Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 25

'Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik gewoon in mijn eigen kamer in slaap ben gevallen. Toen ik wakker werd, waren we hier. Iedereen werd wakker in een van de huizen. Er lag een brief naast me, bij de anderen volgens mij ook met daarop de boodschap dat de enige manier om uit dit dorp te komen is door het spel te winnen. Helemaal onderaan stond mijn rol.' Zijn stem klinkt somber als hij het over die dag heeft. Ik weet dat ik niets moet vragen over zijn rol, daar kan hij niets over zeggen. In plaats daarvan vraag ik hem hoe die dag verder ging.

'Iedereen ging naar buiten. We verzamelden op het plein. Myrthe nam bijna meteen de leiding. Ze liet een aparte brief zijn, anders dan die van ons, waarop stond dat zij de burgermeester van het dorp was. Het eerste wat ze deed was de hoofdcirkel opstellen. Iedereen die in de eerste cirkel vanaf het plein woont, mocht erbij. Ze verdeelde meteen de taken. Overleven was ons eerste doel, stelde ze. Ze had een bepaalde zekerheid en kalmte over zich waardoor iedereen naar haar luisterde. Toen we op het plein waren gekomen, was iedereen in paniek geweest, maar zij zorgde voor orde.' De manier waarop hij over Myrthe praat verbaasd me. Hij heeft een bepaalde toon in zijn stem als hij over haar praat, een soort eerbied. Mijn beeld van de burgermeester is heel anders.

'Wat gebeurde er toen?', vraag ik. Wat hij vertelt kan ik me helemaal voorstellen.

'Alles was weer redelijk op orde. Iedereen voerde zijn taken uit en drie dagen lang was er rust. Maar toen kwam de eerste aanval. De briefjes waren naar achteren verdrongen, alsof het een zieke grap was, maar daar bracht die aanval verandering in. Een meisje genaamd Hayley was het eerste slachtoffer van de moordende rollen. De chaos was terug en Myrthe voerde het systeem van de dorpsvergadering in. Er werd een jongen, wiens naam ik niet eens meer weet, veroordeeld, meer uit angst dan oprechte verdenkingen. Maar het gevoel van angst dat iedereen had, werd er niet minder door. De orde herstelde zich pas weer toen mensen toch besloten elkaar te vertrouwen, ze hadden geen andere optie. Overdag vertrouwde men elkaar, 's nachts was iedereen op zijn hoede. Er ontstonden groepen, zoals die van ons, mensen die met elkaar omgaan. De groepen zijn voornamelijk gebaseerd op wie elkaar vertrouwt en onze groep is voor zover ik weet de grootste. Onze groep begon, op aanraden van Liz, samen te komen bij het meertje en behalve gedwongen vertrouwen ontstond er ook echt vriendschap.' Ik kijk hem ademloos aan.

'Hoe is onze groep samengekomen?' Thomas gaat anders zitten en denkt even na.

'Volgens mij begon het met jou, Liz en Destiny. Van daaruit zijn Tobias en Noah er als eersten bij gekomen omdat Liz hen kende. Tobias kende Justin weer en die vertrouwde mij weer. Hetzelfde geldt voor Rowena en Blaire, die kwamen via Destiny geloof ik.' Het is vreemd om me voor te stellen dat de groep in eerste instantie alleen bestond omdat iedereen zich gedwongen voelde mensen te zoeken die ze vertrouwden. In het begin vertrouwde de groep elkaar waarschijnlijk ook niet echt. Nu wel, dat is waarschijnlijk het meest bijzondere. Gaandeweg heeft iedereen zijn wantrouwen aan de kant gezet en gekozen daar niet meer aan te denken.

'Wauw.' Dat is het enige wat ik kan uitbrengen. Ik had dit zelf kunnen bedenken, maar toch blijft het bijzonder.

'In het begin vertrouwden we elkaar natuurlijk nog niet echt', bevestigt Thomas mijn gedachten. 'Ik vertrouwde zelf eigenlijk maar één iemand meteen.'

'Justin?' Hij vertelde net dat hij bij de groep is gekomen via Justin, dus dat lijkt me logisch.

'Jou eigenlijk.' Hij wordt lichtelijk rood terwijl hij dat zegt. Ik voel me gevleid.

'Waarom mij?' Thomas wordt meteen nog roder.

'Bij jou heb ik gewoon zo'n gevoel, dat ik je kan vertrouwen. Snap je wat ik bedoel?' Hij kijkt me even doordringend aan.

'Ik denk het wel. Jij bent de enige die alles weet wat ik me kan herinneren.' Zelf weet ik niet eens een echte rede te geven waarom ik het niet aan Destiny, Blaire of iemand anders verteld heb. Maar Thomas ogen lichten op als ik dat zeg. Hij glimlacht en hij wordt weer minder rood.

'Ik ben blij dat je me vertrouwd.' Het blijft even stil. We weten allebei niet meer wat we moeten zeggen.

