Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 41

'Laat me gewoon denken! Want ik weet het niet! Ik heb geen idee oké!' Noah kalmeert meteen als hij mijn hopeloosheid opmerkt.

'Ik... Sorry. Het stelt me gewoon niet gerust dat die gast vrij rondloopt met een sleutel van je huis. En we weten dat hij een moordende rol is en hij weet ook dat jij dat weet. Denk je echt dat hij je met rust zal laten?' Hij heeft gelijk, ondanks dat ik dat nooit zou toegeven. Dat is waarom ik de opgelopen nachten bij Destiny en daarna bij Rowena heb gelogeerd. Het is waarom ik 's avonds niet alleen meer over straat durf en waarom ik er niet eens aan denk om naar het bos te gaan. Het is waarom ik continu bang ben als ik alleen ben en op mijn hoede ben bij iedere hoek.

'Er moet een andere manier zijn dan moord.' Ik kijk hem niet aan, maar kijk naar mijn handen. Ik weet toch wat hij gaat antwoorden. Hij zal zich er niet bij neerleggen. Toch weet hij me te verbazen.

'Ik zal niets doen zolang jij dat niet wil Emily. Ik zal mijn mond houden, aangezien toch niemand me gelooft als ik in mijn eentje beweer dat Thomas niet te vertrouwen is. Maar alsjeblieft: onthoud dat hij ook mensen vermoord heeft. Hij verdient jouw medelijden niet.'

De rest van de dag hebben we het niet meer over Thomas of het medaillon. In plaats daarvan doorzoeken we opnieuw alle voorwerpen. Niet dat we veel nieuws ontdekken. Het enige wat we vinden zijn de letters "MV" in een kerstbal, die Noah bijna op de grond had laten vallen. De initialen staan waarschijnlijk voor Mystic Valley, dus dat zegt niet veel. Erin was ondertussen ook teruggekomen en hielp mee. Maar na drie uur waren die initialen nog steeds het enige wat we hadden gevonden.

'Ik denk dat we er maar beter mee kunnen stoppen voor vandaag', zegt Noah terwijl hij zich geeuwend uitrekt. Erin schuift meteen haar stoel van de tafel.

'Mooi, want ik ben helemaal klaar met gedoe.' Ik leg de knikkers die ik aan het bekijken was ook aan de kant. Op hetzelfde moment klinkt er gebonk: alsof er iemand op de deur van de loods bonkt. Ik herinner me dat Noah hem dicht heeft gedaan. Door de openstaande deur van het kantoor probeer ik te zien wat er aan de hand is. Noah volgt mijn blik naar de deur en kijkt dan naar mij. Vanaf waar hij zit, kan hij meer zien, dus ik kijk hem vragend aan.

'Ik ga wel even kijken.' Hij staat op en loopt het kantoortje uit. Erin kijkt meteen naar mij.

'Geheime codetaal?' Ik antwoord niet en kijk haar alleen verbaasd aan. De vorige keer dat Thomas hier was, had ze niets doorgehad toen we daadwerkelijk zowat in codetaal aan het communiceren waren. Maar ik stop mijn gedachten. Daar moet ik niet aan denken. Dus ik haal alleen mijn schouders op als antwoord. Ze vraagt gelukkig niet verder, want omdat moment klinkt Noahs stem vanaf de deur van de loods. Hij klinkt kwaad.

'Jij hebt hier volgens mij niets te zoeken', hoor ik hem roepen. Erin staat meteen overeind en holt ook naar de deur. Ik sta ook op en wil achter haar aan rennen als een bekende stem me doet bevriezen.

'Ik moet gewoon met haar praten.' Het is Thomas. Mijn hart slaat een slag over. Waarom is hij hier? Hij kan me niet vermoorden waar iedereen bij is, dat is veel te opvallend.

'Ze is hier niet, dus dat wordt lastig.' Noah klinkt al minder aanvallend dan net, maar nog steeds praat hij erg hard waardoor het niet moeilijk is om hem te verstaan.

'Ik weet dat ze hier wel is.' Tot mijn verbazing klinkt hij niet een boos, juist verrast kalm. En juist door die kalmte krimp ik ineen. Denkt hij echt dat hij me kan overhalen me bij de moordende rollen aan te sluiten?

'Alsnog is het zo simpel als wat: je komt er gewoon niet in.' Het duurt even voordat Thomas antwoord geeft.

'Laat Emily dat zelf beslissen.'

Nu mengt Erin zich er ook in.

'Gast, als ze met je zou willen praten zou ze wel komen', merkt ze venijnig op.

'Erin, met jou valt nog een redelijk gesprek te voeren', zegt Thomas smekend. Noah klakt geïrriteerd met zijn tong. 'Ik weet dat ze boos op me is, maar ik kan alles uitleggen.'

