Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 11

Ik loop door naar de loods. Wie heeft die muur gemaakt? En als hij ondoordringbaar is, hoe zijn wij hier dan gekomen? Ik kijk omhoog. Boven ons is geen mysterieuze muur. Ze moeten ons via helikopters binnen hebben gebracht of iets dergelijks.

De grote garagedeuren van de loods staan open als ik aankomen. De voedselloods is een groot, grijs, vierkant, sfeerloos gebouw gemaakt van golfplaten. Het oogt kaal en eenzaam zo midden op het veld met het schild op de achtergrond. Binnen klinkt gelach. Noah heeft gezegd dat ik mocht komen, dus waarschijnlijk mag ik wel naar binnen.

De loods is van binnen niet gezelliger dan dat hij van buiten oogde. De ruimte is gevuld met hoge stapels met kratten. Hier en daar staan ladders om bij de bovenste kratten te komen. Achterin is nog een deur naar een andere ruimte.

Een onbekend meisje met een lange bruine vlecht komt aanlopen met een krat in haar handen. Dankzij de vlecht komen de cyaanblauwe strengen in haar haren goed tot uiting. Ze straalt iets rebels uit, maar niet op dezelfde manier als Rowena. Als ze mij ziet, zet ze de krat op de grond.

'Emily, je bent er. Noah had al gezegd dat hij je uitgenodigd had om eens hier te komen', zegt ze enthousiast. Dit moet Erin zijn. Hij moet het deze ochtend dus al aan haar verteld hebben, hij moet er dus nu ook zijn.

'Is Noah er ook?', vraag ik.

'Ja, hij is achter.' Ze maakt een gebaar naar de andere ruimte. 'Hij zal zo wel komen. Zal ik je anders de loods laten zien?' Ze weet dus al ook dat ik mijn geheugen kwijt ben. Ik weet niet of ik me gevleid moet voelen omdat Noah klaarblijkelijk zoveel over me verteld heeft. Misschien heeft hij wel over me verteld gewoon om iets te vertellen te hebben.

'Is goed', antwoord ik op haar vraag. Ik volg haar mee naar achteren.

'Het is op zich niet heel interessant, maar ja, misschien herinner je je er iets door', zegt ze. 'Deze loods staat dus vol met al het voedsel voor het dorp. Wij zorgen ervoor dat het meel en dergelijken bij de bakkerij komt, de groenten bij de groenteboer enzovoort.' Van dichtbij zie ik nu dat op alle kratten dingen staan. Opschriften zoals: ''suiker, meel, aardappelen enzovoort. ''

'Waar komt dat voedsel allemaal vandaan? Ik neem aan dat er steeds nieuwe voorraden komen aangezien groentes niet zo lang goed blijven.'

'Inderdaad. We krijgen wekelijks nieuwe voorraden. Wij weten ook niet precies waarvandaan. Een soort hypermoderne helikopter zonder bestuurder levert het hier af.' Een helikopter, ik had dus gelijk, van bovenaf kun je het dorp wel in en uit.

'Zouden we dan niet via die helikopter kunnen ontsnappen?'

'Je hebt net zulke gestoorde ideeën als Tijmen. Het voedsel hangt op pallets onder de helikopter. Als die het loslaat hangen er alleen dus nog een paar touwen, een paar meter hoog in de lucht, die al snel worden ingetrokken. Er is gewoon mogelijkheid dat je via die touwen met de helikopter meekan', legt Erin uit. In haar stem is te horen dat ze er zeker van is dat het onmogelijk is. Ik kijk in stilte naar de hoge stapels. Zoveel kratten, genoeg voor vijftig mensen om een week van te eten. Wie besteedt er zoveel geld aan voedsel voor mensen die ze willen vermoorden?

'Hey Emily', hoor ik een opgewekte stem achter me zeggen. Ik draai me om en zie Noah staan. Zijn korte bruine krullen zitten nog warriger dan gisteren en hij ziet er vermoeid uit.

'En, is het gelukt?', vraagt Erin aan hem.

'Deze week komt de bakkerij de kratten zelf ophalen', antwoordt Noah. 'Al was het niet na een hele hoop gezeur.' Hij wrijft met zijn handen over zijn slapen.

'Wie was er aan het zeuren?', vraagt Erin verbaasd.

'Wie denk je? Lynn natuurlijk, ze lijkt heel aardig, maar ze heeft absoluut geen zin om meer te doen dan nodig.' Ik herinner me dat Lynn het meisje was geweest die achter de balie had gestaan toen ik Donna voor het eerst ontmoet heb. Noah wendt zich tot mij.