Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 42

Noahs huis is tamelijk rommelig en chaotisch. Toch lijkt hij zich er op zijn plek te voelen en alles te kunnen vinden. Hij houdt zich aan zijn woord en laat Erin en mij op de bank zitten, terwijl hijzelf het eten klaarmaakt. Klaarmaakt is ook het enige wat ik kan zeggen. Blijkbaar verkopen ze ergens in Mystic Valley ook kantenklare lasagne die je alleen in de oven hoeft te stoppen. Terwijl die in de oven staat, ploft hij tegenover ons neer op een stoel, die met zijn knalrode kleur totaal niet bij de rest van het meubilair past.

'Dus hoe gaat het met jullie verdere levens?', vraagt hij opgewekt.

'Wat een betrokkenheid met je werknemers.' Opnieuw die sarcastische toon. Erin kon wel eens vaker kortaf of kattig uit de hoek komen, maar vandaag leek er ze wel erg vaak last van te hebben. Noah merkt dat ook op.

'Wat heb jij vandaag? Volgens mij heb ik me nog nooit echt gedragen als een soort baas, of wel soms?' Erin rolt met haar ogen, maar geeft geen antwoord.

'Is er iets gebeurd?', vraag ik voorzichtig.

'Nee, er is niets. Het is gewoon dat niemand mij ooit iets verteld hierzo!' Blijkbaar zit dat haar dus nog steeds dwars en dit is mijn schuld. Dus ik moet het ook rechtzetten, of dat in ieder geval proberen.

'Vanaf nu geen geheimen meer. Je mag me alles vragen en als ik het me kan herinneren, zal ik het beantwoorden.' Erin lijkt zich nu ineens weer te realiseren dat ik nog steeds mijn geheugen kwijt ben, ik zie het besef in haar ogen. Het is ironisch dat sommigen dat zo snel lijken te vergeten. Ik probeer het positief op te vatten: waarschijnlijk betekent dat dat ik niet veel veranderd ben in verhouding met voor de aanval.

'Hebben Thomas en jij gezoend?' Noah verslikt zich en begint te hoesten, maar ik negeer hem.

'Om eerlijk te zijn, nee.'

'Graag gedaan daar nog voor', zegt Noah hij kijkt over de rand van zijn bril naar mij. Erin kijkt niet-begrijpend naar hem. Noah begint meteen te glimlachen, alsof het zijn doel was om haar nieuwsgierigheid te wekken. 'O, dit is een leuk verhaal.'

'Vertel maar op dan', zegt Erin. Overdreven gaat hij er helemaal voor zitten. Ik bijt op mijn lip en kijk naar het tafelblad in plaats van Noah. Hij wist die dag dus op welk moment hij de keuken binnenkwam. Dat zou me eigenlijk ook niet moeten verbazen.

'Oké. We waren aan het kaarten in Thomas' huis. Emily ging op een gegeven moment naar de keuken en Thomas gaat er bijna meteen "onopvallend" achteraan.' Hij zegt onopvallend op een sarcastische en overdreven toon. 'Ik zat het dichtstbij de keuken en kon hele stukken van hun gesprek verstaan, dus dat was echt heel vaag.' Nu is het mijn beurt om me bijna te verslikken. Wat heeft hij allemaal gehoord? 'Dus nadat ze lang wegbleven ben ik naar de keuken gegaan. Daar vond ik ze vlak voordat ze zouden zoenen. Je had Thomas' gezicht moeten zien het was echt heel grappig.' Erin grinnikt, maar ik vind er niets grappigs aan. Aan dat moment word ik liever niet herinnerd. Noah merkt mijn blik gelukkig op.

'Maar ach, hoe gaat met Liam?' Erins blik verstrakt enigszins, maar desondanks haalt ze onverschillig haar schouders op.

'Nah, dat wordt sowieso niets.' Ze doet een poging haar gezicht in de plooi te houden, maar ik merk dat ze onrustig wordt van het onderwerp.

'Hij vindt je duidelijk leuk hoor', stem ik met Noah in. Erin klakt met haar tong.

'Dat merk ik ook wel. Het is gewoon, nou ja, ik ga niet iets met hem beginnen ofzo terwijl we hier allemaal vast zitten. Voor hetzelfde geld is hij een moordende rol.' Ik bijt op mijn lip. Eigenlijk heeft ze een heel goed punt. Waarom zou je beginnen aan vriendschappen of relaties terwijl iedereen een moordende rol kan zijn? Toch weet ik ook dat ik haar raad nooit zou kunnen opvolgen. Hoewel ik bang ben dat mijn vrienden moordende rollen zullen blijken, wil ik me het dorp niet voorstellen zonder hen. Zonder vrienden zou ik al dit gedoe niet aankunnen.