He wants me

Part thirty

POV Aiden

Een boze blik krijg ik naar me toe gezonden van Nathan. 'Waar de fack sloeg dat nou weer op?' 'Ja wat? Zij doet raar.' 'Ach man, zeik niet zo. De enige die nu raar doet ben jij.' 'Hoezo? Eerst negeert ze me en nu gedraagt ze zich als een slet.' Zijn blik word donkerder en boos kijkt hij me aan. Hij zet een stap dichterbij en met een vinger wijst hij naar me. Jij zag net als wij dat ze Liam van haar af duwde en dat ze nu in mijn auto reed was Lydia's schuld. Er was iets met haar aan de hand en ze heeft mijn auto geleend. Brooke is geen slet!' Alles zegt hij met zijn kaken op elkaar geklemd.
Er word een hand op mijn borst gelegd en bij Nathan gebeurt hetzelfde. 'Guys, kalm.' Zacht worden we uit elkaar geduwd. Ik rol met mijn ogen en draai me om o m naar binnen lopen. 'Ja, loop maar weer weg!' Ik draai me om maar achterstevoren loop ik gewoon door. Ik steek mijn middelvinger op naar Nathan en draai mezelf dan weer recht. Ik open de deuren en scan de aula. Hij leunt daar tegen een tafel en is op zijn telefoon bezig. Ik zucht en loop naar hem toe. Voor hem sta ik stil. Hij kijkt me aan maar zegt niks.

'Wij moeten praten.' Hij zucht maar komt dan los van de tafel. Samen lopen we door de gangen zonderen woord tegen elkaar te zeggen.
Ik open de deur van Micheal zijn kantoor en stap naar binnen. Hij sluit de deur achter zich en slaat zijn armen over elkaar. 
'Vertel.' Is hij de eerste die de stilte verbreekt. 'Luister, ik weet niet eens meer waarom we ruzie hebben maar ik ben er klaar mee.' 'We vochten om Brooke.' zegt hij droog. 'Het spijt me man.' zucht ik. Niet begrijpend kijkt hij me aan. 'Dat ze je niet leuk vind. Ik weet hoe je over haar denkt.' 'Tja. That's life.' Ik zucht en loop naar hem toe. Kort sla ik mijn armen om hem heen. 'Vrienden?' 'Vrienden.' Hij laat me los en legt zijn hand op de deurklink. 'Aiden?' Liam draait zich terug naar me om. 'Maak geen misbruik van haar. Dat verdient ze niet.' Ik knik ligt en hij loopt de deur uit. Ik zucht als de bel door de school galmt. Ik loop ook de deur uit en loop door de gangen naar mijn lokaal.
'Guys! Blokuur Engels valt vanmiddag uit!' Ik zucht en loop het lokaal binnen. Tussen de tafels door loop ik naar achteren en laat mezelf naast Cameron vallen. 'Waar was jij?' 'Liam.' zucht ik. 'En?' 'Het is uitgepraat.' Hij knikt. 'Open de boeken op bladzijde 85. We gaan het vandaag hebben over de Koude Oorlog.' Ik zucht en laat mezelf verveelt onderuit zakken. 'Wij gaan vanmiddag praten.' fluistert Cameron naast me. Vragend kijk ik hem aan maar hij ontwijkt me.
———-
De auto komt tot stilstand en ik stap uit. Ik draai me om en zie dat Cameron hetzelfde doet. Hij stapt uit en samen lopen we naar binnen. Ik gooi m'n tas neer en loop door naar de keuken. Ik druk het koffiezetapparaat aan en draai me om naar Cameron die zichzelf op een kruk laat vallen. Ik pak het kopje en schuif het maar hem toe. Ik zet er een nieuw kopje onder en zet het weer aan. 'Waar is Nathan eigenlijk?' Cameron haalt zijn schouders op. 'Ik heb hem sinds vanochtend niet meer gezien.' 'Strange.' Ik pak het kopje en draai me om naar Cameron en leun met mijn armen op het aanrecht. Dan hoor ik de deur openen en weer in het slot vallen. Ik kijk Cameron vragend aan die mij enkel met een kleine lach aankijkt.
Ik kijk weer terug en zie Nathan met Brooke de keuken inlopen. 'Zoals ik al heb gezegd. We moeten praten.' zegt Cameron.

