vol terror, het uit je bed sleuren van een levenloos lichaam en daarna nog 4 keer spontaan letterlijk in slaap te vallen van je lichaam zonder dat je enkele controle ervan hebt een luchtig thema is.
De zon had voor mij nochtans een pikzwarte hoodie aan waarvan ik jaloers was hoe de koortjes aan de hoodie zo strak toegespannen waren. Het leek wel zo strak dat een volledige strot ervan zou kunnen toegetrokken worden. Het leek wel alsof dat kleine beetje zon die wel op de wereld reflecteerde buiten mij was gerekend. Ik had natuurlijk mijn zonnereflecterende wolkje boven mij.
De enige stof die geen zon doorlaat maar regen als een trechter over je laat gieten.
Je slikte 7 pillen de avond ervoor, niet te spreken over de kristallen van ervoor. Je ziet geen enkel probleem met die pillen, die heb ik namelijk nodig. Alle pillen die niet noodzakelijk nodig zijn heb je namelijk even geleden uit je dieet geschrapt. De 7 pillen zouden genoeg zijn om van iemand af te zijn. De 7 pillen zijn net niet genoeg om van jezelf af te zijn. Helaas toch niet permanent, maar een vorm van onbewust zijn 8u per dag is genoeg. Al waren dit er meer vandaag, veel meer. En hoewel het je irriteert maakt het je ook de gelukkigste mens die er is. Iedere seconde die ik me niet bewust hoeft mee te maken maakt een verschil. Een opluchting om even van je brein af te zijn, net alsof die persoon die je niet zo graag hebt even gaat roken. Je hoopt dat hij niet terug komt maar trekt altijd aan het kortste eind.