#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~Τι; Μαμά; Όχι! Πάμε καλά;~

"Άντι-Κρίστιαν, να σε ρωτήσω κάτι;" 

"Ναι," απαντά κρύα ο μικρός καθώς περπατάμε προς το ασανσέρ.

"Ξέρεις ποιος είναι ο Μπράιαν, τι έχει κάνει, την σχέση του μαζί μ-"

"Ναι."

Σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου καχύποπτα. Τελικά αυτός όντως ξέρει περισσότερα απ' όσα δείχνει. Τώρα που είμαι πάλι άνθρωπος έχω αρχίζει να τον φοβάμαι. Δεν μπορώ να ξέρω τι σχεδιάζει να κάνει με τις δυνάμεις του και εκείνο το χαμόγελο προηγουμένως ήταν πολύ τρομαχτικό.

Σταματάμε μπροστά από το ασανσέρ και πατάω το κουμπί για να κατέβει στον όροφο μας. Κοιτάω τριγύρω και δεν φαίνεται να είναι κανείς εδώ. Αναστενάζω σκεπτική και εστιάζω την προσοχή μου πίσω στο ασανσέρ. Ο Άντι-Κρίστιαν απλά κρατάει το μαύρο μπαστούνι και στέκεται ακίνητος.

"Τι θα κάνουμε τώρα;" ρωτάω και τινάζω το μαλλί μου πίσω.

"Εσύ θα φροντίσεις να έχεις την προσοχή του Μπράιαν και όλα τα υπόλοιπα άσ' τα σε μένα," δηλώνει εκείνος και μόλις ανοίγει η πόρτα για να μπούμε, βάζει το μπαστούνι μπροστά μου και με εμποδίζει. "Θα το πάρουμε σε λίγο."

"Μα γιατί;" παραπονιέμαι και ξεφυσάω σαν μικρό παιδί.

"Επειδή το λέω εγώ."

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και αποφασίζω να κάτσω κάτω. Ακουμπώ την πλάτη μου πίσω στον τοίχο και κοιτάω καθώς οι αριθμοί των ορόφων αλλάζουν στο ασανσέρ. Ο Άντι-Κρίστιαν παραμένει παγωμένος στην θέση του, γι' αυτό χαμογελώ με τον εαυτό μου.

Πάντα θα κάνει ό,τι θέλει ο Λούσιφερ. Θα σκοτώνει δαίμονες, θα επαναφέρει ψυχές στα σώματα τους, θα υπνωτίζει γκόμενες για να φτιάχνει την διάθεση του μπαμπά του, θα βοηθά εμένα, οτιδήποτε. Από μωρό που ήταν, οι μόνες στιγμές που φέρθηκε σαν παιδί είναι μετρημένες στα δάχτυλα. 

Τον βλέπω τώρα και φαντάζομαι πόσο καταπιεστικό είναι για εκείνον να προσπαθεί να φερθεί τόσο ώριμα για να μην χαλάσει το σχέδιο. Ξέρω πως κατά βάθος θέλει να περνάει καλά και να μην είναι ανάγκη να καθαρίζει τα σκατά του Λούσιφερ συνεχώς, όμως δεν το δείχνει για πολλούς λόγους. 

Ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι του αργά και λίγο στο πλάι, σαν να άκουγε αυτά που σκεφτόμουν. Ένα απαλό γέλιο ξεγλιστρά από τα χείλη μου. Φυσικά και το έκανε. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τον Μπράιαν. Έχει γίνει δύσκολο να τον σκέφτομαι χωρίς να υποφέρω συναισθηματικά. Και όχι μόνο, αλλά είναι σαν να μην μπορώ να θυμηθώ την κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο του πια.