Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 72

Destiny

Al vijf minuten sta ik aarzelend voor de deur, niet de moed hebbend hem open te doen. Stel je niet zo aan, zeg ik tegen mezelf, maar toch gaat de angst niet weg. Sinds dat dreigement in Emily's huis krijg ik het gevoel dat er elke dag ook zoiets in mijn huis op me te wachten staat niet uit mijn hoofd zetten. Telkens als ik alleen ben heb ik de neiging om iedere hoek te checken of er geen moordende rollen achter staan. Zelfs nu, weken later, is die paranoia er nog steeds. Het is niet logisch. Het dreigement van de moordende rollen was geweest dat ik de volgende dode zou zijn, maar daarna is Erin vermoord en was Emily bijna vermoord. Bijna. We gaan er nog steeds van uit dat ze nog in leven is. Ikzelf ben ervan overtuigd dat ze nog leeft, de moordende rollen hadden haar net zo goed niet mee kunnen nemen als ze haar hadden willen laten sterven. Pfff, ik blaas een lok haar uit mijn gezicht. Waarom zijn moord en dood de laatste maanden zulke vanzelfsprekende woorden in mijn gedachten geworden? De dood lijkt niet eens meer het ergste te zijn wat je hier zou kunnen overkomen. Ik zou liever sterven dan dat ik eerst iedereen om me heen eerder moet zien sterven terwijl ik continu in angst leef. Met dat idee in gedachten open in mijn voordeur. Natuurlijk ligt er geen lijk op mijn vloer, geen bloed, niets. Sinds Noahs arrestatie is er helemaal geen activiteit meer geweest van de moordende rollen. Het is veel te gevaarlijk voor ze op dit moment. Als ze iemand zouden aanvallen, is het waarschijnlijk Noah, aangezien hij al hun namen kent. Daarom houden de bazen hem ook continu in de gaten, want doordat zijn identiteit bekend is, is hij zelf geen gevaar meer. Het is vreemd om Noah als een potentieel slachtoffer te zien en medelijden met hem te hebben, maar het is niet minder raar om hem als een dader te zien. Hij heeft Emily aangevallen en het is zeer waarschijnlijk dat hij ook anderen heeft vermoord, maar Emily is ook een moordende rol. Niemand heeft voor zijn rol gekozen. Daarbij moet ik toegeven dat mijn eigen rol ook niet even onschuldig is als ik mezelf probeer wijs te maken. Ik ben dan wel geen moordende rol en sta aan de kant van de goede, maar elke keer als die stomme telefoon gaat met de melding dat mijn rol actief is, word ik misselijk. Het voelt alsof ik achter iedereens rug om samenspan met de bazen, al is dat niet de volledige waarheid. In ruil voor informatie over mensen in het dorp, krijg ik beelden. Beelden van buiten het dorp. Soms zijn het korte filmpjes van mijn eigen familie, soms die van anderen. De filmpjes zijn op een bepaalde manier geruststellend, maar het voelt niet goed ten opzichte met wat ik ervoor moet doen. Ik kan er echter niet voor kiezen te stoppen, want dan worden de mensen buiten het dorp gestraft. Een keer toen ik weigerde kreeg ik daarna een filmpje waarbij er een mes tegen de keel van mijn slapende zus werd gehouden. Dat was slechts een dreigement, maar het was duidelijk. Wie de bazen ook mogen zijn, ze menen het.

Ik gooi mijn jas op de bank neer en laat mezelf in de stoel zakken waarna ik de klok check. Nog een half uur totdat Justin me komt halen. Hij heeft voorgesteld om samen naar het meertje in het bos te gaan om bij te komen van alle spanning van de afgelopen dagen. Als hij zoiets voor Emily's verdwijning zou hebben gevraagd, zou ik helemaal door het dolle heen zijn geweest, maar nu lijkt zoiets van een veel minder groot belang. Mijn beste vriendin is ergens en wordt gevangen gehouden door de bazen. Wie weet wat ze met haar doen?

Toch sluit ik even mijn ogen om me voor te stellen wat er straks zou kunnen gebeuren. Hij had echt gezegd dat we met zijn tweeën zouden gaan toch? Ja, daar ben ik zeker van.

Ik probeer me tot in detail voor te stellen hoe hij voor mijn deur zou staan, enigszins ongemakkelijk, maar met een fonkeling in zijn ogen die verraadt dat hij blij is om me te zien. We zouden samen naar het bos lopen, niet hand in hand, maar dicht genoeg in elkaars buurt. Het zou koud zijn en hij zou zijn jas aanbieden...

Een plotselinge trilling in mijn broekzak doet me uit mijn kleine fantasie ontwaken. Mijn telefoon. Dat helse apparaat toch ook. Aarzelend klap ik het apparaatje open, mijn vingers ondertussen gewend aan die handeling al had ik voordat ik in dit dorp belandde nog nooit zo'n ouderwetse mobiel aangeraakt. Wel had mijn moeder me ooit een oude smartphone laten zien, maar ook die hadden in hun tijd al veel meer gekund dan dit ding.

