Story Of My Life

Mijn Brein

Een brein is iets vreemd. Het zijn spieren die zich dingn kunnen herinneren en nog vreemder zich kunnen bewustzijn. Ik vraag me af of ieder zijn brein wel gelijk is?
Als ik bevoorbeeld in bed kruip kan ik niet stoppen met aan dingen te denken. Mijn brein draait dan juist volle toeren. En zo doet het dat tot het zichzelf volledig uitput. Pas dan val ik in slaap. Als mijn brein zijn eigen capaciteit niet meer aan kan. Ik weet dat iedereen zegt dat je het laatste moment voor je in slaap valt je nooit nog kunt herinneren. Maar niemand praat ooit over de poging om in slaap te vallen. Ik hoor nooit iemand zeggen dat hij uren ligt nutteloos na te denken voor hij in slaap valt. Dat hij elke minuut ziet voorbijgaan. Dat zijn brein alle uithoeken ooit wilt bedenken. Dat ik denk aan de meest belachelijke dingen die er bestaan. Of aliens nu blauw of groen zouden zijn. Of mijn leven effecienter zou zijn moest ik andere kousen dragen?
Als ik stress heb vertoont dit zich het best. Dan kan ik een volledige nacht wakker liggen. Ik kan om 22u in bed kruipen en om 8u nog liggen te draaien. Dat is 10 uur lang dat je gewoon in bed ligt naar het plafond te staren. Dat maak je geen mens wijs dat ik dat een maand lang heb gedaan. Maar keus heb je niet die nacht. Je bent te moe om nog iets te kunnen doen. Maar te wakker om te slapen. Dus lig je daar maar. Te staren.

En als je dan slaapt. Dan komen de nachtmerries. Dan droom je dat je tanden uitvallen. Of je wordt achtervolgd. Je schrik wakker iedere ochtend en probeert jezelf te kalmeren. Al is het zelden noch ochtend eer je wakker schrikt. De donkere gedachten en paniek kleurt de rest van je dag. Zin in een volgende nacht heb je niet. Nochtans slaap je heel graag. Je zou 24/7 in je bed kunnen liggen. Op voorwaarde dat je er niet uit hoeft te komen.

Eergisteren was speciaal.
Je lag in bed en voelde je al even niet lekker in je vel. Lees 2 weken. Je bent de hele dag niet uit je bed geraakt en ook nu zal het niet lukken. Het is nacht dus je probeert te slapen maar dat lukt niet. Je begint te wenen. Het is 3u. Je tranen lopen over je wangen en ook je stem brengt het verdriet mee. Je bent aan het sobben. Kruipt in fetus houding en begint zo hard te wenen als menselijk mogelijk is. Jij hebt hier geen controle over. Het is je angst die dit doet. Je hoofd slaat helemaal tilt. Je hebt geen controle over je lichaam. Je wilt naar medicatie grijpen maar je armen zitten als spanbanden rond je schenen gebonden. Je probeert jezelf los te krijgen maar jij bent slechts een pion in dit hele gebeuren. Jij zit als een geest toe te kijken wat er gebeurd. Maar het is wel jij die alles voelt! Het is jij die door alle emoties tegelijk gaat. Je kan het niet meer aan. Dit gevoel kun je niet langer verdragen. Je brein gaat in actie. Je wilt dood. Jezelf vermoorden is de enige optie om de pijn te doen stoppen. Je denkt na hoe je het makkelijkst en snelst er vanaf bent. Want eenmaal je weer kan bewegen ga je over tot actie. Je kunt jezelf verhangen aan de brug hier verderop. Maar is het touw die je hebt wel sterk genoeg? Zal ik wel direct dood zijn? Neem ik niet beter een mes die ik door mijn hart ram? Ik kan niet tegen bloed en dat zal heel wat bloed opleveren. Ik kan mijn handen vastbinden en in het water springen. Ik kan een overdosis pillen nemen. Een ding staat vast het moet vannacht nog gebeuren!
Maar het moment dat je de controle van je armen terug hebt grijp je naar je angstmedicatie. Je slikt een pil en wacht de 15 minuten af. Je bent nog altijd in paniek. Maar je hebt terug controle over je bewegingen. Je bent te zwak om je plan verder te zetten. Je twijfelt om de zelfmoordlijn te bellen. Maar telefoneren is 1 van je grootste angsten. Zijn die zelfs open om 5u?
Ik kan beter niet bellen, ik ben toch al een verloren ziel. Je zet droevige muziek op en luistert er naar terwijl je verder weent. Je valt uiteindelijk in slaap om 8u. Eenmaal je wakker word gaat je leven gewoon verder. Niemand in je omgeving weet hiervan en hoeft hier van te weten. Je bent vannacht mentaal dood gegaan. Helaas wou mijn lichaam niet mee.