Can't Help Falling In Love (Estella Series # 1)

Chapter 50

Chapter 50

Engagement

I couldn't sleep that night. Umiyak lamang ako ng umiyak. Pakiramdam ko nga rinig ako sa kabilang kwarto. I couldn't tell anyone. Hindi ko masabi ang sakit na nadarama. Okay lang. Dahil kung may magtatanong ay hindi ko rin mae-explain.

Look at the chance we lost. Sana'y may "kami" ngayon. I won't be devastated as I am today. I would be happy. I won't be broken.

Ang hirap pala talagang kalabanin ng takot.

I but my lips and hid under the blanket when I heard the doorknob move. Pinigil ko ang aking hininga para pigilan ang hikbi.

"Hala ka. Tulog na tulog ang bakla." I heard Angela.

Nakarinig ako ng kaluskos. Pagsara ng pinto. Mahihinang bulong at ang paggalaw ng kama. Huminga ako ng malalim at pinakiramdaman ang paligid. Bumukas at sumara ulit ang pinto. Kapagkuwan ay narinig ko ang pagtunog ng kama.

Unti-unti kong tinanggal ang pagkakatakip ng kumot sa akin. Everyone is sleeping. Nawala naman ang antok ko.

Nawala nga rin ata ang kalasingan sa sistema ko gawa ng nangyari kanina. Everything is just so painful but my damn body wouldn't let me sleep and rest.

Unti-unti akong tumayo. I searched for my slippers and took my jacket before exiting the room. It's 4 in the morning. Wala pa rin akong tulog. Wala pa ring tigil ang puso ko sa pagdurog.

I sat at the lounger. Kaharap ko ang kalmadong dagat. How I wish my nerves can be calm like that. Niyakap ko ang sarili ko sa lamig.

Meron talagang mga pagkakataong nasasayang dahil sa takot. Iyong sana nagawa mo na ang bagay na matagal mo ng gustong gawin kung hindi ka lang pinangunahan ng takot. Sana nakamit mo na ang pangarap mo kung hindi ka lang napangunahan ng takot. Sana... maayos ang lahat kung hindi ka lang pinangunahan ng takot.

But we can't blame anyone but us. We blame ourselves for letting our fear eat us. For letting it take over our feelings and desires. For letting it control us. Wala tayong masising iba kundi ang ating mga sarili.

Sobrang daming problema sa mundo. My problem is the least problem everyone should worry about. Maraming taong hindi nakakakain araw-araw, walang trabaho, naghihirap mag-aral at hindi makapag-aral, ngunit heto ako at pinproblema ang bagay na hindi naman dapat.

But is it wrong to feel this way? To feel hurt? To feel broken? To feel everything all at once?

Kung hindi si Aiden ang dahilan kung bakit ako nasasaktan ngayon, I'd probably wake him up from his deep slumber. I'd cry at his arms like a baby and he would tease me for looking ugly. Pero after no'n, alam kong kahit papaano, gagaan ang pakiramdam ko.

Siya lang ng naging takbuhan ko. Pero paano na ngayon? Saan na ako tatakbo? Paano na ako tatakbo?

Finally my tears stopped. Natuyo ang luha sa aking pisngi.

I want to apologize to my parents. For being a disappointment. I never meant to make them feel this way. I know they're tired. Kakagaling lang ni Daddy sa sakit at ito kaagad ang ipaparamdam ko sa kanila. But I also want them to understand that this is not what I want. That this is not what's good and best for me. I want them to know that.

I feel extremely down. Para akong literal na pinagbagsakan ng langit at lupa.

I didn't bother to look when I felt someone sit beside me. Amoy pa lang, alam ko na kung sino iyon.

Nagpakawala siya ng hininga. Pinaglaruan ko ang bracelet na bigay niya noong birthday ko.

To be honest, no matter how hurt I feel today, may koonting ginhawa akong naramdaman ngayon. Finally, alam ko na ang nararamdaman niya. Ang tunay niyang naramdaman. Naginhawaan ako ng bahagya dahil ito lang siguro ang kailangan ko para makaraos. Ang side niya.