That Sudden Tibok Ng Puso [Book 1]

❤Chapter 69❤ S.O.R.R.Y.

Kath's POV

"Hey. Nasan yung Blind Dating Area ?" sabi ko sa nakasalubong kong babae. Kanina pa kasi ako nagtatakbo kakahanap sa Blind Dating Area na yan at hingal na hingal na ako. Pero kaya ko pa.

"Huminga ka muna." she said. Huminga naman ako. "So. Okay ka na?" she asked me. Nag nod nalang ako bilang pagsagot. "Nasa ICT Building yung Blind Dating Area." she said.

"Okay. Thank You." sabi ko sa kanya tapos kumaripas na naman ako ng takbo. Medyo nagdidilim na rin kasi nga 5:00 na ng hapon. Ugh. Baka napano na si Art. Please lang. Sana walang masamang nangyari sa kanya.

Narating ko ang Blind Dating Area and nakita ko yung napakaraming studyanteng nagkakagulo. For sure, it was Art na pinagkakaguluhan nila. Mabilis akong pumunta sa area. Sumiksik pa ako sa mga estudyante para lang mapuntahan ko si Art. Ugh. Naiipit ako.

"Uhm. Excuse me please." sabi ko nung medyo naiipit ako. "Padaanin nyo 'ko please." i said ulit.

Hindi ko na mapigilang umiyak sa pag-iisip na baka nalagutan na ng hininga si Art kasi hindi na siya makahinga sa dami ng taong nakapaligid sa kanya.

Naisip ko, baka kailangan ko talagang makipagsiksikan ng maigi para marating ko lang si Art. Huhuhu. Kakayanin ko to. Kasi alam kong kaya ko. Kayang kaya ko.

Nakipagsiksikan na talaga ako sa mga estudyante and I don't care kung may mabangga ako o masaktan. Nung narating ko na yung Area, mabilis akong kumaripas ng takbo papasok sa blind dating room.

Pagkapasok ko, bakit ang dilim ? Where's Art ?

Lumabas ako tapos tinanong yung person-in-charge sa blind dating room kung asan si Art.

"Where is he?" tanong ko sa babae.

"He's inside the room." she just said. Bumalik ulit ako sa loob ng room and ang dilim talaga.

Lumabas ulit ako sa loob ng room and nakita ko na nawala na lahat ng tao sa labas. Ugh. Is this a joke ? Dahil kung oo, hindi na to nakakatawa.

Pero baka pinaalis na nung mga in charge ang mga tao tapos sila yung naghanap ng medic para matulungan si Art. Ugh. Bakit ngayon pa sila naghanap.

Bumalik ulit ako sa loob ng room. Kahit na madilim, maigi at maingat akong kumapa sa sahig baka sakaling mahawakan ko si Art. Bakit ba kasi walang ilaw dito sa room ?

"Ugh. D-d-di ak-k-ko maka-h-hinga. Tulongan nyo ko." narinig ko yung nagsalita. Alam kong si Art yun. Maigi akong kumapa sa sahig at hinahanap pa rin si Art sa madilim na room. Bakit ba naman kasi walang ilaw dito sa loob ?

"Art. Andito na ako Art." sabi ko sabay tulo ng mga luha ko. "Art. Fre. Wag kang susuko ha." sabi ko at tuluyan na akong umiyak. Patuloy pa rin ako sa paghahanap sa kanya.

Bigla akong may nakapang parang katawan ng tao. Kinapa ko naman ito ng maigi sa ulo. I know Art has slightly long smooth hair. When I touch it, It was him nga and nakadapa lang siya sa sahig.

"Art. Please. Gumising ka." sabi ko sabay bigay ko lahat ng lakas ko para ilagay yung ulo niya sa may lap ko. I was just sitting in an Indian style and I'd forcedly put his head on my lap. "Sorry na kasi eh." umiiyak ko na sabi sa kanya. Di ko man nakikita yung mukha niya pero nararamdaman ko yung pighating nararamdaman niya.

"K-k-kath. I know you know how much I love you, right?" sabi niya sa akin. He's talking so weak. Umiyak ako lalo. "Kahit anong kasalanan ang gawin mo, hinding hindi ako magagalit sa'yo kasi alam kong hindi mo gagawin ang isang bagay kung wala ka namang exact reason and hindi mo rin yun gagawin kapag wala kang pinagdadaanan. Pero kung mahal mo ang isang tao, kahit ilang ulit ka pang saktan niyan, siya at siya pa rin yung laman ng puso at ng iyong isipan." he said. It makes me cry a lot louder.