Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ihahatid na kita,"
Tinignan ko si Baro at nginitian.
Hinayaan lang niya ako hanggang sa matapos akong umiyak. Hindi siya nagsalita, hinawakan lang niya ang kamay ko hanggang sa pakiramdam ko ay wala na akong mailuha pa.
Nang tumigil ako ay muli niya akong nilapitan para alalayan. Inabot ko ang kamay niya matapos niya itong ilahad sa akin at saka niya ako tinulingang makatayo. Hindi siya nagsalita pero sapat na ang katahimikang ibinibigay niya para malaman kong nag-aalala siya sa akin.
He insisted on taking me home pero tumanggi ako. "Hindi na, kaya ko naman umuwi."
He insisted again at this time ay siniguro niyang wala na akong magagawa pa kung hindi ang pumayag.
"I insist, mag-aalas dos na ng umaga. Sinong babae ang umuuwi ng ganitong oras, mamaya mapano ka na pa sa daan, konsensya ko pa."
"Wala ka naman no'n." natatawang sabi ko sa kanya habang nagpupunas ng mukha.
Hindi na ako umiiyak ngunit naroon pa rin ang sakit, nakakangiti na ako pero hindi pa rin maitatago ng mga ngiting iyon ang nararamdaman ko nang mga oras na iyon.
Para akong lutang.
The pain I am feeling right now is more than what I have felt before. I feel like I am not just loosing Jeonghan as the man I fell in love with, I am also loosing the same person who thought me to be stronger and to be braver.
Who made me believe na wala akong hindi kayang gawin.
I lost him, and this time... its for real.
"Ayos ka na ba?" tinignan akomg muli ni Baro ng buong pag-aalala.
Tumango ako at tinignan siya, ang ironic na nasa harapan ko ang mismong taong naging dahilan kung bakit naging malapit kami ni Jeonghan at ngayon ay siya naman ang nasa harapan ko ngayon habang nasasaktan ako ng dahil sa kanya.
Nakakainis, nakakatawa, hindi ko maipaliwanag kung bakit pero parang pinaglalaruan kami ng tadhana. Parang pinaglalaruan ako ng kapalaran.
I fell inlove with the man who help me reach for my dreams, sinaktan niya ako noon at napalapit ng husto kay Jeonghan only to find out na lahat nang nangyari noon kina Baro at Alexene ay hindi totoo.
Ngayon, pinatawad ko na siya as he explained everything to me but I ended up loosing Jeonghan in the process.
Kasalanan ko ba talaga 'to?
Ako ba talaga ang dapat sisihin sa lahat ng nangyayari?
"Hatid na kita. I promise, after this hindi na kita guguluhin. I'll let you do the things that will make you happy, I want to see you happy and smiling again, Kalih."
"Hindi ka naman nanggugulo, and the last thing I need right now ay may isang tao na namang mawala sa buhay ko. Tama na ang isa. I hate when people are leaving, pakiramdam ko may mali sa akin kapag ganoon. Alam mo naman kung anong pinagdaanan ko noong bata pa ako, hindi ba? Iniwan ako ng mama ko at ang papa ko naman may bagong nang pamilya, nobody's left of me. Until nakilala ko kayo, ikaw at ang B1A4."
