Güzel Güçlü Serisi

1. Bölüm: Yeni Başlangıçlar

Herkese merhabaa^^

İlk olarak bu satırları okuyan güzel insan, ailemize hoşgeldin. Aile derken hani cidden aile he şaka yapmıyorum. Bu kitaptaki yorumlarda buluşup yakın dostluklar kuran o kadar çok insan var ki. Okuyunca siz de analayacaksınız. Gerçek anlamda aileme hoşgeldin. Bu benim ilk kurgum. Hatalarım için şimdiden özür dilerim. Evet kusursuz değilim, evet hatalar var ama gördüklerimi elimden geldiğince düzenlemeye çalışıyorum.

Evet yine çok konuştum. Şimdiii o zaman sizi kitapla baş başa bırakıp aradan çekileyim. Seviliyorsunuz^^ 💛

•••

*Her yeni başlangıcın zorlukları vardır...*

"Baba ben de gelsem olmaz mı? Ben tek başıma yaşamak istemiyorum."

"Hayır Duru ısrar istemiyorum. Senin için yapıyoruz bunu."

Babam kadar inatçısını tanımıyorum. Ne yapsam ne etsem ikna edemiyorum işte. İnatçılığımı babamdan aldığımı söylerdi annem. Ama babam master yapmış biri olarak elbette onun eline su dökemezdim. Babam işleri dolayısıyla annem ile beraber başka şehire taşınma kararı almıştı. Ama nedenini bilmediğim bir şekilde beni yanlarında götürmek istemiyorlardı. Anlamıyordum. Neden beni götürmemekte bu kadar ısrarcıydılar? Bu benim canımı ne kadar sıksa da babam bir şey söyledi mi karşı gelmek imkansız oluyordu. Kabul etmekten başka seçenek kalmamıştı.

Koşar adım odama gittim ve arkamdan kapıyı kilitledim. Kapının önünde sırtımı kapıya yaslayarak kendimi yere bıraktım ve dizlerimi kendime doğru çektim.

Nasıl alışabilirdim ki bir anda tek başıma bir hayata. Bu bana ürkütücü geliyordu.

Okulda yaşadığım sorunlar nedeniyle başka bir okula gidecektim. Babam bana bir ev tuttuğunu söylemişti. Bir anda herşey değişmişti benim için.

Yeni okul, yeni hayat, yeni arkadaşlar, yeni ev...

Sıkıntıyla elimi saçlarımın arasına geçirdim. Geçirdiğim an yastığım yere düştüğünde irkildim. Yastık bir anda nasıl yere düşmüştü öyle? Güldüm. "Rüzgardandır be ne olacak?"

He canım senin yastığın bir yaprak olduğu için hava değdi mi süzülür etrafta. İç sesim gerçeği yüzüme vururken nefesimi sesli bir şekilde dışarı verdim. Her an çıldırabilirdim. Belki de çoktan çıldırmıştım.

Son bir aydır sürekli görüyordum böyle şeyleri. Kafayı sıyırmak üzereydim. Bir de üstüne ailemden ayrılıyordum bugün.

Nasıl baş edecektim böyle bir olayla?

Olmamış gibi davranmaya gayret ederek gardrobumun üstündeki mor valizi aldım ve eşyalarımı içine geçirmeye başladım. Başka bir hayata yolculuğun ilk adımını atmıştım.

Eşyalarımın bir kısmını bavula yerleştirdikten sonra mor bavulumu kapattım ve diğer siyah bavulumu almak için gardrobumun üstüne doğru elimi uzattım.

Siyah bavul mor bavula göre daha geriye yerleştirildiğinden bir türlü yetişememiştim. Sinirle tekrar bavula yeltendiğimde bavul elime doğru geldi ve elime değince durdu. Ona yetişebiliyordum artık. Ama nasıl olmuştu bu?

Şoka uğramış bir vaziyette bavulu elimden bırakıp kendimi yatağıma bıraktım. Bir aydır oluyordu ama hala anlam verememiştim. Gözümden akan yaşa hakim olamadan etrafıma baktım. Her şey üst üste geliyordu. Korksam mı sevinsem mi şaşırmıştım.

Bavula bir daha dokunmaya korktum ve odamdan hızlıca çıktım. Kim korkmazdı ki? Çıldırmak üzereydim. Düşünsenize elinizle bir yeri işaret ediyorsunuz ve eşyalar hepsi size geliyor bir anda. Yaşamadan bilemez kimse.