How i met your father S.M (greek)

Chapter 93

Chapter 93

Μετά από 10 ώρες πτήση και 8 ώρες διαδρομής με το τρένο φτάσαμε στο χωριό όπου και θα γινόταν η κηδεία.

Μόλις φτάνουμε στο πατρικό μας σπίτι όλες οι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου. Ο παππούς, η μαμά, ο μπαμπάς, η θεία, ο θείος, ο Νίκος, ο Άγγελος, ο Γκίσμο, το σκυλί μας. Όλα ήταν υπερβολικά για να μπορέσω να τα αντέξω.

«καλώς ήρθατε» μας λέει ο Άγγελος μόλις μπαίνουμε στο σπίτι της θείας μου και χώνομαι αμέσως στην αγκαλιά του. Το είχα τόσο πολύ ανάγκη.

Με σφίγγει στην αγκαλιά του κάνοντάς με να νιώσω ασφαλής μετά από αρκετό καιρό.

Όλα μέσα μου πονούσαν τόσο πολύ και δεν ήξερα πως να το επεξεργαστώ.

Ο πόνος από την απώλεια του άντρα μου ήταν απίστευτος και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει χάνω και τα δύο άτομα στην ζωή μου που πάντα ήταν δίπλα μου, τους γονείς μου.

«είσαι καλύτερα;» με ρωτάει ο θείος μόλις έρχεται στο σαλόνι που ξαπλώναμε

«όχι» απαντάω και κάθετε ανάμεσα σε εμένα και την αδερφή μου για να μας αγκαλιάσει και τις δύο.

«όλα θα πάμε καλά» μου λέει χαϊδεύοντας την πλάτη μου και γνέφω θετικά

Σήμερα ήταν η κηδεία και δεν είχα κοιμηθεί καθόλου από τότε που έμαθα τα νέα. 3 μέρες δεν μπορούσα καθόλου να κλείσω τα μάτια μου. Πολλές αναμνήσεις που δεν μπορώ να τις αντέξω. Πολλά συναισθήματα.

Ήμουν στην αγκαλιά της αδερφής μου καθ' όλη την διάρκεια της κηδείας προσπαθώντας να ηρεμίσω τον εαυτό μου χωρίς καμία επιτυχία.

Θα καθόμασταν στην Ελλάδα περίπου 2 μήνες για να κάνουμε και τα σαράντα και έπειτα να γυρίσουμε πίσω. Η θεία έπρεπε να γυρίσει πίσω στην Γερμανία όπως και ο Νίκος στην Ελβετία. Ο μόνος που έμεινε μαζί μας όλες τις μέρες ήταν ο Άγγελος καθώς ήθελε να μας προσέχει.

Πήγαμε αρκετές μέρες στην Καβάλα, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Το σπίτι μας ήταν όλο τακτοποιημένο όπως κάθε φορά το αφήνει η μαμά πριν φύγει.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι τους μυρίζοντάς τους. Έκλεισα τα μάτια μου και δάκρυα απειλούσαν να τρέξουν από το πρόσωπό μου αλλά δεν τα άφηνα.

Ένα σώμα κόλλησε στο δικό μου και με αγκάλιασε. Τα χέρια της αδερφής μου χάιδευαν τα δικά μου και έπειτα ήρθε και ο Άγγελος για να μας αγκαλιάσει. Έκλεισα τα μάτια μου και πρώτη φορά μετά από 10 μέρες κοιμάμαι. Τόσες μέρες δεν ένιωθα καθόλου την ανάγκη να κοιμηθώ , ήμουν στην αγκαλιά της οικογένειας όπου ένιωθα ασφάλεια.

«πως κοιμήθηκες;» με ρωτάει η αδερφή μου μόλις σηκώνομαι από το κρεβάτι. Ο Άγγελος ακόμα κοιμόταν γαλήνιος.

«το χρειαζόμουν τελικά» της λέω και γελάει

«σου έφτιαξα τσάι» μου λέει καθώς ξέρει ότι δεν πίνω καφέ. Της χαμογελάω ελαφρά και πηγαίνω για να βάλω το τσάι στην κούπα μου. Κάθομαι έξω στο μπαλκόνι μαζί της και κοιτάμε την θέα της όμορφης Καβάλας.

«αυτό το σπίτι τι θα το κάνουμε;» την ρωτάω καθώς και οι δύο ζούμε πλέον στον Καναδά και δεν νομίζω να είναι πρόθυμη κάποια να έρθει να μείνει εδώ.

«μπορούμε να το νοικιάσουμε ή απλά να το αφήσουμε και όποτε έρθουμε να ξέρουμε ότι έχουμε ένα σπίτι» μου λέει και αρχίζω να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνουμε.

«Δεν θέλω να το νοικιάσω σε κάποιους. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία το σπίτι και αν το αλλάξουν θα χαθούν όλα» της λέω και γνέφει συμφωνώντας μαζί μου.

«αν δεν έχετε πρόβλημα θα ήθελα να μετακομίσω με την οικογένειά μου εδώ. Θα τους αρέσει πάρα πολύ» ακούμε τον ξάδερφό μας και γυρνάμε να τον αντικρίσουμε. Ένα χαμόγελο απλώνετε στο πρόσωπό μου

«Φυσικά και θα θέλαμε να μείνεις εδώ. Θα το προσέχεις κι όλας» του απαντάει η Ευφροσύνη και γνέφω συμφωνώντας μαζί της

Ο μήνας πέρασε και νομίζω ότι έχουμε αποδεχτεί την όλη κατάσταση όσο δύσκολη και να είναι. Πλέον δεν κλαίω με το παραμικρό αν και μου είναι ακόμα δύσκολο να κοιμηθώ μόνη μου. Αρκετές μέρες τους είδα στον ύπνο μου.

«μαμά, μπαμπά» αναφωνώ μόλις βλέπω τις φιγούρες των γονιών μου και περπατάω για να τους πλησιάσω. Αμέσως με βάζουν στην αγκαλιά τους και ο μπαμπάς αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου

«είσαι καλά γλυκιά μου;» με ρωτάει και γνέφω αρνητικά

«μου λείπετε. Νιώθω ένα κενό» παραδέχομαι και δεν θέλω να κλείσω τα μάτια μου. Θέλω να τους κοιτάω για πάντα.

«το ξέρουμε αγάπη μου. Και εμάς μας λείπεις, σε προσέχουμε» ακούω την γλυκιά φωνή της μαμάς και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάγουλά μου.

«είμαστε καλά. αυτό να ξέρεις, μας λείπετε και οι δύο αλλά είμαστε καλά εδώ που βρισκόμαστε. Και θέλουμε και εσείς να είστε καλά» συνεχίζει ο μπαμπάς και γνέφω

«Σας αγαπώ πολύ» τους λέω με δυσκολία

«και εμείς σε αγαπάμε γλυκιά μου» λένε μαζί και με αγκαλιάζουν μια ακόμα φορά.

Ξυπνάω στην αγκαλιά του Άγγελου για συνειδητοποιώ ότι ήταν όνειρο, χαμογελάω και κουλουριάζομαι καλύτερα στην αγκαλιά του πριν κλείσω ξανά τα μάτια μου.

Είναι καλά και αυτό έχει σημασία.