How To Be Happy?

Chapter 45

The Things We Don't Say

Sa ilalim ng kadiliman ng gabi at liwanag ng buwan at mga bituin ay naramdaman ko ang patuloy na pagsuklay ni Keanu sa buhok ko gamit ang mga daliri niya habang nakasandal pa rin siya sa pintuan ng sasakyan niya. Mahigpit pa rin ang yakap ko sa kanya.

“You missed me? “ he whispered.

Umayos ako ng pagkakatayo at hinarap si Keanu. Marahan akong tumango habang nakanguso. Agad sumilay sa mukha niya ang isang nakakalokong ngiti. He cupped my face with his warm hands.

“You look so soft, “ he said with a hint of amusement in his voice. Mabilis niyang hinalikan ang labi ko. “I don’t know how not to kiss you when you look this cute,” he chuckled.

Just so you know Mr. Keanu Miguel Callejo, you look softer when you’re smiling and laughing. It’s the same reason why I’ve always been so eager in making you smile and laugh. I can trade my We Bare Bears collection for your smile. And that’s a real sacrifice.

“I’m hungry. Let’s go, “ hinawakan niya ang kamay ko pero agad akong napatigil sa paglalakad.

“Teka… saan tayo pupunta? I’m just wearing my pajamas! “ agap na sambit ko. Nillingon ako ni Keanu at seryosong tiningnan mula ulo hanggang paa.

“It’s okay, “ tanging sabi niya at muling humarap sa pinto ng sasakyan niya para mabuksan niya ito.

“Anong it’s okay? No love! “ I prostested at agad hinila ang braso niya para tumigil siya sa kung ano man ang susunod na gagawin niya. Muli niya akong nilingon at tinitigan sa aking mga mata.

“Only you can look best with that outfit. You can even slay a runaway with your hello kitty pajamas. “ he bit his lower lip. “Oh! My girlfriend looks so damn good! “ he groaned and his lips turned into a flat line; a signal of mockery. Agad ko siyang pinanlisikan ng mga mata; nang-aasar eh.

“Love, you look beautiful kahit sako ang isuot mo. Please? I’m hungry, “ he pleaded. My heart softened looking at him.

“Bakit kasi hindi ka pa kumakain? “ tanong ko sa kanya.

“Pakiramdam ko mas mabubusog ako kapag ikaw kasama ko kumain, “ aniya na may ngisi sa mga labi.

Tapos na ang laban. May nanalo na. Uwian na mga pinakamamahal kong sambayanang Pilipino. Si Keanu na talaga ang magaling humirit.

A late night drive healed our longing hearts together with a nice music in max volume. Tinahak namin ang tahimik na mga daan ng syudad. The car’s windows are open kaya langhap na langhap ko ang malamig na simoy ng hangin.

Sa madilim na daan at tanging mga umiilaw na poste at natatanging mga establisyemento ang nagsisilbing liwanag at buhay. Tahimik, payapa at kakaibang ganda ang masisilayan mo; kakaibang-kakaiba sa ganda nito kung may araw. A late night drive in Bacolod city is never a simple choice. It’s a must do.

“You ready? “ tanong ni Keanu sa akin kaya’t agad ko siyang sinulyapan.
“Ready for? “ I ask him too.

Sinundan ko ang mga tingin niya at saka ko lang nakuha ang tanong niya. He is going to drive the longest overpass in the city. Sinalubong ng mas malakas na ihip ng hangin ang mukha ko nang paakyat kami ng overpass. I gasped.

“Ang ganda! “ bulalas ko ng naakyat na namin ito. I look at my right and saw the beauty of the road heading towards Taculing area and look at my left and gasped how beautiful and quiet the area heading Singcang-Airport. The drive was smooth and calming.

We stopped over at Mc Donald’s Gaisano to buy some food. Nahihiya pa akong pumasok sa loob dahil sa naka pajamas lamang ako pero naisip ko si Ronald Mc Donald nga buong araw naka clown costume pero hindi naman nahiya. Ako pa ba? Eh naka pajama lang naman ako.