W blasku kłamstw

Chapter 36

Naprzeciw wokół Azriela zdawał się pulsować kokon ciszy, nawet gdy pozostali zajęli się swoimi talerzami. Feyra ponownie zerknęła na owalny błękitny kamień na jego rękawicy, gdy pociągał wino z kieliszka. Azriel zauważył jej spojrzenie, choć trwało mgnienie oka. Odnosiła wrażenie, że zauważał i katalogował wszystkie jej ruchy, słowa, a nawet oddechy. Uniósł obie dłonie grzbietami w jej stronę, tak aby oba kamienie były dobrze widoczne.

– Nazywamy je syfonami. W nich skupia się nasza moc podczas bitwy.

Tylko on i Kasjan je nosili. Rhys odłożył widelec i pośpieszył z wyjaśnieniami:

– Moc silniejszych Ilyrów można sprowadzić do zasady „spopielić teraz, pytania zadawać później". Mają niewiele magicznych darów poza tym jednym – mocą zabijania.

– Dar gwałtownego ludu wiecznie dążącego do konfliktu – dodała Amrena. Azriel kiwnął głową. Cienie wiły się wokół jego szyi i przegubów dłoni. Kasjan spojrzał na niego ostro ze stężałą twarzą, ale ten go zignorował. Rhys ciągnął, chociaż dziewczyna dobrze wiedziała, że doskonale zdawał sobie sprawę z każdego spojrzenia wymienionego między jego naczelnym szpiegiem a dowódcą jego wojsk.

– Ilyrowie wykształcili moc dającą im przewagę w walce, owszem. Syfony filtrują tę pierwotną siłę i pozwalają Kasjanowi i Azrielowi przekształcić ją w coś bardziej subtelnego i zróżnicowanego – w tarcze i broń, strzały i włócznie. Możesz na to spojrzeć jak na różnicę między chluśnięciem wiadrem farby na ścianę a użyciem pędzla. Syfony pozwalają magii być zwinną i precyzyjną na polu bitwy, kiedy jej naturalny stan skłania się do czegoś o wiele bardziej brutalnego i nieokrzesanego, potencjalnie niebezpiecznego, gdy walczysz w zwarciu.

– Nie narzekam, że przy okazji wyglądają szałowo.

– Ilyrowie – wymamrotała Amrena. Kasjan wyszczerzył zęby w dzikim rozbawieniu i napił się wina.

Poznać ich, spróbować sobie wyobrazić, jak mogłaby z nimi współpracować, polegać na nich, jeśli wojna z Hybernią istotnie wybuchnie... Szukała rozpaczliwie czegoś, o co mogłaby zapytać. Ostatecznie zwróciłam się do Azriela, wokół którego ponownie nie było ani śladu po wijących się cieniach:

– Jak to się stało... To znaczy: jak ty i lord Kasjan...

Kasjan parsknął winem przez cały stół, w wyniku czego Mor zerwała się z krzesła z litanią przekleństw pod jego adresem i przystąpiła do osuszania sukni serwetką. Ale Kasjan nie zwracał na nią uwagi, tylko wył głośno, a Azriel siedział z lekkim uśmiechem na twarzy, gdy Mor zakręciła dłonią i plamy wina zniknęły z jej sukni, za to pojawiły się na zbroi Kasjana.

– Kasjan – wyjaśnił rozbawiony Rhys – nie jest lordem. Chociaż z pewnością docenia, że za takiego go masz. – Powiódł wzrokiem po zebranych. – Skoro już przy tym jesteśmy, Azriel też nim nie jest. Ani Amrena. Możesz mi wierzyć lub nie, ale ze wszystkich w tej sali Mor jest jedyną osobą czystej krwi, z tytułem.

On sam nie? 

– Jestem w połowie Ilyrem tak jak Dalia, co w świecie fae wysokiego rodu czystej krwi jest tożsame z byciem bękartem.

Dalia też jest pół Ilyrką... Co oznacza, że też posiada skrzydła chociaż u niej takowych nigdy nie widziałam. - pomyślała sobie Feyra.

– Zatem ty... wasza trójka nie pochodzi z wysokiego rodu? – zapytała go i jego dwóch kompanów.  Kasjan przestał się śmiać.

– Ilyrowie zdecydowanie nie są wysokiego rodu. I są z tego powodu bardzo zadowoleni. Ale też nie jesteśmy pomniejszymi fae, chociaż niektórzy próbują nas tak nazywać. Jesteśmy po prostu... Ilyrami. Uważanymi w lepszych czasach za powietrzną kawalerię Dworu Nocy, którą można bez żalu posłać na śmierć, a za bezmyślnych żołdaków w czasach gorszych.