He wants me

Part twenty - four

POV Aiden

Ze zucht en draait zich weer om. 'Brooke?' Geen reactie. 'Brooke?' Weer geen reactie. Wat is er mis met haar. 'Brooke!' De klas valt stil. Ik voel dat alle ogen op mij gericht zijn maar het kan met niks schelen. 'Gast.' Ik maak mijn blik los van haar rug en kijk even naar Nathan die met op elkaar geklemde kaken mij aanstaart. 'Wat is er?' Ik kijk weer naar Brooke die zich inmiddels heeft omgedraaid. Met een kwade blik in haar ogen kijkt ze me aan. Ik klem mijn kaken op elkaar.
'Iedereen kan gewoon door gaan hoor!' roep ik door het lokaal. Meteen kijk iedereen weer naar de opdrachten in het boek. Mijn blik glijd weer af naar Brooke waarvan ik nog net haar ogen zie rollen.

'What the fack is er met jou aan die hand?' sis ik. 'Wat zou er moeten zijn?' zucht ze. Ik knijp mijn ogen samen. Sinds wanneer doet ze zo. Alsof het haar allemaal niet boeit.
De Brooke die ik gister zag, de rustige, lieve, zorgzame Brooke, die zit hier niet tegenover mij. Ik kijk haar doordringend aan maar zijn kijkt mij enkel zonder emotie aan. 'Heb je er al eens over nagedacht dat niet alles om jou draait?' Niet begrijpend kijk ik haar aan. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?' vraag ik met irritatie in mijn stem. 'Laat me gewoon met rust.' zucht ze. Ze draait zich om en met verbazing geslagen kijk ik naar haar rug. Ik knipper met mijn ogen en raap mezelf bij elkaar.
Ik buig naar voren, ver genoeg zodat ik in haar oor kan fluisteren. 'Als je zo gaat doen zoek je het maar uit.' Ik laat mezelf achterover in mijn stoel vallen en zak onderuit. Even hoorde ik haar adem stokken maar het was niet genoeg dat ze zich omdraait.

'Waar ging dat over?' Ik maak mijn ogen los van haar rug en draai me om naar Nathan. 'Niks.' mompel ik. Ik knijp mijn vuisten samen en langzaam borrelt de woede die in mij was gestegen weer weg. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik grijp mijn tas van de grond en dauw mijn boeken erin. 'Waar ga je heen?' 'Weg.' en ik been naar de deur van het lokaal. 'En waar dacht meneer Hale naartoe te gaan?' Ik zucht en draai me om naar de docent die met over elkaar geslagen armen naar me kijkt. 'Ik heb een geldige reden.' 'En wat mag die dan wel weze?' Mijn ogen glijden af naar Brooke die me moeilijk aankijkt. 'Een privé kwestie die alleen bepaalde mensen wat aan gaat.' Ze slikt. Ik maak mijn blik los en kijk weer naar de docent. 'U dus niet.' en ik loop de deur uit. Ik loop de gangen door. Weg van hier. Weg van dit lokaal. Weg van Brooke. Mijn voeten gaan hun eigen gang, ik zit met mijn gedachten heel ergens anders.

Dan sta ik stil en kijk ik naar de deur voor me. Langzaam haal ik de hendel om en loop naar binnen. De stoel is leeg, wat logisch is omdat hij daar normaal moet zitten. Ik slik en loop naar binnen. Ik sluit de deur achter me. Ik laat mijn tas op een van de stoelen die tegenover het bureau staan en laat mezelf op zijn stoel vallen. Ik zucht en open zijn bureau la. Ik pak het fotolijstje en kijk ernaar. Het is een oude foto van mezelf, die hij altijd bij zich heeft. Ik zucht en probeer het beeld van gister te verdringen. Micheal die bloedend onderuit zakt. Allemaal mijn schuld.

De bel galmt door de school en ik schrik op uit mijn gedachten. Ik had vandaag maar tot 13.00 uur maar ik ben er klaar mee. In ieder geval voor nu. Mijn telefoon trilt en ik vis 'm uit mijn broekzak.

Nathan: Gast
Nathan: Waar ben je?
Ik: Micheal's kantoor
Ik: Why?
Nathan: Green flipt 'm. Kom of twee weken na blijven. Tenminste dat schreeuwt ze
Ik: Kom al

Ik zucht en leg het fotolijstje terug in de la. Ik sta op en grijp mijn tas weer van de stoel en loop de deur uit. Ik open de deur en meteen hoor ik Green. 'Die jongen is er ook nooit! Ik ben er klaar mee. Im ga nu naar de leiding hier, hij gaat maar twee weken na blijven!' Ik grinnik en loop naar het lokaal. Nonchalant open ik de deur. Met een rood hoofd draait ze zich om. 'Goedemorgen mevrouw. Het slijt me dat ik wat later ben, ik had even een privé kwestie die helaas wat voorrang had. Ik hoop dat u het door de vingers ziet.' Met grote ogen kijkt ze me aan. De klas begint te lachen maar Green blijft stil. 'G-ga zitten.' mompelt ze. Ik geef haar een kleine glimlach en loop het lokaal in.

Iedereen heeft een lach op zijn gezicht. Behalve één iemand. Brooke. Ze bijt op de binnenkant van haar wang en kijkt moeilijk in de verte. 'Gast!' Mijn blik komt los en kijk naar Nathan die me met een lach aankijkt. Ik krijg een lach op mijn gezicht. 'Dat was fantastisch!' en hij geeft me een high-five. Ik grinnik en laat mezelf naast hem neervallen. 'Het was de waarheid.' mompel ik. 'Gaat het?' 'Tuurlijk. Het komt allemaal wel goed.' En ik maak mijn blik los om mijn boeken uit mijn tas te halen.