Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 57

'Je had nog een andere rede om me te helpen.' Het is niet dat Rowena altijd alles doet om iets terug te krijgen, maar ik heb niet het idee dat ze zoveel risico's zou nemen alleen om mij te helpen. Ze heeft ergens mijn hulp voor nodig. Maar Rowena haalt alleen haar schouders op en begint weer te rennen. Wat het ook is, ze willen het er nu niet over hebben.

We rennen nog een hele tijd door een deel van het bos wat ik nog niet ken, maar ik vermoed dat we vlakbij de rand van het dorp zijn. Het lijkt me niet logisch dat ze op weg is naar de rand. Iedere dag loopt daar een patrouille en hoewel dat Liz en Tobias zijn en die me waarschijnlijk niet zouden verraden, krijg ik niet het idee dat Rowena anderen erbij wil betrekken. Ik ben er alleen nog niet uit waarom niet.

De bomen staan hier verder uiteen dan op andere delen in het bos, maar het is nu wel duidelijk waarom ze hierheen is gegaan. Een klein vervallen hutje steekt met zijn baksteenrode kleur af tegen de bomen er omheen. Het ziet er verlaten en bijna spookachtig uit en het doet me denken aan het huisje waarin ik gevangen had gezeten. Het krachtveld wat ons van de buitenwereld scheidt is in de verte te zien, maar het huisje is vanaf daar waarschijnlijk net niet te zien. Het is de ideale verstopplaats, tenminste voor even.

Binnen is het beter dan ik gehoopt had. Ik zou al tevreden zijn geweest als het huis winddicht was, maar binnen is het in verhouding met buiten aangenaam warm. Er staan weinig meubels, maar er zijn twee bedden, een klein keukentje en een bank. Ook is er een deur die naar een kleine badkamer leidt. Iemand moet heel erg zijn best hebben gedaan om dit hutje leefbaar te maken.

'Wie woont hier?' Ik draai me om naar Rowena, die achter me bij de deur staat. Nonchalant steekt ze haar hand op.

'Sinds kort. Ik wilde niet het risico lopen dat ik geen plaats zou hebben als ze me zouden ontdekken.' Nu geeft ze dus die veilige plek op voor mij. Nog steeds is het me niet duidelijk waarom. Waarvoor heeft ze mij nodig?

'Ze zijn er de hele tijd niet achter gekomen wat je bent, dat zullen ze vast nu ook niet doen.' Lynn was ontdekt omdat ze ook een moordende rol was, niet omdat ze een AI was. Als reactie tilt Rowena haar gewonde arm op. Nu pas realiseer ik me hoe vreemd haar verwonding is, als AI zou ze niet gewond kunnen raken.

'Ze komen snel genoeg achter de anatomie van de AI. Dan zullen ze weten dat we wel een soort bloed hebben, zodat we niet meteen ontdekt worden, maar ons skelet is van een heel ander materiaal en ook het bloed is niet echt. Het houdt de eerste schijn meteen op, maar als ze onderzoek gaan doen door iets zoals een bloedtest, dan zijn ze er snel genoeg achter.' Daar heeft ze wel een punt. De hoofdcirkel is vaak wat traag van begrip, maar zelfs zij zullen dat vroeg of laat doorhebben. Met haar handen tegen haar voorhoofd ploft Rowena op de bank neer. Ze lijkt van slag, maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik kan niet naar het dorp gaan om de hoofdcirkel af te leiden. Toch voel ik de drang om haar om de een of andere manier te helpen. In al mijn theorieën waren de AI gewetenloze en emotieloze wezens geweest, maar Rowena is anders dan dat. Zelfs als haar emoties misschien niet op dezelfde manier worden bepaald als bij mensen, ze heeft ze wel. Het is ze echt gelukt om robots te creëren die gelijk zijn aan mensen. Ik geloof in ieder geval dat Rowena dat is. Het menselijk zenuwstelsel bestaat ook uit impulsen en verbindingen, dus zo groot is het verschil ook niet met de signalen en draden van de AI.

