1နှစ်ခွဲကြာပြီးနောက်
သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ပြာလွင်နေသောကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်နေတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်
"....ဒယ်ဒီ...အီးအီး.."
ကောင်းကင်ကြီးကိုပဲအာရုံရောက်နေသောကြောင့် ဘေးကထိုင်နေတဲ့ကလေးရဲ့စကားကိုမကြားမိပေ
"...အီးအီး..."
ကလေးလေးက စိတ်မရှည်တော့သောကြောင့် ထိုင်နေတဲ့ကောင်လေးရဲ့အကျႌစလေးကိုဆွဲကာပြောမှ ထိုကောင်လေးကလှည့်ကြည့်လာသည်
"...အီးအီး..ဒယ်ဒီ.."
"....ဟာ...အများကြီးပဲလား သားလေး..ဒယ်ဒီကိုဘာလို့ကြိုမပြောတာလဲ.."
"ပြော..ပြော.."
"....ဒယ်ဒီ မကြားလိုက်မိဘူး...အခုဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...ဟင်း...သုတရေ..မင်းမရှိတာနဲ့မောင့်မှာတစ်ယောက်တည်းဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတော့ဘူး.."
".....ငြီးမနေစမ်းပါနဲ့မောင်ရယ်...သုတခဏလေးထွက်သွားမိတာပါ..အခုသားလေးဘာဖြစ်တာလဲ.."
လက်ထဲမှာ စိပ်ထားတဲ့သစ်တော်သီးတွေကိုထည့်ထားတဲ့ ဇလုံကိုကိုင်ကာ သုတက ခုံတန်းမှာထိုင်နေတဲ့သခင့်ကိုမေးလိုက်သည်
"...အီးအီး..."
သားလေးမင်းသုတက သခင်မဖြေခင် သူ့ဘောင်းဘီသူလက်ညိုးထိုးပြကာ သုတကိုပြောလေသည်
".....သားလေးက အီးအီးတွေပါထားတာလား...ဖေဖေသန့်ရှင်းပေးမယ်နော်...."
သုတက လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ ဇလုံကိုခုံတန်းပေါ်ချကာ မင်းသုတကိုချီလိုက်သည်
".....သားလေးကို ဒိုင်ပါသွားလဲပေးလိုက်ဦးမယ်..."
"...မောင်လည်းလိုက်ခဲ့မယ်လေ.."
"....မလိုက်နဲ့ အိမ်သာသွားမှာ ကစားကွင်းသွားမှာမဟုတ်ဘူး...မောင်နော်..ခုနကကောင်းကင်ပေါ်မော့ပြီးဘာကြည့်နေမှန်းလဲမသိဘူး..သားလေးခေါ်တာကိုမကြားဘူးလား...သုတတောင်အဝေးကနေလှမ်းမြင်ရတယ်...ဒီလိုအတိုင်းသာဆို သားကိုတစ်ယောက်ယောက်ချီခေါ်သွားရင်တောင်မောင်သိပါ့မလား.."
YOU ARE READING
Maung(Completed)
General Fictionျမတ္ႏိုးစြာခ်စ္ခ့ဲမိေသာဤလူသားကို"ေမာင္"ဟု႔ေခၚသည္ မြတ်နိုးစွာချစ်ခဲ့မိသောဤလူသားကို"မောင်"ဟု့ခေါ်သည်
