He wants me

Part forty

POV Brooke

Meteen draait ze zich om. Met grote ogen kijkt ze me aan. 'B-Brooke.' fluistert ze. Ik knik en open mijn armen. Meteen vliegt ze erin. Ik grinnik. Ze laat me los en kijkt me aan. 'Hoe dan?' 'Ik ben uit de auto gerend en met een chauffeur mee gelift.' zeg ik simpel. Lydia word aan de kant geduwd en Nathan kijkt me bewonderd aan. Ik krijg een lach op mijn gezicht en spring in zijn armen, het zelfde gebeurd bij Cameron.
Ik laat hem los en kijk naar Aiden die er ongemakkelijk bij staat. 'Sinds wanneer ben je terug?' 'Gisteren.' De blik ik Lydia haar ogen wird emotieloos. 'En je heb me niet eens gebeld.' 'Schat, ik had geen telefoon.' 'Waar ben je geweest dan?' 'Ik ben naar Aiden gegaan.' mompel ik. Haar ogen worden groot en Nathan en Cameron draaien meteen hun hoofd naar hem toe. 'Ja wat?' 'Niks.' zegt Cameron snel met een kleine grijs op zijn gezicht. Aiden rolt met zijn ogen. 'Kom we gaan naar binnen.' zegt Lydia en ze trekt me mee. De jongens lopen achter ons aan maar niemand zegt wat. Lydia duwt de deuren open en met z'n alle lopen we naar binnen.

Aiden gaat op zijn standaard plekje staan en met z'n alle staan we om hem heen. Ongemakkelijk kijk ik de aula rond. Vele ogen zijn op mij gericht en iedereen fluistert. Er word een arm om me heen geslagen en ik word tegen een harde borstkas aangedrukt. 'Maak je niet druk.' fluister Aiden in mijn oren. Zijn frissen adem strijkt over mijn gezicht en er ontstaan kippenvel. Ik kijk hem aan en geef hem een kleine glimlach. Ik kijk naar de rest maar die hebben hun ogen gefocust op ons.
Ik kijk naar Cameron maar zodra hij langs mij heen kijkt verhard zijn blik, Lydia rolt met haar ogen en Nathan zucht. Niet begrijpend kijk ik haar aan maar meteen word mijn vraag beantwoord.
'Aiden!' Een schelle stem galmt door de aula en haar hakken tikken op de grond. Ik hoor Aiden vloeken en zijn arm glijd van mijn schouder.  Er word een hand op mijn schouder gelegd en word aan de kant geduwd. Ik bots tegen Lydia aan en we moeten een paar stappen naar achter zetten om onze evenwicht te bewaren. 'Sorry.' fluister ik. Ze schenkt me een kleine glimlach maar dan glijden haar ogen af naar het tafereel wat er naast me gebeurd. Ik zucht en kijk ook. Meteen zie ik dat Aiden zijn ogen op mijn gevestigd zijn. 'Aiden, baby, waar was je nou?' Hij klemt zijn kaken op elkaar en kijkt naar Lucy, maar hij zegt niks. 'Heb je gehoord dat de weer terug is?' fluistert ze. De blik in zijn ogen word donkerder. 'Zé heeft een naam en zé heb je net aan de kant geduwd.' zegt hij bits. Overdreven zucht ze. 'Lucy, wat the fack wil je?' Ze slaat haar armen over elkaar en zet een stap dichterbij. 'Jij bent van mij. Jij moet aardig tegen me zijn.' Haar handen glijden over zijn armen en ze slaat ze om zijn nek. 'Ik ben niet van jou en im ben niet aardig. Rot gewoon een eind op!' Terwijl hij het zegt haalt hij haar armen weg. Overdreven hard begint ze te zuchten en ze stampt een paar keer op de grond. De draait zich om en geeft me een moordende blik. Ze kijkt weer naar Aiden maar die staart haar enkel emotieloos aan.
Weer slaat ze haar armen om zijn nek en duwt zich tegen hem aan. 'Ik weet dat jij mij ook wilt.' en als afsluiting drukt ze haar lippen op de zijne. Ik rol met mijn ogen en kijk weg. Ik kijk om me heen. Bijna heel de aula volgt deze show. Ik zucht en kijk op. Ik zie nog net hoe Lucy een stap naar achter zet. 'Zie he later babe!' en heupwiegend loopt ze weg. Zijn ogen glijden naar de mijne en schuldig kijkt hij me aan. Het word verstoord door de bel die door de school galmt. 'Ik ga naar mijn les.' Ik haak mijn arm door die van Lydia en samen lopen we weg.

'Wat een bitch.' mompelt Lydia in zichzelf. Ik grinnik. 'Ja wat? Het is toch zo?!' 'Jep.' zucht ik. Samen lopen we het lokaal in. Meteen valt iedereen stil. Ik ontwijk de blikken die op mijn gericht zijn en loop naar de achterkant van het lokaal. Ik laat met op een stoel vallen en Lydia doet hetzelfde. Ze legt haar boeken op tafel en draait zich naar me om. Vragend kijk ik haar aan. 'Wat?' 'Wat was dat net?' 'Wat bedoel je?' 'In de aula.' zegt ze op een duh toon. 'Dat was Lucy die zich op Aiden wierp.' 'Ja dat snap ik. Daarna.' 'Ik kan je niet volgen.' 'Waarom gaf hij jou die schuldige blik?' Shit. Zij zag het dus ook.

'Goedemiddag allemaal. Open jullie boeken op bladzijde 164. Ik wil graag dat jullie de opdrachten van deze paragraaf maken. Als er vragen zijn hoor ik het graag.' Ik kijk de docent aan en zijn ogen vinden de mijne. 'Mevrouw White. Wat fijn dat u weer terug bent. Ik hoop dat alles goed met u gaat. U kin mij alles vertellen als er wat aan de hand is.' 'Dank u.' Ik geef hem een vriendelijke glimlach en open mijn boeken.

'Ga je nog antwoord geven?' Ik kijk naar Lydia die mij vragend aankijkt. 'Het was niks.' 'Ja dag. Het was zeker wel wat.' Ik zucht en laat mijn hoofd hangen. 'Best.' Ik buig me voorover zodat ik in haar oor kan fluisteren. 'We hebben gezoend.' Hij schrikt naar achteren. Haar mond hangt ongelovig open en haar ogen sprankelen. 'Niet!' Iedereen draait zich naar haar toe. 'Ssht!' sis ik haar. 'Wanneer?' fluistert ze. 'Vanochtend. En gister avond. En een paar weken geleden.' 'En dat heb je me niet verteld?' De enthousiasme is duidelijk in haar stem te horen. 'Sorry. Ik weet hoe je over hem denkt.' 'Geloof me. Dat is veranderd toen jij weg was.' Niet begrijpend kijk ik haar aan. 'Hij was bezorgd om je. Het was een andere Aiden. De echte Aiden. Denk ik tenminste.' Een gevoel van blijheid overspoeld me. 'Hij wilde er alles aan doen om je te vinden.' zucht ze. Ik bijt op mijn lip en probeer een glimlach te onderdrukken.