'IK krijg niet bepaald het gevoel dat ze je uitleg wil horen.' Ik voel me laf omdat ik hier verstopt zit. Nu laat ik Noah en Erin mijn problemen oplossen. Toch kost het me moeite om me ertoe te zetten om op naar de deur te lopen en erbij te gaan staan.

Noah draait zich verbaasd om als ik kom aanlopen. Hij kijkt me verward aan.

'Thomas ga weg. Ik heb genoeg gehoord. Ik hoef je uitleg niet te horen.' Mijn stem beeft, maar hopelijk is mijn boodschap duidelijk genoeg. Thomas kijkt me even aan en ik probeer niet ineen te krimpen. Zijn kalmte is beangstigend, maar ik herinner mezelf eraan dat ik de touwtjes in handen heb. Ik weet welke rol hij heeft en ik zou hem kunnen verraden.

'Als jij wil dat ik ga, dan ga ik, maar ik wil je voor een ding waarschuwen.' Ik houd mijn omhoog en probeer niet te aarzelen. Wat hij ook zegt, het verandert niets.

'En dat is?'

'Houd je ogen open en pas op met wie je vertrouwt.' Hij kijkt even naar Noah en Erin. Meent hij dit? Probeert hij me nu te doen twijfelen aan hen? Ik bal mijn vuisten, maar doe mijn best om mijn stem net zo kalm te laten klinken als hij net deed.

'Ik zal het in gedachten houden.' Thomas knikt en draait zich dan om. Hij kijkt niet om als hij wegloopt. Hij lijkt niet terneergeslagen. Aan zijn houding is niets op te maken. Ik staar hem na totdat hij niet meer te zien is.

'Gelukkig, ik dacht dat hij nooit weg zou gaan', zegt Erin en ze rolt met haar ogen. 'Wat is er trouwens gebeurd? Jullie waren vrienden toch?' Ik wil antwoorden, maar Noah is me voor.

'Ze hebben ruzie gehad.' Ik kijk even naar Noah, maar die negeert mijn blik.

'Waarover?' Erin kijkt nu van Noah naar mij.

'Niets belangrijks', antwoord ik. Erin kijkt ons nog even kritisch aan en draait zich dan om.

'Laat maar! Jullie hoeven me helemaal niets te vertellen! Ik help, maar natuurlijk mag ik alsnog niets erover weten!'

'Zo bedoelen we het niet...', begint Noah, maar Erin luistert niet.

'Laatst was hij hier ook ineens en deden jullie ook al zo geheimzinnig.'

'Het spijt me Erin, maar...'

'Maar wat?' Ik had willen zeggen dat het gecompliceerd is, maar dat zou het alleen nog maar erger maken. Noah kijkt even vluchtig naar mij voordat hij antwoord geeft.

'Thomas en Emily zijn uit elkaar.' Ik hap hoorbaar naar adem en moet mezelf bedwingen om niet te reageren. Erin heeft het niet door of denkt dat het gewoon is omdat Noah "de waarheid" vertelde. Ze lijkt vooral verrast.

'Hadden jullie iets?' Ze kijkt nu naar mij. Ik knik opgelaten. Deze hele leugen is verschrikkelijk, maar ik kan haar niet de waarheid vertellen. Nog heviger dan Noah zou ze erop staan dat ik het vertel aan de hoofdcirkel. En zij zouden hem executeren. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, ondanks dat hij misschien een moordende rol is.

'O mijn god en ik dacht...' Ze maakt haar zin niet af en kijkt in plaats daarvan alleen van mij naar Noah. Natuurlijk, ze herinnert zich dat zij Noah en mij als stel had bedacht. Ongemakkelijk steek ik mijn handen in mijn zakken.

'Ik heb een idee. Wat als we met zijn allen uit eten gaan, nou ja, ik kook gewoon eten', stelt Noah voor.

'Waarvoor? Ons gebrek aan vooruitgang?' In haar stem is de sarcastische toon duidelijk hoorbaar.

'Nee, gewoon omdat het gezellig is.' Hij kijkt enigszins smekend naar mij in de hoop dat ik zijn idee wel aanmoedig.

'Waarom ook niet. Het klinkt wel leuk toch?' Erin lijkt nog steeds niet helemaal enthousiast. Ineens vraag ik me af met wie ze normaalgesproken eigenlijk omgaat. Ze hoort niet bij mijn vriendengroep, maar ze lijkt het goed te kunnen vinden met Noah. Verder weet ik alleen dat Liam interesse in haar heeft. Ik heb haar nooit met anderen gezien, realiseer ik me.

Uiteindelijk haalt Erin haar schouders op.

'Prima. Zolang ik maar niet hoef te helpen met koken.'