Nowe Zasady

#23

Charlie

Wciągnąłem powietrze, przymykając oczy. Przesłyszałem się, nie ma tutaj Layli ani Margo, nie zawołała mnie wcale ta druga. Idę przecież tylko odsapnąć na chwilkę na świeże powietrze, z daleko od tego szpitalnego zapachu. Ruszam dalej, ale...

- Charlie! - znowu rozlega się ten sam głos gdzieś tam z tyłu. - Gdzie idziesz? Przecież tutaj leży twój dziadek.

Mimowolnie musiałem się odwrócić. Kilka metrów przede mną stała Margo ze swoją córką. Mina Layli? Bezcenne. Zaskoczona, smutna, z nutką... czegoś.

Podszedłem bliżej, patrząc tylko na Margo.

- Tutaj jest dziadek? - wskazałem na drzwi po prawo z numerem 115, takim jaki powiedziała mi recepcjonistka na dole.

- Tak, ale możemy najpierw porozmawiać? - głos Margo był trochę bardziej zachrypnięty niż kiedyś, ale nadal przyjazny i taki ciepły. Nie rozumiałem, jakim cudem było to w ogóle możliwe, ale nie miałem głowy, żeby się teraz nad tym zastanawiać.

- A mogę najpierw zobaczyć swojego dziadka? Martwię się. Nie widziałem go z dwa lata.

- Właśnie - odparła jakby nigdy nic Margo. Spojrzałem na nią z wyrzutem, że akurat teraz zachciało jej się na wypominki. - Chodź gdzieś na bok.

Popchnęła mnie w głąb korytarza, na ławkę za filarem, za którym chwilę wcześniej się chowałem. Usiedliśmy i od razu zakryła moje dłonie swoimi. Było to takie dziwne i miłe, i takie jak kiedyś. Boże, tęskniłem za Margo.

- Z Johnem wszystko w porządku - zaczęła - miał atak, ale jeśli będzie regularnie i tak jak powinien zażywał leki, wszystko będzie w porządku. Oczywiście nie może się denerwować, ale o tym przecież wiesz - machinalnie kiwnąłem głową. - Nie mówiłam nikomu o tej dziewczynie z Jackson. Wiesz, że musisz o niej zapomnieć? - nie odpowiedziałem. - Musisz skupić się na nauce oraz nauczaniu tak jak należy.

- Możesz powiedzieć mi coś, czego nie wiem? - zapytałem ze zniecierpliwieniem.

- Louis oświadczył się Layli - wypowiedziała na jednym tchu, patrząc mi w oczy.

- Oh - tylko tyle byłem w stanie z siebie wykrzesać.

Louis? Mój najlepszy niegdyś przyjaciel, grzeczny ułożony chłopak, zaręczył się z Laylą, moją byłą dziewczyną i największą latawicą w mieście, jak i prawdopodobnie całym stanie? Naprawdę? Oh.

- Layla dużo błędów popełniła w swoim życiu, ale to dobra dziewczyna - spojrzała na mnie skruszona. Cóż za nagła zmiana tematu.

- Tak, zauważyłem - odparłem, wstając. Nie zważając na Margo oraz stojącą obok Laylę, wszedłem do sali, gdzie leżał dziadek. Jednak, gdy zamknąłem za sobą drzwi, zauważyłem, że łóżko było puste, a jakiś facet obok spał. Już miałem wyjść, kiedy z łazienki przy sali, wyszedł mój dziadek we własnej osobie. Poprawiał właśnie pasek w spodniach, kiedy jego wzrok padł na mnie.

- Co Ty tutaj robisz? - zapytał chłodno. Oniemiałem. Ja tutaj umieram ze strachu, a on się nawet nie cieszy, że mnie widzi? No to się doigrałem.

- Przyjechałem Cię odwiedzić? - uniosłem brwi, podchodząc bliżej. - Nie odbierałeś, martwiłem się, a Margo powiedziała mi, że tutaj jesteś.

- Ah, rozmawiałeś z Margo? - uniósł brwi, w duchu się ze mnie śmiejąc. Znałem to, bo zawsze odnosił się tak do sąsiada, który zatruwał nam zawsze życie. A teraz mnie kopnął ten zaszczyt.

- Martwiłem się.

- To już wiem. Wiesz, przyjechałeś łaskawie po dwóch latach do własnego dziadka, wreszcie chowając dumę do kieszeni, mimo że Layla jest na korytarzu. Mam Ci bić brawo?!