The Plan (The Series #1)

Chapter 25

Umasa

"Hello?"

"Nasaan ka ngayon, Blanche?"

I bit my lips as I heard Ian's question. Napatingin ako kay Ezekiel, who is just chill on what is happening.

"Uh, ba't mo naman natanong?" I hesitantly asked.

Narinig ko ang isang buntong-hininga galing kay Ian. "Basta. Sabihin mo nalang kung nasaan ka."

"Nasa isang park ako." Then I told him the address of this park.

"Sige. Hintayin mo ako d'yan dahil susunduin kita,"

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa mga sinabi niya. "A-ano? Ian, ano b-bang meron?"

Then he suddenly turned off the call. I look dismayed. Sayang naman, Ezekiel and I will go on separate ways again. I looked at him guilty.

"Ezekiel," I uttered. Hindi talaga maalis sa akin ang guilt. Si Ezekiel na nga lang ang kausap ko nang makalabas ng bahay. Tapos iiwan ko nalang siya nang gano'n lang? "I'm sorry, pero aalis ako. Si Ian kasi, bigla-bigla nalang kung mag—"

"It's alright, Blanche," he cut me off, "He's your friend. 'Di pa naman tayo ganu'n magkakilala, kaya mas mabuting sumama ka na muna sa kanya."

Dahil sa sinabi niya, parang may nabunot na tinik mula sa puso ko. Damn this guy. Kung kaya niya akong inisin, kaya niya rin akong makonsyensya. Wala naman akong ginagawang masama sa kanya, pero ganito ang tama niya sa akin. Ano bang meron sa lalaking 'to, ha?

"Ezekiel naman," I uttered. "Nagi-guilty ako dahil sa 'yo! Dapat hindi kita iwan dito. You've been a good company."

Unexpectedly, he gripped my arms and faced me. Intently facing me. Mariin siyang nakatitig sa mga mata ko. "Hey. 'Wag mong isipin 'yung gano'n. We're friends, remember?"

I whined. "Oo nga, pero kawawa ka naman, eh."

He laughed. "Ako? Kinaaawaan mo, Blanche? Sa pogi kong 'to, naaawa ka sa akin?"

From what he said, nagpapasalamat ako dahil bumaba ang guilt ko sa kanya. Buti nga'y hibang din ang lalaking 'to. Para naman maramdaman ko na okay lang na iwan siya rito.

"Now, I really have a reason na para iwan ka na rito. Ang yabang mo," masungit ko nang saad sa harapan niya.

He released another chuckle. "Basta, Blanche, okay lang. Go with your friends," he said. "Hindi lang ako ang nag-iisang kaibigan mo, 'no."

I smiled at him. Who would've thought that he'll really cherish this friendship I've offered him just a while ago. Masyado niya talagang kina-career ang pagiging isang kaibigan niya sa akin. Pero, what if, more than friends nga talaga ang maibibigay niya? I don't think I can accept that. Pero malay natin, mangyari nga. But I'm not sure.

"Blanche!"

Napalingon kaming dalawa sa kung sino ang tumawag sa pangalan ko. Nang makita kong si Ian iyon, 'di na ako nagulat. I'm expecting him anyway. I turned my gaze back to Ezekiel, and just gave him a smile. Yes, a freaking smile.

"So, aalis na pala ako," sambit ko.

He also smiled. "Oo nga, eh. Hinihintay ka pala ni pareng Ian. Ayaw pa naman no'n mainip."

Hindi na ako nag-alanganin pa, I walked away in front of him and headed to Ian. Lumingon pa rin ako sa kanya, I saw him waving at me. I waved back, of course.

Ian finally caught my attention. "Uy, kasama mo pala si Kiel. Ikaw, Blanche, ha," dinig ko sa kanya ang mapang-asar niyang saad, "May namamagitan sa inyo, 'no."