Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 87

'Wacht, u gaat me niet uitleveren?' De professor schudt zijn hoofd.

'Waarom zou ik?', zegt hij terwijl hij richting ring in het midden loopt. Zijn voetstappen echoën door de enorme ronde ruimte. 'Al jaren doe ik onderzoek naar de geheime projecten van de overheden en bepaalde grote bedrijven. Ik had al een vermoeden dat de verdwijning van tieners in de VS iets te maken had met een van die projecten.' De manier waarop hij heel ontspannen "een van die projecten" zegt staat me niet aan. Zijn er meer van dit soort dingen? Meer dorpen als Mystic Valley?

'Wat is er dan precies gaande?' Majhlev typt iets in waardoor London verdwijnt en in plaats daarvan Oxford op de ring verschijnt, ik herken de Bodleian Library en Radcliffe Camera, het gebouw waar we nu zijn.

'De AI. De technologische ontwikkeling is harder gegaan dan mensen aankunnen. Wat de overheid ook mag beweren, we zijn de controle kwijt. We hebben systemen gecreëerd die zonder onze hulp geavanceerdere software kunnen maken, zo complex dat het ons kenvermogen te boven gaat en we het niet meer in de hand hebben. De overheid heeft niet op tijd ingegrepen en probeert nu manieren te vinden om hun fouten recht te zetten, alles in het geheim natuurlijk zodat de burgers niet verontrust raken.' Hoewel het niet klinkt alsof Majhlev het eens is met de experimenten, moet ik toegeven dat het op deze manier niet heel slecht klinkt. Het klinkt totaal niet als de experimenten waarmee ik geconfronteerd ben.

'Wat proberen ze dan te bereiken?' De professor zoomt ondertussen in op de straten van Oxford. Het valt me op dat er hier en daar mensen in de holografische straten te zien zijn. Is dit accuraat met wat er buiten gebeurd?

'Allerlei dingen om de AI te kunnen bestrijden. Ze willen testen of ze de mens op zo'n schaal kunnen aanpassen dat wij dezelfde voordelen hebben als de AI. Het nadeel is echter dat AI zich over tussen kunnen mengen omdat ze bijna niet te onderscheiden zijn van mensen. Steeds als ze een kenmerkend punt vinden is er alweer een nieuwer type die weer anders is.' De mens aanpassen zodat wij dezelfde voordelen hebben. Hij heeft het over mensen tot cyborgs maken, maar hij beweert dat een experiment van de mensen is, maar het waren AI die me daar vastgehouden hadden. Blijkbaar lopen dingen nog meer door elkaar dan wie dan ook vermoedt, of zijn verhaal klopt niet helemaal.

'Het waren AI die me vasthielden bij Scytec.' Majhlev knikt afwezig.

'Dat probeer ik ook nog te verklaren. Wat hebben ze precies gedaan?' Aarzelend bijt ik op mijn lip. De deal was dat ik hem zou vertellen wat er met me gebeurd was en dat hij me dan hielp mijn ouders te vinden, maar hoorde dit erbij? In zijn verhaal klonk het niet bepaald alsof hij enthousiast is voor cyborgs.

'Ze hebben me tot een cyborg gemaakt.' De zin lijkt extra door de ruimte te weergalmen. Cyborg gemaakt... cyborg gemaakt... cyborg gemaakt. Majhlev laat zijn handen naast zijn zij vallen en draait zich opzij om naar mij te kijken. Hij mompelt iets waar ik van overtuigd ben dat het Russisch is.

'In hoeverre is het hen gelukt? Wat kan je allemaal?' Hij begint overweldigender te klinken dan net.

'Ik... ik weet het niet', stamel ik. 'Ik heb nog niet echt de tijd gehad om het te onderzoeken.' De professor druipt teleurgesteld af en concentreert zich weer op het driedimensionale beeld van Oxford. Na een minuut van stilte besluit ik hem aan zijn belofte te herinneren.

'U zou me toch helpen om uit te zoeken waar mijn ouders wonen?' De professor lijkt dat zich ook pas nu weer te herinneren. Hij schuift wat heen en weer op een kleiner scherm voor zich en Oxford verdwijnt. Het beeld wordt niet ingenomen door een andere stad, maar enkel door een klein rechthoekig vlak in de lucht vlak voor me.

'Leg je vinger daar op.' Zonder te vragen waarvoor leg ik mijn vinger op het vakje. Een tintelend gevoel gaat even door mijn vinger en dan verdwijnt het vakje. Zodra ik mijn vinger terugtrek, verschijnt er een foto van mij. Vanuit die foto kronkelen zich lijntjes omhoog naar andere foto's. Er verschijnt ook een foto naast me die ik herken als mijn zusje. Voordat ik echter de rest van de stamboom kan bekijken, klikt Majhlev al ergens op. Een foto van mijn moeder wordt groter met daar onder haar gegevens: Marilyn Stuarts, 18 december 2149, 116C Maple Street Brooklyn... Alweer klikt de professor alle data weg voordat ik het goed en wel heb kunnen lezen.

'116C Maple Street in Brooklyn, daar wonen ze.' Ik laat het adres tot me doordringen. Dat moet het adres zijn waar ik heb gewoond, waar ik een leven had.

'Bedankt voor uw hulp professor.' Majhlev geeft me een vriendelijk knikje.

'Je hoeft me niet te bedanken. Een beter plan is om hier zo snel mogelijk vandoor te gaan.' Perplex kijk ik hem aan. Hoezo zou dat een beter plan zijn. 'Ik ben verplicht om de autoriteiten in te schakelen wanneer ik iemand zie de gezocht wordt. Je hebt nog vijf minuten voordat ze arriveren.' De kalmte waarmee hij het zegt maakt dat ik hem eerst niet wil geloven. Hij maakt een grapje en heeft niet daadwerkelijk de AI verteld dat ik hier ben. Maar wanneer hij niet begint te lachen dringt het ijskoude besef door me heen. Hij geeft me een laatste kans om te ontsnappen. Er is alleen nog een ding dat ik moet vragen.

'Alles wat ik me verteld heeft, over de projecten van de overheid, in hoeverre gelooft u dat dat waar is? Of was het gewoon een verhaaltje om mij bezig te houden?' Ondertussen kijk ik om me heen op zoek naar een uitgang. De enige die er is blijkt de hoofdingang te zijn waardoor ik ook naar binnen ben gekomen. Daarom willen de AI me hier waarschijnlijk graag insluiten, omdat ik geen enkele andere kant op zou kunnen.

'Waarom zou ik je toevallig laten ontsnappen nadat ik je valse informatie heb gegeven?' Dat moet betekenen dat hij alles wat hij me verteld heeft inderdaad waar is, in ieder geval gelooft hij erin. Daarmee weet ik genoeg en ik aarzel geen tweede keer om naar buiten te rennen. Ik voel hoe de ogen van professor Majhlev me nog nakijken totdat ik de hoek om ren.