ΦΗΜΕΣ

Κεφάλαιο 24

Όταν πήγαν στο εστιατόριο εκείνη κάθισε δίπλα του. Του είπε πολλά πράγματα για την Ιφιγένεια και ο Νικόλας κατέληξε στο συμπέρασμα οτι την ζήλευε.

"Αλήθεια γιατί αυτός ο ξαφνικός γάμος; Μήπως είναι έγκυος;"

Εκείνος νευρίασε: " Όχι. "

"Καλά μην θυμώνεις. Το λέω γιατί η Ιφιγένεια ήταν γνωστή για τις σχέσεις της από το σχολείο. Ήταν πολύ δημοφιλής στα αγόρια. Κανείς δεν θα εκπλήσσονταν με μια τέτοια εξέλιξη."

"Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Η Ιφιγένεια μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που την είδα και όταν της πρότεινα να παντρευτούμε δέχτηκε."

"Έτσι γρήγορα;" Ο πάγος στο βλέμμα της προσπαθούσε να κρύψει τα αισθήματά της.

"Ναι, όταν ταιριάζεις με τον άλλο το καταλαβαίνεις αμέσως." είπε Ο Νικόλας  τρώγοντας μια μπουκιά από το πιάτο του.

Η Χαρά όμως δεν φαινόταν να πείθεται: " Μήπως για όλα φταίνε αυτά τα δημοσιεύματα εις βάρος της και το γεγονός οτι είσαι τζέντελμαν;"

Ο Νικόλας  γέλασε : " Δεν είμαι τόσο τζέντελμαν ώστε να δεχτώ ένα γάμο παρά την θέλησή μου. Εδώ μιλάμε για την ζωή μου."

Τα χείλη της Χαράς σφίχτηκαν αλλά γρήγορα χαμογέλασε και έπιασε το ποτήρι της: " Τότε συγχαρητήρια αλλά γιατί την δεύτερη μέρα του γάμου σου, είσαι μαζί μου και δεν γύρισες γρήγορα πίσω στην αγκαλιά της γυναίκας σου;"

Εκείνος την κοίταξε και είπε ψύχραιμα : " Είμαστε φίλοι και μας έφερες και δώρο, άρα σου χρωστούσα ένα κέρασμα αφού δεν μπόρεσες να παραβρεθείς στον γάμο μας."

Όταν αργότερα την πήγε σπίτι της, η Χαρά δεν έδειξε να παραιτείται από τον σκοπό της να τον διεκδικήσει ακόμη και τώρα. Τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του : " Ξέρω οτι σε αυτό τον γάμο κάτι δεν είναι σωστό και πιστεύω οτι εσύ αναγκάστηκες να το κάνεις. Μην ανησυχείς όμως μπορείς να με εμπιστευτείς  φτάνει να συνεχίσουμε να είμαστε το ίδιο καλοί φίλοι με πριν."

Τελευταία στιγμή πρόλαβε να γυρίσει το κεφάλι του και το φιλί που προοριζόταν για τα χείλη του κατέληξε στο μάγουλό του.

Έσφιξε τα χείλη του ενοχλημένος και της είπε με ξερή φωνή: " Καληνύχτα Χαρά!"

"Τα ξαναλέμε ." είπε εκείνη και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Σε όλο τον δρόμο της επιστροφής ο Νικόλας αισθανόταν τύψεις. Δεν έπρεπε να είχε επιτρέψει στην Χαρά να αποκτήσει τόσο θάρρος μαζί του αλλά η αδιαφορία της Ιφιγένειας για εκείνον τον είχε ενοχλήσει παραπάνω από όσο ήθελε να παραδεχτεί.

Όταν μπήκε στο σπίτι και την βρήκε να κοιμάται στον καναπέ με το τραπέζι στην κουζίνα στρωμένο με φαγητά, οι τύψεις του έγιναν ακόμη  περισσότερες.

Πήγε κοντά της. Τα χέρια της είχαν αγκαλιάσει το μαξιλάρι στην πλάτη του καναπέ και το κεφάλι της ακουμπούσε πάνω στα χέρια της ενώ πάνω στα διπλωμένα πόδια της ήταν σκορπισμένα διάφορα χαρτιά.

Εκείνος έσκυψε να μαζέψει τα χαρτιά αλλά τα μάτια της άνοιξαν: " Ήρθες;" ρώτησε βραχνά και ανασηκώθηκε.

"Ναι, μόλις. Γιατί δεν πήγες για ύπνο;"

"Σε περίμενα να φάμε μαζί. Τι ώρα είναι;" Κοίταξε το ρολόι στο κινητό της και η έκφρασή της σκλήρυνε. Σηκώθηκε όρθια. Η φωνή της ακούστηκε παγωμένη όταν είπε: " Αν κρίνω από την ώρα θα πρέπει να έχεις ήδη φάει. "

Το βλέμμα του ήταν ένοχο όταν της είπε: " Ναι έχω φάει αλλά θα καθίσω να σου κάνω παρέα όσο τρως."

"Δεν πειράζει. Δεν πεινάω πια, θα καθαρίσω και θα πάω για ύπνο. Από εδώ και πέρα μπορείς να τρως έξω. Εγώ δεν θα μαγειρεύω. Σήμερα το έκανα γιατί φοβήθηκα οτι θα γυρνούσες πεινασμένος."

Η Ιφιγένεια τακτοποιούσε την κουζίνα ενώ εκείνος προσπαθούσε να σκεφτεί τι να της πει. Είχε θυμώσει και με το δίκιο της. Εξαιτίας του δικού του θυμού δεν την είχε πάρει ένα τηλέφωνο τουλάχιστον να την ειδοποιήσει οτι θα αργούσε.

Η Ιφιγένεια καθώς ανέβαινε στο δωμάτιο της σκέφτηκε οτι η απόσταση ανάμεσά τους μεγάλωνε.