4 Deadly Queens

Special Chapter #2: I Respect You

Kiana's POV

"Are you tired? Do you want to rest?" Tanong sa akin ni Georgia, ang personal nurse ko dito. Saglit akong natahimik habang nakatingin sa dalawang magkabilang railing na may daan sa gitna. It's already two o'clock in the afternoon and still, halos hindi pa din ako makatayo kahit na isang minuto lang.

"Kiana," napatingin ako kay Black at doon ko lang napansin na nakatitig lang pala ako doon. "Can you still continue?"

Kahit alanganin ay tumango na lang ako. Mukhang aangal pa sana siya pero pinagalaw ko na ang wheelchair ko at lumapit sa railings na nagsilbing theraphy area ko. Pawisan na ako at medyo hinihingal pero alam kong kaya ko pa. Three months have passed and their is no too much improvement with my condition. Ayokong umabot pa ako dito ng ilang buwan o isang taon kaya gagawin ko ang lahat para makalakad ulit. I badly want to go back in the Philippines.

Umiling ako ng makitang lalapit sana si Georgia para tulungan ako. I leaned a little bit forward at hinawakan ang dalawang dulo ng railing. After taking a deep breath, sinubukan kong tumayo. I immediately felt the pain in my lower body but compared before, it's more tolerable now. Sinayad ko ang mga paa ko sa daan sa gitna ng dalawang railing at pinilit na maglakad. I smiled when I was able to do three steps but that immediately vanished when my grasp became weak. Sa sobrang hirap ay nabitawan ko na lang ang railing at napaupo.

"Letche." I whispered.

Black and Georgia immediately came near. "Pagod ka na. Let's continue tomorrow." Kaagad akong umiling sa sinabi ni Black.

"I can still try."

"But you're already panting, sweating and whining because of the pain. Don't force yourself. We still have more ti–" I cut him off after wiping some of my sweat. Ang lamig dito sa bansa na ito pero ang init ng pakiramdam ko.

"I'll try it again. Hindi ako uuwi hangga't hindi ko nakakayang tumayo ng isang minuto." I said in a determined tone. Nakita ko ang pag-angal sa mga mata niya pero tinignan ko lang siya ng seryoso. I gave up the therapies for seven years but now that I already made up my mind, I will do everything just to be able to stand again and walk with my feet. "Just one minute. After that, uuwi na tayo." Sambit ko at wala na siyang nagawa kung hindi ang bumuntong hininga at tumango.

"Let's try it again." Sabi ni Georgia at tumango ako. Tumayo naman si Black sa dulo at tumingin sa akin.

"Stand up and walk. Come to me, Kiana. I am challenging you." Sambit niya at tinagilid pa ang ulo niya na para talagang nanghahamon. Napahinga ako ng malalim ng mapagtanto ang ibig niyang sabihin. He's at the end of the way and I'm near at the other end. Gusto niya akong lumapit sa kanya. It will take a minute bago ako makarating sa kanya at iyon siguro ang dahilan niya.

Just one minute. Let me stand and walk for one minute.

I heaved a sigh and reached for the railings. I forced myself to stood up. Dahil mahirap na igalaw ang mga paa ko, madalas ay binubuhat ko na lang ang sarili ko para makaabante. But now, I want to walk. I want to take few steps and come near him.

"Shit." Muntik na akong matumba pero buti na lang ay naitungkod ko kaagad ang kanang siko ko sa railings. Umiling lang ako ng mapansing lalapit sana sa akin si Georgia.

"Come to me. Walk towards me. You can do that, Kiana." I almost cursed under my breath because of the words coming out from his mouth. Bwiset na ito. Kung makautos akala mo naman tauhan niya ako.

I calmed myself and tightly held both railings. I endured the pain and did what I can so I can come near him. Hindi ko hahayaang matapos ang araw na ito ng hindi ako nakakalapit sa kanya. Because if I wasn't able to win his challenge, it means, I can't stand for a minute and have to wait for days again.