He wants me

Part seventy - seven

POV Aiden

Ik loop naar buiten en de frisse lucht stroomt mijn longen binnen. Ik haal diep adem en laat mijn handen door mijn haar glijden. Ik kijk naar Lydia die al in mijn auto stapt. Ik zucht en stap in. Zonder de auto te starten zit ik in stilte naast haar in de auto. 'Ben je oke?' Ze schrikt duidelijk op uit haar gedachten en kijkt me glazig aan. We hebben net aangifte gedaan bij de politie. Ik wilde alleen gaan maar Lyd wilde perse mee. In het hele gesprek heeft ze maximaal vijf woorden gezegd. Verder staarde ze de agent maar vooral mij hoopvol aan. Ze knikt ligt. Ik start de motor en in stilte rijd ik terug naar Cameron. Het is inmiddels 20.00 uur 's avonds en ze is nu 28 uur weg. Toen ik het vertelde keek hij me medelevend aan. Ik vertelde hem over de vorige keer, hij keek in een dossier en toen hij bij ons terug kwam vertelde hij me dat het prioriteit werd. De hoop kwam meteen in mij los. 'Wil je wat eten?' vraag ik haar. Ze haalt haar schouders op. Ik zucht en rijd door naar de chinees. 'Ik haal wel even wat. Blijf jij maar zitten.' Ik stap uit zonder op haar reactie te wachten. Ik loop naar binnen en kijk de zaak rond. Er zitten enkel twee personen te wachten. Ik loop door naar de toonbank en begin aan mijn bestelling als er iemand naast me komt staan. Ik kijk Lydia aan en ze glimlacht klein naar me. Ik maak mijn bestelling af en neem de bon aan. Ik ga zitten en Lydia komt in stilte naast me zitten.

'Je moet je niet druk maken.' probeer ik haar gerust te stellen. 'Hoe kan je dat nou zeggen? Ze is jou vriendin en mijn beste vriendin. Hoe kan je je dan niet druk maken.' 'Ik ben in paniek. Echt. Maar we zijn naar de politie gegaan en meer kunnen we niet doen.' 'Bullshit. Jullie hebben altijd je problemen opgelost met dat speeltje van je.' sist ze. 'Dat was anders.' zeg ik snel. 'Dus? Dit gaat om Brooke.' sist ze opnieuw. 'Denk je dat ik dat niet weet? Denk je dat ik dit leuk vind? Snap dan dat de politie dingen legaal kunnen doen.' zeg ik ligt geïrriteerd. Ze zucht en ontwijkt mijn blik. 'Je heb gelijk. Sorry.' mompelt ze. 'Het maakt niet uit.' zeg ik terwijl ik opsta en onze bestelling van de toonbank pak. Samen lopen we naar buiten en stappen in. Ik rijd het parkeerterrein af en vervolg mijn weg naar Cam. 'Denk je dat het lang duurt?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Het werd prioriteit, laten we hopen dat dat ook echt zo is.' zucht ik. Ik zet de auto voor zijn hoofd stil en stap uit. Ik loop naar binnen en het enige wat te horen is, is de tv die zacht aanstaat. 'Wat een gezelligheid.' zeg ik. Meteen kijkt Cameron met kwaad aan. Ik zet het witte, plastic tasje op tafel en pak de borden uit het kastje. 'Ik heb eten.' zeg ik.

De tv word uit gezet en iedereen schept wat eten op. In stilte blijven we om de tafel staan en ongemakkelijk neemt iedereen een paar happen. Ik draai me om en ga zitten. 'Ik heb hier geen zin in.' zeg ik enkel. 'Waarin?' vraagt Nathan. 'Dit ongemakkelijke gezeik. We zijn Brooke kwijt en dat vin dik meer dan genoeg dus please, iedereen spreek je frustraties uit en dan kunnen we weer verder.' zucht ik. Ik kijk de rest aan maar iedereen kijkt mij vragend aan. 'Ja wat? Gaan jullie nou doen alsof jullie het niet door hebben.' Ongemakkelijk kijkt iedereen naar de grond. 'Ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd dat Liam eerst Brooke heeft ontvoerd en nu hier staat om ons te helpen. Ik snap nu de reden waarom maar toch.' ratelt Lydia. Ik kijk Cameron aan. 'Ja wat? Hij heeft ons genaaid en als hij gewoon naar ons toe was gekomen had dit allemaal voorkomen kunnen worden.' zegt hij zonder het oogcontact met mij te verbreken. Ik kijk naar Liam die enkel wat in zijn eten staat te roeren. 'Maar hij wilt het goed maken, anders was hij hier nu niet. Dus stel jullie niet zo aan en eet je eten op en dan kunnen we Brooke gewoon terug halen en al deze shit vergeten.' zeg ik stug. Ik neem een hap en iedereen volgt mijn voorbeeld. In stilte eet ik mijn bord leeg. De ongemakkelijke sfeer word alleen maar erger. Ik sta op en zet mijn bord op het aanrecht. Ik draai me om naar de rest maar niemand neemt de moeite om ook maar iets te zeggen. Ik steek mijn handen in mijn zakken en recht mijn rug. 'Weetje. Jullie zorgen dat jullie het vanavond maar oplossen met elkaar want dit maakt het alleen maar erger. Ik ben er klaar mee en als ik jullie morgen weer zie is dit opgelost. Anders haal ik haar alleen terug en wil ik jullie niet meer zien totdat ze terug is.' zeg ik. Ik draai me om, grijp mijn sleutels van tafel en zonder nog wat te zeggen loop ik het huis uit.