Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 34

'Tobias zei dat hij iedere opdracht aandurfde.' Tobias aarzelt nu ook even. Hij lijkt in tweestrijd te zijn tussen of hij zijn eer wil bewaren of de opdracht niet wil doen. Dan draait hij zich ineens naar Liz toe. Voordat ze nog kan protesteren kust hij haar. Het is duidelijk dat ze niet tegenstribbelt. De kus duurt veel langer dan nodig zou zijn.

'Hey, de tortelduifjes mogen weer stoppen hoor', zegt Noah plagend. Hoewel ik heel graag wil dat Thomas me wel had gekust, ben ik blij dat het niet zo is gegaan. Het lijkt me vooral heel ongemakkelijk als iedereen erbij zit, al lijken Tobias en Liz daar geen last van te hebben.

Tobias laat Liz weer los, die hem aankijkt met een mengeling van verbazing en nog iets anders wat ik niet kan plaatsen.

'Zullen we gewoon weer door met truth or dare?', stelt Destiny voor.

'Ja, ik was aan de beurt', zegt Justin. 'Truth or dare aan Blaire.' Blaire kiest truth. 'Wat zou je doen als we nu het dorp uit konden?' Die vraag had Blaire ook al eens aan mij gesteld. Ik zou in contact blijven met mijn vrienden, maar ook op zoek gaan naar mijn familie.

'Ik zou de bazen opsporen en met hen willen praten', antwoordt Blaire. De strijdlustigheid in haar stem verbaasd me. Ik heb er nooit aan gedacht om daarheen te gaan. Nu ik erover nadenk zou ik de bazen wel willen ontmoeten, alleen al om te weten wie het zijn die ons hier opgesloten hebben. En waarom.

'En wat als je ze je dan opnieuw gevangen nemen?', vraagt Liz. Ze is nog steeds een beetje rood van net.

'Ik neem mijn ouders mee, dan kunnen ze niets doen.' Ik twijfel of dat wel zou helpen en de anderen lijken het met me eens te zijn.

'We weten niet eens waar onze ouders nu zijn. Voor hetzelfde geld zitten zij ook ergens opgesloten. Volgens mij deinzen de bazen niet echt terug voor twee personen extra om gevangen te nemen', merkt Rowena op.

'Daarbij hebben zij misschien wel toestemming gegeven om ons hier te laten opsluiten', voegt Tobias er somber aan toe.

'Ik weet niet hoe jouw ouders zijn, maar mijne zouden dat nooit doen.' Blaire slaat haar armen over elkaar. Van wat ik me kan herinneren van mijn moeder, zou zij dat ook niet doen. Ik weet niet wat er wel gebeurd is waardoor ik hier terecht ben gekomen, maar het wat niet de schuld van mijn moeder, daar ben ik van overtuigd.

'Mijn ouders misschien wel, als ze er genoeg geld voor kregen. Maar ja, ik zou hen ook inruilen.' Tobias probeert met de laatste zin er een grapje van te maken, maar ik weet dat hij er wel van baalt.

'Laten we eerst een uitweg vinden en dan dit soort dingen bediscussiëren', onderbreekt Thomas hen voordat Blaire weer iets kan zeggen.

'Ik moet sowieso naar huis. Het begint al laat te worden en ik moet morgen werken', zegt Justin. Op de klok zie ik dat het pas negen uur is. Dat valt best mee. Als het zou kunnen zou ik hier nog wel veel langer willen blijven. Maar de anderen zullen waarschijnlijk ook zo weggaan.

'Ik denk ik ook', stemt Rowena in. 'Ik moet morgen om zes uur op.' Justin en Blaire staan beiden op.

'Dag iedereen.' Vervolgens loopt Justin naar de gang, gevolgd door Rowena, die nog gedag zegt terwijl ze wegloopt.

'Ja, ik denk dat naar huis gaan wel het beste plan is', zegt Blaire. Ook zij staat op en gaat weg. Thomas, Noah, Tobias, Liz, Destiny en ik blijven over.

We blijven nog even praten en kletsen over koetjes en kalfjes. Tobias' stemming knapt al snel weer op. Hij en Liz gaan na een half uurtje allebei naar huis. Als ze weggaan rolt Destiny met haar ogen.

'Daar is wel echt een knop omgegaan.' Ze doelt op Liz en Tobias, waarbij ineens compleet duidelijk is dat ze dol op elkaar zijn. Mijn gedachten gaan meteen naar Thomas. Ik hoop eigenlijk dat Noah en Destiny ook snel weggaan. Al hoop ik niet dat Destiny als eerste weggaat, want dan blijf ik over met Noah. Blijkbaar doet hij alleen zijn best om zijn hekel aan Thomas te verbergen zolang er anderen bij zijn.

