He wants me

Part seventy - two

POV Aiden

Ik heb vandaag twee lessen proberen te volgen maar ik kon mijn aandacht er niet bij houden. Tot grote ergernis van Green ben ik eruit gestuurd. Zonder te kloppen open ik het kantoor van Micheal en zodra zijn blik de mijne vind kijkt hij me medelevend aan. Ik zucht en ga tegenover hem zitten. Hij vouwt zijn handen in elkaar en kijk me vragend aan. 'Wat heb je gedaan?' vraagt hij. 'Niks. Echt niks.' zeg ik snel. 'Ik denk dat dat het probleem was.' mompel ik.

Toen ik op tijd het klaslokaal in kwam lopen keek ze me fronsend aan. Ik ging zitten en heb de hele les niets gezegd. Ik staarde voor me uit met mijn gedachten totaal ergens anders. Het bleek dat ze mij de beurt had gegeven. Ze heeft mijn naam iets van vijf keer gezegd maar ik reageerde niet, puur omdat ik haar niet hoorde, en toen heeft ze me eruit gestuurd.

Hij knikt en kijkt weer terug naar zijn scherm. Ik leg mijn benen op zijn bureau en ga onderuitgezakt in de stoel zitten. Hij kijkt niet eens op. 'Wat doe je?' 'Niks belangrijks.' mompelt hij in zijn hand. Vragend kijk ik hem aan maar hij gunt mij geen blik waardig. Ik sta op en ga achter hem staan. Snel sluit hij zijn scherm en draait zich naar me om. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Niks he?' 'Privé dossiers.' zegt hij voor de verduidelijking. 'Maar ik moet even naar de wc en ga even koffie halen. Jij ook?' Ik knik. Hij staat op en schuift zijn stoel naar achter. Hij loopt naar de deur en draait zich nog even naar me om. 'Ik ben even weg.' zegt hij, en met zijn ogen seint hij naar de computer. Ik knik en hij loopt de deur uit. Meteen schuif ik zijn stoel naar achter en ga zitten.

Ik open het scherm en de schoolfoto van Lucy duikt op. Ik scrol naar beneden maar zodra ik de woorden "speciale informatie" zie stop ik.
Gescheiden ouders. Moeder is vertrokken, adres onbekend. Vader heeft voogdij, adres: Mainstreet 15. Lucy is op zeven jarige leeftijd in therapie gegaan voor verlating- en bindingsangst. Vader heeft een eigen bedrijf.
Ik buig voorover en schrijf het adres op. De deur gaat open en ik schrik op. Zodra ik Micheal zie staan laat ik een opgeluchte zucht vrij en sluit het scherm. 'Gelukt?' vraagt hij terwijl hij de deur sluit en mij een kop koffie. 'Ik denk het.' zeg ik. Hij knikt en ik sta op van zijn stoel. Ik neem een slok en kijk hem aan. Hij knikt en gaat weer zitten. 'En nu?' Ik haal mijn schouders op en kijk even naar buiten. 'Ze wilt me, dan krijgt ze me.' zeg ik simpel zonder hem aan te kijken. Ik kijk hem aan maar hij heeft een moeilijke blik in zijn ogen. 'Doe alsjeblieft geen gekke dingen.' zucht hij. 'Ik? Ik zou niet durven. Hoe kan je dat nou van me denken?' grijns ik. Ik gooi mijn koffie naar achter en zet het kopje neer. De bel galmt door de school en ik steek mijn handen in mijn zakken. 'Show time.' zeg ik. Ik loop naar de deur en open de deur als Micheal me tegenhoud. 'Ik meen het Aiden. Doe normaal.' zegt hij serieus. Ik knik en loop zijn kantoor uit.

Met mijn handen in mijn zakken loop ik de school uit naar mijn auto. Ik kijk het plein rond maar zie nog niemand bekends. Ik leun tegen de motorkap aan en sla mijn armen over elkaar. Ik kijk naar de ingang van de school en na enkele minuten zie ik twee bekende mensen naar buiten lopen. Hun blik glijd af naar mijn auto en zodra ze mij zien grijzen ze. Ze komen op me aflopen en komen naast me staan. 'Wat zei Micheal toen je eruit was gestuurd.' 'Niks. Hij keek me aan en is koffie gaan halen.' 'En waarom grijns jij dan zo?' Met opgetrokken wenkbrauwen kijk Cameron me aan. 'Ik heb heel misschien in zijn computer gekeken en zo het adres van Lucy kunnen krijgen.' Beide krijgen ze een glimlach op hun gezicht. 'Wat is je plan?' vraagt Nathan. Ik kijk hem aan maar hij antwoord niet. Mijn ogen glijden over het terrein en al snel zie ik haar naar buiten lopen. Met open mond kauwt ze op haar kauwgom en ze komt onze kant oplopen.

'He Lucy!' ze kijkt op en begint overdreven groot te glimlachen. Snel komt ze heupwiegend op ons aflopen en blijft voor ons staan. 'Wat dacht je ervan om samen wat te doen?' vraag ik grijnzend. 'O my god! Ja!' gilt ze. Ik tover een neppe glimlach op mijn gezicht en maak mezelf los van de motorkap. 'Stap in.' zeg ik enkel. Ik stap in voor het stuur en meteen zit ze naast me. Ik kijk even uit het raam en zie dat Nathan en Cameron naast elkaar zijn gaan staan met hun armen over elkaar geslagen. Ik kijk Lucy aan die mij aanstaart. 'We moeten wel naar jou. Mijn ouders zijn thuis, en ik denk niet dat dat zo handig is.' zeg ik knipogend. Ik start de motor en rijd weg.