Het scherm licht meteen op alsof het me begroet, niet dat de meldingen ooit als een warm onthaal zijn. Ik heb een sms binnengekregen van de bazen, wat anders. De bazen zijn de enige die verbinding kunnen maken met deze telefoons. Hoewel ik niet veel van de technologie achter de oude communicatiemethodes zoals sms weet, is het me duidelijk dat de sms die ik heel in het begin naar mijn zus heb geprobeerd te sturen nooit is verzonden. Ook nu, terwijl ik de telefoon ontgrendel en naar het berichtenscherm ga, zie ik het bericht staan, nog steeds met een icoontje erbij wat aangeeft dat hij aan het laden is. Bovenaan het schermpje staat het ongelezen bericht. Het is hetzelfde bericht als iedere vorige keer.

"Je rol is vannacht actief. Informatie benodigd over Justin. Inleverpunt is bij de oude put in het bos."

Het enige verschil tussen de berichten waren de personen en het inleverpunt, die wordt steeds aangepast zodat de bazen onopvallend mijn enveloppen met informatie kunnen meenemen. Ik vloek zachtjes als de betekenis van deze opdracht tot me doordringt. Voor vanavond moet ik nuttige informatie voor de bazen hebben, over Justin. Op de een of andere manier moet ik hem bespioneren, uithoren, of op een andere manier informatie uit hem krijgen. Meestal hou ik iedereen gewoon van een afstandje in de gaten en is dat genoeg. Wanneer de bazen dan naar een specifiek persoon vragen is het meestal voldoende om ze van een afstand in de gaten te houden, dat voelt iets minder ongemakkelijk. Twee keer eerder hebben ze naar een van mijn vrienden: een keer naar Rowena, vlak voordat Emily werd meegenomen, en Thomas net erna. Ik vermoed dat de bazen wilden weten hoe Thomas op Emily's verdwijning reageerde, dat is in ieder waar het in mijn verslag het meest over heb gehad. Bij Rowena was het veel vager en had ik bijna geen informatie. Het filmpje wat ik toen van de bazen kreeg was ook veel korter en vager geweest dan de meeste anderen, alsof de kwaliteit van mijn informatie baseert hoeveel ik ervoor terug krijg.

Nu moet ik dus informatie hebben over Justin... Plotseling zie ik tegen het afspraakje van vanmiddag op. Alles wat hij zegt dreigt doorgespeeld te moeten worden naar de bazen. Waarom willen ze in de eerste plaats informatie over hem? Het enige wat ik kan bedenken is de aanval op de bazen die we aan het plannen zijn. Daar heb ik in mijn andere verslagen tot nu toe niets over gezegd en ik heb nog niet te horen gekregen dat ik iets weg heb gelaten. Zouden ze het doorhebben? Aan de ene kant vind ik het moeilijk om te geloven dat ik de enige bron van informatie voor hen zou zijn over het dorp. Ze zouden toch wel verborgen camera's of zoiets hebben? Aan de andere kant zouden camera's mijn hele rol onnodig maken. Dit heb ik me wel vaker afgevraagd en meestal kom ik tot de conclusie dat er waarschijnlijk meer mensen zijn met dezelfde rol als ik: "spionnen". Als ik informatie niet doorgeef, kunnen ze via anderen controleren of ik niets achterhoud. Toch maken we dan misschien een kans om ons plan geheim te houden: wie in het dorp zou het aan de bazen verlinken?

Justin is precies op tijd. Letterlijk. Op het moment dat de klok twee uur slaat belt hij aan. Waarschijnlijk had hij staan wachten tot dat moment, dat lijkt me wel iets voor hem. Nerveus doe ik de deur open nadat ik mijn jas mee gris. Twee gevoelens lopen compleet door elkaar zodra ik hem voor de deur zie staan. Aan de ene kant voel ik de spanning omdat dit voelt als een date, al heeft niemand dat exacte woord benoemt. Aan de andere drukt het besef van mijn opdracht van de bazen en het daarbij horende schuldgevoel op me. Ik wil niemand hun privacy schenden en zeker die van Justin niet.

'Hey', begroet ik hem, proberend zo normaal mogelijk te klinken. Zijn ogen lichten op terwijl hij me terug groet. Hij draagt een donkerblauw overhemd wat hem goed staat en zijn ogen accentueert. Zijn blonde haar zit in dezelfde nette scheiding als altijd. Samen lopen we richting het bos. We zijn wel vaker met zijn tweeën geweest zonder anderen erbij, vooral de laatste tijd. Justin kwam regelmatig langs bij mijn werk om met me mee naar huis te lopen, aangezien onze huizen vlakbij elkaar zijn en hij zei dat hij het geen fijn idee vond als ik 's avonds alleen door het dorp liep. Zijn bezorgde houding is lief, maar ik heb me er ook vaak genoeg aan geërgerd. Sinds het dreigement behandelt iedereen me alsof ik iedere seconde van de dag aangevallen zou kunnen worden, dat wordt ook al snel vermoeiend. Dit keer lijkt hij veel meer gespannen dan de vorige keren, of misschien ligt dat aan het feit dat ik zelf de zenuwen door mijn lijf voel gieren.