That Sudden Tibok Ng Puso [Book 1]

❤Chapter 54❤ Remember me

Kath's POV

May naamoy akong mabango. Amoy shampoo ng Fre ko. Alam kong half tulog half gising na ako pero nasa akin pa yung feeling na ayaw mong bumangon kasi tinatamad ka. Haha. Still, nakapikit pa rin yung mga mata ko.

Naririnig kong may gumagalaw sa tabi ko kaya lalong di ako dumilat. Baka may makita akong demonyo o baka multo. Ayoko pa naman makakita ng mga ganyang bagay.

Naramdaman kong may humawak sa gilid ko tapos pilit akong pinapatagilid kaya tumagilid nalang din ako, pero nakapikit pa din mga mata ko at nagtutulug tulugan. Nung naramdaman kong lumapit sa akin yung katabi ko, 'di na ako nakailag pa. Nakapatong sa akin yung paa niya habang yung kamay niya eh nakayakap sa akin. Ang bango naman ng multong to.

"Hhhmmmmm." ungol nung multo. Tapos lalo niyang hinigpitan yung pagkakayakap niya sa akin. 'Di ko na mapigilan sarili ko kaya dumilat na ako. Nung makita ko na yung multo, ang gwapo naman ng multong to. Actually, yung chin, adams apple, at ilong lang yung nakikita ko kasi nasa may bamdang dibdib ako ng multo, nakasubsob. Swerte ko sa multong to ah. Ang bango. Gumalaw ako ng konti kasi nakaramdam ako ng konting init.

"Gising ka na ?" sabi nung multo. Familiar yung boses eh. Parang kilala ko tong multong to ah. Kung kilala ko man to, napakagandang biyaya neto sa akin.

"Ang bango mo ata kahit di ka naliligo ah." sabi nung multo. Medyo nainis ako ng konti kaya inangat ko sarili ko at nakita ko kung sino yung multo.

"Fre?" sabi ko tapos kumawala ako sa pagkakayakap niya sa akin. Tapos nagtingin tingin ako sa paligid kunwari walang nangyari. Ugh. Nahihiya ako. Ano ba tong ginawa ko.

Bumangon ako at kinuha yung remote ng aircon ng kwarto ko tapos binabaan ko temperature niya. Medyo nakakaramdam ako ng init.

Binalik ko yung paningin ko kay Art na nakahiga pa rin at nakatingin lang sa akin.

"'Di ka pa ba babangon diyan ?" sabi ko tapos tumingin ulit sa ibang direksyon. Napansin ko namang bumangon na siya at lumapit sa akin. Naramdaman ko nalang na may yumakap sa akin sa may bandang likuran ko at nakapatong ang ulo sa balikat ko. It was Art. Alam ko. Pinipilit kong alisin yung kamay niya sa pagkakayakap sa akin kaso malakas siya eh.

"Yaan mo muna ako. Minsan lang to." sabi niya. Ayoko na. 'Di ko na kakayanin to. Kinikilig na ako. Walang epek yung aircon kaya lalo kong binabaan temperature. "Namiss kita Fre." dagdag niya.

"Eh 'di naman ako umalis ah." sabi ko. Bakit ? Umalis ba ko ? Kailan ? Ipaalala niyo sa akin please.

"I know na di ka umalis." he said. Nakita ko naman reflection naming dalawa sa salamin. Waaahhh. Kinikilig na talaga ako.

Hinarap niya ako at tinignan ako sa mata. Gosh. Sasabog na talaga ako neto.

"I don't want to lose you anymore." he just said. Nakaramdam ulit ako ng init. Napakatinding init. Tapos 'di ko namalayan, tumutulo na pala mga luha ko.

"No matter what, I'll stay with you 'til the end." I said to him and I hugged him.

Art's POV

Eto na ata yung pinakamasayang araw sa buhay ko. Kath can do recognize me na. Not just her friend but her lover. When the moment she called me 'Fre' again, makes my world stop and the only thing that I can think and see was only her.

I can see our reflection in the mirror. I want to kiss him but as of now, 'di ko alam kung anong meron kami. Should I ask her the question that girls are always waiting from boys to ask them ?

*dug dug*

*dug dug*

*dug dug*

"Fre. I can't breath."

Kath's POV

He hugged me and I hugged him also. We were both like legal couple hugging together. I can even feel his breathing.

"Fre. I can't breath." he just said that made me out of condition. Baka eto na naman yun. Bigla siyang nawalan ng lakas, pero nakadilat pa rin yung mga mata niya. Agad ko siyang nahawakan. Kahit mabigat, tiniis ko, 'di lang siya mabitawan. Nag uumpisa na kong kabahan.

"Fre. Ano nang gagawin ko Fre?" Panic kong pagkakasabi. 'Di ko na talaga alam ang gagawin ko. Mas worst pa to kesa nung mga araw na hinihimatay siya. Mas kinakabahan ako ngayon. 'Di ko naman namalayan na tumutulo na yung mga luha ko. "Fre." mangiyak iyak kong sabi.

Bigla naman siyang tumayo ng kunti. Di ko na alam gagawin ko. Inalalayan ko nalang siya papunta sa direksyon na pupuntahan niya. May binuksan siyang cabinet tapos may kinuha siya na kung ano. Gamot ata. Tapos nilunok niyang bigla. Tapos hingal siyang yumuko yung tipong hinahabol yung hininga. Hanggang sa naging normal na yung paghinga niya. Umupo naman siya sa sahig at nakasandal yung likod niya sa cabinet.

Tumingin siya sa akin at ngumiti.

"Come here, Fre." sabi niya sabay abot niya ng kamay niya sa akin. Senyas na tabihan ko siya. Tumabi naman ako sa kanya. Pero 'di yung tabing tabi talaga. Nakaluhod lang ako at nakaharap sa kanya.

"Okay ka na Fre ?" tanong ko sa kanya. Tapos pinahiran niya yung mga luha ko at ngumiti na naman.

"'Wag ka nang umiyak Fre. Ampangit mo." sabi niya. Ayan na naman siya sa mga biro niya eh. ("o")

"Fre. Do you love me ?" he asked. Actually, i really do love him. I really really really love him. I looked him in the eye. He's not happy. He was like about to cry. Instead na sagutin yung tanong niya, lumapit ako ng konti sa kanya tapos hinawakan ko siya sa may tenga niya at nilapit ko siya sa akin at niyakap ko siya. And he hugged me back to.

While hugging him, narerealise ko na hindi ko siya pwedeng mahalin. It's not because of I am afraid dahil baka katulad din kay Clark yung gagawin ni Art sa akin but I am afraid of baka mayrong magbago sa relasyon naming dalawa. Gusto ko yung ganito lang. Yung wala lang kami. Para wala na rin kaming nasasaktan na ibang tao.

'And as long as we never begin anything, there'd be no ending as well.' sabi ko sa sarili ko.

-----------------------