Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 6

Hiermee heeft ze duidelijk de mensen overgehaald. Sommigen beginnen instemmend te mompelen, anderen roepen zelf dingen naar me zoals ''dood haar'' en ''hang die vieze moordende rol op''. Hoewel ik bang was voor de dorpsvergadering, was ik me er niet van bewust hoe dicht bij de dood kon komen als de mensen Donna zouden geloven, nu wel. Ik ben me er nu pijnlijk van bewust dat als ik niet snel met een heel goed argument kom, ze me zullen laten executeren. Ik sta op en voel de blikken van iedereen in deze zaal op me gericht.

'Donna beweert dat ik claim dat mijn geheugen kwijt ben om zo geen vragen te krijgen. Maar ik vraag me af wat ze te zeggen heeft als ik jullie vertellen dat ik me enkele dingen herinner van het ongeluk. Of om preciezer te zijn, de aanval.' Iedereen is nu stil en wacht verwachtingsvol op wat ik ga zeggen. Ik kijk Thomas heel even aan, maar richt me dan weer op Myrthe. Ik weet dat ik Thomas had moeten vertellen dat ik me een heel klein beetje kan herinneren.

'Ik kan me herinneren dat ik achtervolgd werd en dat een jongen me uiteindelijk bijna vermoord had. Hij is de leider van de moordende rollen.' De informatie is niet heel erg nuttig, maar het is alles wat ik weet en hopelijk is het genoeg om me te redden. Ik merk dat ik gespannen op mijn lip bijt.

'Een jongen zeg je. Hoe zag hij eruit?', vraagt Donna. Ze klinkt geïnteresseerd, maar ik weet dat ze wacht totdat ik iets verkeerds zeg waardoor haar argumenten versterkt worden.

'Hij had donker haar, maar meer weet ik niet precies. De herinneringen die ik heb zijn wazig en onscherp.' In de zaal zitten meer dan genoeg jongens met donker haar. Donna zucht.

'Ja vast.' Ligt het aan mij of weet ze verder niets meer te zeggen? Ik wil nog iets zeggen, maar Myrthe neemt het woord.

'Ik denk dat we wel genoeg gehoord hebben.' Ik kan nauwelijks ademhalen. Nu gaan ze stemmen. Ik kan nu geen argumenten meer geven om mezelf te verdedigen. 'Wie stemt er dat we Emily moeten executeren?'

Ze vraagt het alsof het doodnormaal is.

Enkelen steken hun handen op: Donna, de vriendin van Donna: Lynn en wat mensen die ik niet ken. Zelfs Myrthe steekt haar hand niet op. Ze zijn lang niet in de meerderheid. Ik voel een enorm gewicht van mijn borstkas afgaan en ik kan eindelijk weer vrij ademen. Ze gaan me niet vermoorden.

'Oké, dat zijn niet genoeg stemmen voor een executie. Emily blijft leven', kondigt Myrthe aan.

'Ik protesteer', roept Donna luid. Iedereen kijkt naar haar en er klinkt gefluister. Ze kan nu toch niets meer doen om me toch te laten vermoorden? Zelfs iemand van de hoofdcirkel kan volgens mij niet protesteren tegen een besluit van de burgermeester. Myrthe kijkt naar Donna alsof ze precies hetzelfde denkt als ik.

'Ik stel voor dat ik Emily de plek van het ongeluk laat zien om te kijken of ze nog wat nuttige herinneringen binnenkrijgt.' Myrthe knikt. Ik moet met Donna naar het bos. Ze haat me, waarom doet ze dit?

'Ik ga wel mee', zegt Thomas plotseling, Ik kijk hem even aan, maar hij kijkt weg. Waarom helpt hij me? Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Rowena haar hand voor haar gezicht slaat.

'Soms snap ik niet hoe die gast denkt', fluistert ze. Ik geef geen antwoord.

'Ik weet precies waar de aanval was en als Emily toch een moordende rol is, zou ze Donna kunnen vermoorden of andersom', vervolgt Thomas tegen Myrthe.

'Goed, dat is dan afgesproken. Donna en Thomas laten Emily... overmorgen de plek van het ongeluk zien. Donna, jij doet verslag bij mij over of er iets interessants gebeurd is', zegt Myrthe, vooral gericht op de hoofdcirkel. Daarna richt ze zich weer tot iedereen. 'Heeft er nog iemand anders vermoedens?'

Het uur daarna waren er nog twee verdenkingen. Beide werden ze gedaan door leden van de hoofdcirkel tegen anderen. Bij de eerste werd niet eens een stemming gehouden, maar bij de tweede wel. Zonder na te denken stemde ik onschuldig, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor iemands dood. De anderen stemmen ook onschuldig en de jongen wordt niet geëxecuteerd.

Als de hele gebeuren eindelijk voorbij is, neemt Myrthe nog één keer het woord.

'Als er verder geen vermoedens meer zijn, dan is de dorpsvergadering hierbij geëindigd. Ik zal straks persoonlijk de tijd doorgeven waarop Thomas, Donna en Emily naar het bos gaan.' Sommige mensen staan meteen op, anderen beginnen met elkaar te praten, er is ook genoeg gebeurd waarover ze met elkaar kunnen roddelen. Ik voel dat Rowena naar me kijkt. Ik weet wat ze wil zeggen.

'Wat kon ik anders?', vraag ik. Ik voel me niet schuldig over dat ik voor mezelf opkwam. Dat is waarschijnlijk de enige rede waarom ik nog leef. Rowena en Liz's argumenten waren ook goed, maar ik had mezelf uiteindelijk gered.

'Dat was absoluut geniaal. Donna wist even niets meer te zeggen en heeft zichzelf daarna ook nog voor paal gezet door tegen het besluit in te gaan', zegt Liz enthousiast.

'Aangezien je nog steeds leeft, ben ik het met Liz eens. Je hebt het prima gedaan', stemt Rowena in. Ik glimlach. Ik moet het alleen nog goed doen als we naar de plek van het ongeluk gaan. Als het daar goed gaat, kan Donna niets meer tegen me gebruiken om me te laten executeren. En ik heb nog tot overmorgen om me voor te bereiden op de tocht door het bos.

'Ik denk dat ik maar beter kan gaan', zeg ik. Ik moet naar Myrthe toe voor de tijd dat we overmorgen naar de plek van het ongeluk gaan. Ik weet niet of het komt doordat ik net zo ongeveer aan de dood ontsnapt ben of omdat de rest net zo uitgelaten is als ik, maar ik zie er bijna naar uit om naar de plek van het ongeluk te gaan. Wie weet krijg ik daar nuttige herinneringen terug.

'Oké, succes met Myrthe', zegt Blaire.

'Bedankt', zeg ik en ik loop naar buiten. Daar zag ik Myrthe net ook heen gaan.

De koele buitenlucht is in contrast met de verstikkende warmte van het dorpshuis. Ik heb slechts even de tijd om rustig adem te halen, want bijna meteen komt Thomas naar me toe.

'Overmorgen verzamelen we om half negen bij het hek', zijn stem klinkt koel. Is hij boos op me? Ik krijg geen tijd om dat te vragen, want hij loopt alweer weg. Half negen? Waarom laat Myrthe ons zo laat het bos in gaan? Om half negen is het al bijna donker? Ik zie een stuk verderop Myrthe zelf staan en ik loop naar haar toe. Ze is in gesprek met Lynn en twee jongens die ik niet ken.

'Myrthe, kan ik je even spreken?', vraag ik. Ik hoor Myrthe zachtjes zuchten.