Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 79

Uiteindelijk gaat Nick chagrijnig weg en alleen Myrthe en ik zijn nog over. Ze staat voorover gebogen om haar papieren bij elkaar te rapen. Terwijl ik naar haar toe loop heb ik een vreemd gevoel. Mijn maag lijkt zich om te keren, mijn hart lijkt drie keer zo snel te gaan als normaal en het is alsof ik een brok in mijn keel heb. Is dit een systeemfout? Na wat research ben ik erachter gekomen dat ik een van de meest geavanceerde types AI ben, zo dicht mogelijk bij menselijk als dat ze tot nu toe kunnen maken. Mijn lichaam functioneert in principe hetzelfde als bij mensen, behalve dat mijn brein meer computer is en geen van mijn organen daadwerkelijk organisch is waardoor ik immuun ben voor ziektes, vermoeidheid en dergelijken. Maar nu lijkt er iets fout te gaan. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Als ik dichterbij komt, kijkt ze op. De woorden die ik had willen zeggen lijken uit mijn geheugen gewist.

'Waarom heb je me bij de hoofdcirkel laten komen?' Die vraag had zoveel subtieler kunnen zijn, maar in plaats daarvan klink ik als een of ander onzeker kind.

'Omdat jij er voornamelijk voor verantwoordelijk bent dat Noah ontmaskerd is.' Ze kijkt me niet meer aan, maar kijkt in plaats daarvan weer naar de papieren op de tafel. Haar aandacht lijkt daar echter ook niet helemaal bij, want ze brengt de stapel net zo ver weer in de war als dat ze het ordent. Zou ze aanvoelen dat ik niet menselijk ben? De angst om ontdekt te worden is na de weken wel iets gezakt, maar nu knaagt het toch weer aan mijn gedachten. Dan herinner ik me eraan in welke situatie ik nu ben. Myrthe vertrouwt me, ze heeft me hier zelf bij gehaald, dus ik heb niets te vrezen. Nogmaals kijk naar haar en schakel bewust ieder systeem uit wat extreem reageert op Myrthes nabijheid.

'Volgens mij is dat niet de enige rede.' Ik leun over de tafel en leg mijn hand op het bovenste blad zodat ze niet meer verder kan. Ze kijkt op, maar kijkt me niet aan.

'Zoals je waarschijnlijk zelf al doorhebt lopen de meeste hier vooral achter me aan en proberen ze bij me te slijmen om dingen voor elkaar te krijgen. Jij brengt daar wat verandering in.' Ik heb geen idee of ik dat moet opvatten als een compliment of dat ze gewoon de rest beledigd, maar ik ben in ieder geval blij dat Myrthe het zelf ook opmerkt.

'Ik was al bang dat je het leuk vond om gevolgd te worden door een groep die continu dingen probeert te regelen voor hun eigen gewin.' Ik grijns plagend, hopend dat ze het niet persoonlijk opvat. Ze aarzelt even, maar glimlacht dan ook.

'Ik had toch wel gehoopt dat je me iets hoger geschat had.' Ze pakt haar papieren op, tikt ze op de tafel zodat het een nette stapel vormt en stopt ze in haar schoudertas. 'Maar ja, niet iedereen heeft het geluk om zo'n vriendengroep als jullie te hebben hier in het dorp.' Ik had er nooit over nagedacht hoe onze vriendengroep naar anderen toe eruit ziet, maar geluk zou ik het niet noemen.

'Het is niet echt geluk. Met Emily weg en Noah als verrader liggen dingen wat gecompliceerd', is het enige antwoord wat ik kan bedenken. Myrthe knikt bedachtzaam.

'Zo bedoelde ik niet...', begint ze, maar ik wuif haar excuses al weg.

'Het geeft niet.'

'Jawel, laat me je uitnodigen om bij mij koffie te komen drinken, om het goed te maken.' Die hele vraag voelt onwerkelijk. De burgemeester vraagt me om bij haar koffie te drinken, maar terwijl ik naar haar kijk zie ik niet de burgemeester, ze is gewoon Myrthe, een meisje dat ik nauwelijks ken.

'We zijn niet echt vrienden...', zeg ik aarzelend. Het is niets voor mij om te aarzelen, maar toch. Nee zeggen is onmogelijk, ik wil graag meer tijd met haar doorbrengen. Tegelijk voelt het hele idee ongemakkelijk.

'Wie zegt dat ik je mee vraag als vrienden?'

Even later zit ik op de bank in Myrthes villa-achtige huis. Van buiten zag het er gewoon uit als een enorme blokhut, een reusachtige variant van de normale huisjes, maar binnen in blijkt het veel luxer. Mijn herinneringen als meisje op de boerderij zijn dan misschien wel geïmplanteerd, toch voel ik me niet op mijn gemak tussen zulke luxe. Mijn brein probeert zoveel mogelijk informatie over etiquette te downloaden terwijl Myrthe koffie aan het zetten is.

'Dus Rowena, hoe zag jouw leven eruit voor Mystic Valley?' Er beginnen meteen alarmbellen te rinkelen. De dingen die ik me herinner over daarvoor zijn niet echt. Voor Mystic Valley stond ik waarschijnlijk ergens in een ontwikkelingslaboratorium waar ze bezig waren me in elkaar te zetten. Alles wat ik herhaal van mijn valse herinnering is een leugen en zal onwaar blijken als ze het na zal trekken. Met moeite weet ik mezelf te ontspannen. Ze vraagt het niet omdat ze wil gaan na trekken of ik de waarheid spreek, ze probeert gewoon een praatje te maken, niets om me zorgen over te maken.

'Ik woonde op een boerderij, dus mijn leven bestond uit de kleine boerderij met daar omheen de akkers en het veld voor de koeien, schapen, een paard en een zeer eigenwijze pony. Verder hadden we op het erf kippen en een paar ganzen. Dus er waren vooral veel dieren.' Myrthe knikt bedachtzaam, op eenzelfde manier als dat ze geknikt had in het dorpshuis. Ondertussen zet ze een dampende kop koffie voor me neer op de tafel en laat zichzelf naast me neer vallen op de bank. Ze legt haar voeten op de glazen tafel terwijl ze voorzichtig een slok koffie neemt. Haar ontspannen houding maakt me zelf ook iets meer relaxt, al kan ik niet plaatsen waarom ze zich zo op haar gemak lijkt te voelen bij me. We kennen elkaar amper en zij kijkt normaal gesproken amper naar me om. Ik heb daarentegen het idee dat mijn brein alle momenten waar zij bij was heeft opgeslagen.

'En je familie?' Ze klinkt oprecht nieuwsgierig.

'Ze zijn oké. Mijn ma is vooral veel aan het werk of verzorgt mijn oma, die bij ons woont omdat ze zelf niet meer alleen kan wonen. Mijn pa is altijd degene geweest die voor mij zorgde. Mijn oma is ook erg aardig. Als kind vertelde ze me altijd verhalen van vroeger, voordat er AI en dergelijken waren.' Myrthe glimlacht. Ze kijkt zo ontspannen dat ik haast zou vergeten dat ze überhaupt de burgemeester is. Normaal gesproken lijkt ze een soort autoritaire houding over zich heen te hebben. Misschien is dat nog wel meer om mensen op afstand te houden dan om over te komen als een leider. 'Hoe zit het met jou?' Ik leun naar voren om mijn kop koffie te pakken. Myrthe aarzelt even voordat ze antwoord geeft.

'Het is niet echt het leukste verhaal.' Ze bijt nerveus op haar lip en ik kan mijn ogen niet van haar nerveuze trekje afwenden.