He wants me

Part sixty - nine

POV Aiden

'Ik ga maar eens.' zeg ik terwijl ik opsta en iedereen aankijk. Ze knikken. 'Ik ga ook maar eens.' zegt Lydia en staat ook op. 'Ik breng je wel.' zegt Nathan meteen. 'Dat is echt niet nodig.' zegt ze glimlachend. 'Het is dichtbij, ik loop wel even.' 'Dat is niet nodig, ik breng je wel, ik ga toch weg.' zeg ik. Dankbaar kijkt ze me aan en loopt naar Nathan. Snel drukt ze haar lippen op de zijne en loopt dan naar me toe. Samen lopen we de voordeur uit en stappen in.

De afgelopen middag is ongemakkelijk geweest. We zaten allemaal aan hetzelfde te denken maar niemand heeft wat gezegd. Niemand wilde erover beginnen. 'Ga je nog rijden?' vraagt ze. Ik schrik op en kijk haar aan. 'Ja, sorry.' Ik schraap mijn keel, start de motor en rijd weg. Even kijk ik haar aan maar zij kijkt recht voor zich uit. 'Je kan gewoon zeggen dat je er niet oke mee bent.' zeg ik haar. Ze lijkt op te schrikken uit haar gedachten. 'Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet denken.' zucht ze. 'Ik dacht dat ik hem kende. Echt kende. Ik vertelde hem alles en ik dacht hij mij ook.' Ik kijk haar medelevend aan. 'Maar goed, jij deed ook alles met hem.' zegt ze terwijl ze klein glimacht. 'Klopt en ik snap ergens echt wel de keuze die hij heeft gemaakt. Ik had waarschijnlijk dezelfde keuze gemaakt als het om één van de jongens zou gaan. Het enige wat ik erg vind is dat hij me niks verteld heeft. Ik had hem kunnen helpen, maar in plaats daarvan heeft hij alleen gehandeld en mijn vriendin ontvoerd.' 'Jullie hadden nog niks.' grinnikt ze. Ik lach. 'Klopt, maar die avond dat ze terug kwam en voor mijn deur stond wist ik zeker dat ik van haar hield.' zeg ik terwijl ik de auto stil langs de weg zet. Ze antwoord niet en ik draai mijn hoofd naar haar toe. Ze kijkt me glimlachend aan. 'Nooit gedacht dat Aiden Hale nog soft zal worden.' zegt ze lachend. Ik grinnik en laat mijn hoofd hangen.
Opnieuw kijk ik naar haar. 'Als je hem vergeeft is dat niet erg he?' vraag ik haar voor de zekerheid. 'Weet ik.' Ze buigt zich voorover en drukt een kus op mijn wang. 'Doei.' zegt ze en ze stapt uit. Ik lach en kijk haar na tot ze binnen is.

Ik blijf zitten en haal mijn telefoon voor het eerst in de middag uit mijn broekzak. Ik zet het toestel aan en meteen glijden mijn ogen af naar de tijd. 18.30 uur. Automatisch glijden mijn ogen af naar de enkele berichten die ik hem gemist. Drie gemiste berichten van Brooke en twee gemiste oproepen. Ik stop mijn telefoon weg en start de motor. Ik rijd weg en sla een paar bochten om en wacht voor een paar stoplichten. Voor haar huis kom ik tot stilstand. Ik rijd haar oprit op en stap uit. Ik steek mijn sleutels in mijn zak en loop naar de voordeur. Ik bel aan en verwacht het vrolijke gezicht en de sprankelende ogen van mijn meisje te zien, maar in plaats daarvan zie ik haar moeder.

'Goedemiddag, Aiden was het toch?' 'Goedemiddag mevrouw.' 'Zeg maar Deborah, kom binnen.' Ik loop naar binnen en volg haar naar de woonkamer. Ik kijk de woonkamer door maar zie Brooke nergens. 'Wil je wat drinken?' 'Nee dank u.' 'Je.' verbeterd ze me. Ik glimlach en ga zitten terwijl ze naar de bank wijst. 'Is Brooke thuis?' vraag ik haar maar meteen. Niet begrijpend kijkt ze me aan. 'Ik dacht dat ze bij jou was.' 'Nee, ik heb haar vanochtend hier afgezet.' 'Hier is ze niet en ik heb niks meer van haar gehoord. Ik zag wel dat ze thuis is geweest omdat er afwas in de vaatwasser stond maar ik heb haar nog niet thuis gezien.' zegt ze terwijl ze me vragend aankijkt. 'Hoe laat was u, ik bedoel je, thuis?' 'Een uurtje geleden.' zegt ze. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zie dat ik voor het laatst rond 16.00 uur iets van haar heb ontvangen. 'Ik heb al sinds 16.00 uur niks meer van haar gehoord.' zeg ik denkend terwijl ik haar moeder aankijk. 'Ik heb haar gisteravond voor het laatst gesproken, ze zei dat ze bij jou was.' zegt ze, meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Kan ze niet bij iemand anders zijn?' 'Ik, ik denk het niet. Ik kom net bij onze vrienden vandaan, daar was ze niet.' 'Wat als ze nu weer weg is?' vraagt haar moeder me nu in paniek.