'De loods. Het zal haast onmogelijk zijn om de naam van de AI te zuiveren, dus onze grootste kans is om met de aanwijzingen in de loods een uitweg te vinden.' Vol verbazing kijkt ze me aan. Bijna was ik vergeten dat eigenlijk alleen degenen die in de loods werken of hebben gewerkt weten van de aanwijzingen in de loods. Dus op dit moment alleen Emily, Noah en ik. Ik besluit dat het dan sowieso een goed plan is om Rowena erover te vertellen. Des tijds was het een logische keuze om er niet teveel mensen over te vertellen, maar nu is alles anders. De mensen die ervan weten vallen bij bosjes neer: eerst Tijmen, toen Erin. Het is duidelijk dat de moordende rollen weten van de aanwijzingen in de loods. Het ziet er naar uit dat ze van plan zijn iedereen te vermoorden die weet van de loods en zouden er snel geen mensen meer over zijn om de raadsels op te lossen. Daarom is het misschien handig om juist nu meer betrouwbare mensen erover te vertellen... of AI. Zo goed als ik kan leg ik de voorwerpen in de loods uit en hoe verschillende voorwerpen aanwijzingen bevatten, zoals de indicatie van hoeveel AI en moordende rollen er in het dorp zijn.

'Het is net als een big-data systeem. Je moet gewoon de nuttige informatie uit de grote massa filteren', concludeert ze. Eigenlijk is dat wel waar het op neerkomt, al zijn de meeste aanwijzingen dan nog steeds vaag en moet er eerst een soort puzzel worden opgelost. Zo kwam het getal 37 heel vaak terug, maar werd de betekenis alleen duidelijk als je de geschiedenis kende. 5, 9 en 41, wat het aantal AI en de verhouding tussen moordende rollen en de rest zijn, had ik gevonden door een lading getallenreeksen, die aan de binnenkanten van drie poppenhuizen waren gekrast te vergelijken.

'Emily of Noah wil ons vast wel helpen om ons de loods binnen te krijgen.' Meteen als ik dat zeg lijkt Rowena's enthousiasme voor het idee als sneeuw voor de zon te verdwijnen.

'We? Ik kan je niet stiekem de stad in smokkelen', protesteert ze fel.

'Dan smokkel ik mezelf wel stiekem de stad in.' Het is geen roekeloze gedachte, geen impulsief idee, het is gewoon het enige wat we kunnen doen. Rowena en ik zouden heel goed van pas kunnen komen bij het kraken van de code die de voorwerpen verbergen. We zullen het risico moeten nemen, anders worden we misschien wel allemaal vermoord voor we kunnen ontsnappen.

'We moeten het risico nemen. Het is of een risico nemen, of hier sowieso sterven. Voor mij is de keuze simpel. Als ik hier dood moet gaan, doe ik dat liever terwijl ik hard mijn best doe om niet te sterven, dan dat ik me gewoon gewonnen geef.' Ik ben er zeker van dat Rowena me uiteindelijk gelijk zal geven. In mijn situatie had zij waarschijnlijk hetzelfde gedaan en dat weet ze.

Mijn handen lijken er gelukkig nadat ik ruim een uur bij de openhaard heb gezeten weer uit als normale handen. De blauwe tint is gelukkig weer weggetrokken. Rowena heeft na ons laatste gesprek er niets meer over gezegd en lijkt ook niet meer van plan om echt met me te praten. Ze geeft alleen nog antwoord als ik haar een directe vraag stel, maar zelfs dan is haar antwoord zo beperkt mogelijk. Ondanks dat zit ze ook nog steeds in het hutje en is ze niet teruggegaan naar het dorp. Ze zit schijn tegenover me op de bank met haar benen opgetrokken alsof ze daarmee haar gewonde arm probeert te verdedigen. Nog steeds heeft ze me niet verteld hoe ze dat heeft opgelopen.

'Vanwaar eigenlijk dat verband?', vraag ik aarzelend. Mijn stem klinkt hard in het hutje nadat het al bijna een half uur volkomen stil was.

'Ik heb mijn arm opengesneden en aangezien mijn lichaam niet zelf geneest moet ik dit omhouden tot ik zelf een manier vind om het te repareren.' Zelfs terwijl dit de langste zin is die ze na vanmiddag tegen me heeft gezegd klinkt het kortaf. Van de positieve kant: ze geeft nog steeds antwoord. Ook weet ik ergens dat ze er nog steeds over nadenkt en het overweegt. Rowena is niet een persoon die de veiligheid van een persoon boven de vrijheid en veiligheid van het hele dorp zou stellen.

'Kan je niet anders Emily, of anders Noah, hierheen halen? Dan kunnen ze misschien in ieder geval iets met wat ik tot nu toe aan ideeën heb.' Deze poging is meer ijle hoop dan een echte poging. Dit is Rowena 's schuilplaats. Anderen hierheen zou het zowel minder geheim maken als de aandacht hierheen trekken van mensen die hen eventueel zouden volgen. Ze reageert echter niet zoals ik gedacht had, in plaats daarvan begint ze te glimlachen.

'Jij wilt gewoon Emily graag zien hè?' Ik voel mijn oren rood worden en kijk weg naar het vuur.