Ik zucht en laat mijn hoofd voor enkele seconden vallen. Ik rol met mijn ogen en ga recht staan. Ik pak mijn kopje van het aanrecht en loop langs ze heen naar de woonkamer. Ik laat mezelf op de bank vallen en de rest doet hetzelfde. Cameron naast me op de bank, Brooke op de stoel en Nathan blijft staan.

'Nou, vertel.' zeg ik en ik neem nog een slok van mijn koffie. 'Ze weet het.' zegt Nathan zonder twijfel. Ik spuug mijn koffie uit en veeg de druppels van mijn lippen. 'Wat weet ze?' vraag ik zacht. 'Serieus? Ben je dom of doe je dom? Je weet wat ik bedoel.' Ik kijk naar Brooke die enkel aan haar vingers zit te frunniken. Ik kijk weer terug naar Nathan die zijn armen over elkaar heeft geslagen en mij moeilijk aankijkt. 'Hoe?' Het blijft stil. Ik richt me op Brooke die nog steeds naar haar handen kijkt. 'Hoe weet je het?' Voor het eerst sinds ze hier is kijkt ze me aan. 'Jij loopt hier met zo'n ding in je broekrand.' 'Hoe weet jij dat nou weer?' zucht ik. 'Toen je ging douchen kwam je terug de kamer in zonder shirt. Toen je terug liep naar de badkamer stak het boven je broek uit.'
Shit! Shit! Shit!
'Aan wie heb je het allemaal verteld? Ben je al naar de politie gegaan?' Het komt er feller uit dan ik zelf doorheb. 'Ik heb het aan Nathan verteld.' zegt ze rustig. En kleine golf van rust overspoeld me. Ik ga mijn mijn handen door m'n haar. Ik laat mezelf achterover vallen en draai mijn hoofd naar haar toe. 'Deed je daarom zo raar?' Ligt knikt ze. Ik knik en kijk de jongens aan. 'En nu?' vraagt Cameron. 'Nu niks. Ze weet het. Er kunnen moeilijk zeggen dat het niet waar is.' zegt Nathan. 'Je mag dit nooit, maar dan ook echt nooit aan iemand vertellen.' fluister ik. Ze knikt. 'Ik beloof het.' 'Mooi.' 'Is het dan nu weer goed tussen iedereen?' Ik kijk Nathan aan die klein naar me lacht. 'Ik denk het.' Dan springt Brooke op uit haar stoel.

'Ik wil nog een ding zeggen.' en ze richt zich op mij. 'Hoe lang ga jij je nog gedragen als een hypocriet?' vragend kijk ik haar aan. 'Liam zoent mij maar ik duw hem van me af. Jij word leip en God mag weten waarom. Kom ik op dat verdomde feestje sta jij verdomme iemand strot schoon te likken maar als ik in iemands auto aan kom rijden krijg ik weer een kut opmerking naar me hoofd toe gesmeten. What the fack is jou probleem?' Ik kijk naar de jongens die mijn hint door hebben. Meteen lopen ze de kamer uit. Ik sta op en ga tegenover haar staan.
'Na die zondag deed je raar en toen zag ik je ineens met Liam zoenen terwijl wij ook hadden gekust. Ik, ik weet het niet.' zucht ik. Ze krijgt een grote lach op haar gezicht. 'Jij bent jaloers!' Met grote ogen vol schrik kijk ik haar aan. 'Aiden Hale is jaloers!' Hard begint ze te lachen. Ongelovig staar ik haar aan en wacht tot ze klaar is. Langzaam word ze rustig.
'Done?' 'Ach, Aidentje toch. Het is niet erg. Jaloers zijn is menselijk.' zegt ze terwijl ze haar armen om me heen slaat. Ik zucht en doe het zelfde. Ik laat mijn hoofd op de hare rusten en langzaam kom ik tot rust.
———-
Song: Issues by Julia Michaels