'Echt hé', stemt Noah in. 'Ik krijg er bijna braakneigingen.' Toch grijnst hij vrolijk, dus die braakneigingen vallen wel mee.

'Ik vind het wel schattig.'

'Ja, jij hoopt zeker ook zo te worden met Justin.' Opnieuw kan ik Noah wel vervloeken voor zijn gebrek aan nadenken. Thomas zit er ook nog bij en die wist het niet.

'Destiny en Justin?', vraagt Thomas verrast. Ik pak het kussen van de stoel naast me, waar Liz eerder vandaag had gezeten, en gooide het tegen Noahs hoofd.

'Echt, de volgende keer plak ik persoonlijk je mond af', zeg ik. Destiny lacht.

'Ik heb wel ducetape', stemt ze uitbundig in.

'Ga je gang. Ik kan ook nog gebarentaal.' Noah grijnst zelfingenomen.

'Oké, wat heb ik gemist?', vraagt Thomas, die er duidelijk niets meer van begrijpt. Ik ben er bijna zeker van dat Noah zo iets gaat verraden, dus ik pak snel het kussen van Tobias' stoel.

'Destiny vindt Justin leuk', roept Noah. Snel staat hij op en ontwijkt zo het kussen. 'Ha, die was mis.'

'En vanaf nu vertellen we Noah geen geheimen meer', zegt Destiny. Gelukkig klinkt ze niet echt boos.

'Dan is Emily al te laat. Ik weet al dat Donna haar bedreigd heeft.' Destiny liet een verbaasd geluidje horen.

'Wanneer is dat gebeurd?' Dat was geen echt geheim geweest, maar ik had het liever iets subtieler verteld.

'Donna hield me tegen toen we weggingen bij haar vanavond. Ze zei toen dat ze wel zou bewijzen dat ik een moordende rol ben. En als dat haar niet lukt, vindt ze het ook niet erg om me zelf uit te schakelen', legde ik uit. Het valt me mee hoe ontspannen ik het weet te vertellen. De andere gebeurtenissen van deze avond hebben die herinnering in de schaduwen gesteld.

'Heeft ze dat laatste echt gezegd?', vraagt Destiny geschrokken. Ik knik.

'Ik verwacht niet dat ze het dreigement snel zal waarmaken. Ze is veel te veel gesteld op haar positie binnen de hoofdcirkel. Als ze Emily vermoord zal ze die kwijtraken en nog steeds geen bewijs hebben', zegt Thomas. Het valt me op dat hij niet direct tegen mij praat, alleen over mij.

'Wil jij het risico nemen dan? We weten pas zeker of dat zo is als het te laat is.' Noah haalt zijn hand door zijn haar. 'We moeten iets van actie ondernemen.' Hoewel Donna's woorden me zorgen baren, betwijfel ik of Noahs idee van actie ondernemen echt nodig is. Ik kan het me niet echt voorstellen dat Donna midden in de nacht naast mijn bed staat met een mes.

'Ik heb geen bescherming nodig. Destiny doet het op dit moment ook zonder echte bescherming en die wordt door heel wat gevaarlijkere mensen bedreigd dan Donna.' Destiny hapt zachtjes naar adem. Ze wil er liever niet aan herinnert worden. De moordende rollen kan ik me wel voorstellen dat ze 's nachts bij mijn bed staan met een mes.

'Van de moordende rollen weten we in ieder geval wanneer ze gaan aanvallen', merkt Noah op.

'Dat weten we allang niet zeker meer. Bij Tijmens aanval zijn ze ook van het patroon afgeweken.' Thomas is duidelijk geërgerd.

'Een patroon dat jij geanalyseerd hebt.' Door hoe Noah het zegt, krijg ik het idee dat er meer achter die woorden schuilt dan wat hij daadwerkelijk zegt.

'Het is gevaarlijk in dit dorp, dat weten we allemaal. We kunnen niet iedereen beschermen, want we weten niet eens hoe. In principe lopen Emily en ik niet meer gevaar dan alle anderen in het dorp aangezien de moordende rollen altijd van idee kunnen veranderen.' Destiny's toon duldt duidelijk geen tegenspraak. Noah weet er ook niets meer tegenin te brengen. Hij lijkt nog iets te willen zeggen, maar doet dat toch maar niet.