'Wat zou je doen als we een uitweg zouden vinden?', vraag ik. Ik ga verzitten om iets anders te zitten, maar daarbij kom ik ook iets dichter bij Thomas te zitten.

'Ik zou sowieso teruggaan naar mijn ouders, maar ik wil ook de mensen zien die ons hier opgesloten hebben.'

'Wil je wraak op ze nemen?'

'Nee, ik wil ze gewoon spreken om antwoorden te krijgen. Waarom is dit? Waarom wij?' Het valt me op dat hij het al meerdere keren over wij heeft. Hij bedoelt waarschijnlijk het hele dorp. Ik moet niet denken dat er een speciaal soort 'wij' is tussen mij en hem omdat we elkaar vertrouwen. Toch voelt het wel zo.

'En jij?', vraagt hij dan. 'Wat ga jij doen als we vrijkomen?' Daar heb ik nog niet echt over nagedacht. Mijn plan stopte meestal bij: ik kan me niets herinneren, dus ik heb geen idee. Maar stel dat we nu een uitweg zouden vinden: wat zou ik dan doen?

'Ik denk dat ik op zoek ga naar mijn familie.' Thomas lijkt te begrijpen dat ik bedoel als ik mijn geheugen niet terug heb en dus niet weet waar mijn familie woont.

'Dan zal ik je helpen.'

'Dat hoeft echt niet.' Het is een aardig aanbod van hem, maar ik weet dat hij zelf ook terug wil naar zijn familie. Ik wil hem niet bij hen vandaan houden.

'Waar zou je willen gaan zoeken dan, zonder mijn hulp?' Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt geamuseerd.

'Uhm...' Dat is niet eerlijk. Hij weet dat ik daar nog geen plan voor heb. 'Ik denk... Amerika.' Dat was logisch, ik spreek Amerikaans Engels, dus dat zal waarschijnlijk de plaats zijn waar ik vandaan kom. Thomas lacht.

'Waar in Amerika dan?'

'Weet ik het! Ik hoop gewoon dat ik nieuwe herinneringen krijg die me op een spoor brengen.'

'Goed nieuws. Die kant moet ik ook op, als we niet nog in Amerika zijn.' Hij klinkt serieus, ondanks de speelse fonkeling in zijn ogen.

'Jij moet naar je eigen familie', protesteer ik.

'Ik kan toch eerst jou helpen en daarna terug.' Ik probeer hem boos aan te kijken, maar echt boos zijn lukt niet. Ligt het aan mij of zitten we dichter bij elkaar dan net? We raken elkaar nu net niet aan.

'Je kan niet eens echt helpen, of kenden we elkaar ook voordat we hier kwamen?' Thomas schudt zijn hoofd.

'Maar twee zien meer aanwijzingen dan één.' Ik zucht. Hij weigert duidelijk om op te geven.

'We moeten in ieder geval eerst een uitweg vinden. Tot dan zijn het alleen maar dromen.' Thomas heeft door dat ik expres van onderwerp ben veranderd.

'Wil je me niet mee hebben?'

'Natuurlijk wel', zucht ik. 'Ik ga me gewoon ontzettend schuldig voelen als ik jou bij je familie vandaan houd. Familie gaat voor vrienden.' Ik kijk hem niet aan terwijl ik dat zeg. Ik weet niet of ik niet precies hetzelfde zou doen als de rollen omgekeerd waren. Waarschijnlijk wel.

'Goed, we hebben het wel weer over als we een uitweg gevonden hebben.' Ik hoor in zijn stem al dat hij zeker op terug gaat komen dan. Hij zal me niet alleen laten gaan. Opnieuw vraag ik me af hoe goed we bevriend moeten zijn geweest. Waarschijnlijk heel erg goed.

'Je bent trouwens je schetsen vergeten, de vorige keer bij mij.' Zijn gezicht spant aan. Ik vermoed dat hij terugdenkt aan die keer, hoe ongemakkelijk het toen was.

'Oh ja. Ik neem ze woensdag wel mee.'

'Is goed. Hoe laat is het trouwens?' Ik knik naar de klok die in de hoek aan de muur hangt.

'Kwart over vijf.' Thomas' ontspannen houding is spontaan verdwenen. Ik zie het in hoe hij zit. Hij voelt zich ineens niet meer op zijn gemak.

'Moet je ergens heen?'

'Om zeven uur is een vergadering van de hoofdcirkel.' Het klinkt afstandelijk hoe hij het over de hoofdcirkel heeft, alsof hij er zelf geen deel van is.

'Je kan hier blijven eten', stel ik voor. Ik wil niet dat hij weggaat. Het is net zo gezellig. Als ik met hem praat voel ik me een stuk rustiger. Hij lijkt even te twijfelen.

'Wat ga je eten dan?', vraagt hij. Ik begin te grijnzen.